Noong 1982, isang misteryo ang yumanig sa isang maliit na bayan sa hilaga. Isang buong ampunan—mga bata, mga tagapag-alaga, at mismong direktor—biglang naglaho na parang bula. Walang bakas ng pagtakas, walang iniwang mensahe, walang kahit anong palatandaan kung ano ang nangyari sa loob ng gabing iyon. Natagpuan lamang ng mga awtoridad ang gusali na nakabukas ang pinto, nagkalat ang mga laruan, at tila iniwan nang biglaan ang lahat.

Tatlong dekada ang lumipas, at ang kaso ay unti-unti nang nalilimutan. Ang iba’y naniniwalang may kinalaman ang kulto. Ang ilan naman ay sinabing baka may malaking krimen na tinabunan ng mga may pera at kapangyarihan. At ang iba, tinanggap na lamang na may mga bagay talagang hindi na malalaman ang kasagutan—hanggang sa isang araw, nakatanggap ng tip ang mga imbestigador.

May nagsabing may “pangalawang palapag” ang orihinal na gusali—isang bahagi raw na sinadyang itago. Walang ebidensya, walang blueprint, pero sapat iyon para muling buhayin ang lumang kaso. Nagpasya ang bagong investigative team na muling inspeksyunin ang abandonadong gusali, kahit halos gumuho na ito sa katandaan.

Sa pagpasok nila, tila binalikan sila ng oras. Ang mga dingding ay nagkulay itim sa amag. Ang sahig, halos hindi na madaanan. Ngunit ang pinakanakakakilabot ay ang katahimikang bumabalot sa loob—parang may nagbabantay.

Matapos ang ilang oras ng pag-iikot, napansin ng isang forensic architect ang kakaibang bahagi sa likod ng lumang library. Parang may lamat sa dingding na hindi tugma sa edad ng gusali. Nang suriin ito gamit ang equipment, lumabas ang nakakagulat na resulta: may hollow space sa likod. Ibig sabihin, totoo ang tip—may tinatagong silid.

Hindi biro ang pagbubukas ng dingding. Kinailangan nila ng heavy tools at espesyal na permiso. At nang sa wakas ay mabuksan ang pader, naghiyawan ang mga investigator—hindi sa tuwa, kundi sa pagkagimbal.

Sa loob ng silid na iyon, nakapila ang mga lumang kama ng bata. May mga pintura sa dingding—mga simpleng drawing na parang ginawa para pasayahin ang mga bata. May mga laruan na hindi pinaglumaan. At ang pinakakilabot: mga personal na gamit ng mga batang nawawala, maayos na nakalagay sa mga kahon, parang inihanda para sa pagbabalik nila.

Ngunit hindi iyon ang pinakanakakagulat.

Sa gitna ng silid, may isang journal. Pag-aari ito ng direktor ng ampunan, si Sister Helena, isang babaeng kilala sa kabaitan at tapang. Nang buksan ng mga imbestigador ang logbook, isa-isang lumitaw ang mga pagsasalaysay na hindi kailanman naisapubliko.

Araw-araw, nagtatala si Sister Helena ng mga kakaibang pangyayari: mga taong nagmamasid mula sa di-kilalang sasakyan, mga pagbabanta mula sa grupong gustong angkinin ang lupaing kinalalagyan ng ampunan, at misteryosong pagkawala ng ilang bata bago pa ang mismong mas malaking pagkawala.

Sa huling pahina ng journal, may nakasulat na mensahe na ikinabigla ng lahat:

“Kung may makakita man nito, alamin ninyong hindi kami tumakas. Hindi namin iniwan ang mga bata. May nagbanta sa aming buhay, at may mas malaking puwersang pilit kaming pinatatahimik. Kung hindi kami makabalik, sana’y may makatuklas ng katotohanan.”

Mula roon, unti-unting nabuo ang larawan: ang lupaing kinatitirikan ng ampunan ay pinagnasaan ng isang makapangyarihang grupo. Hindi pumayag si Sister Helena na ibenta ang lupa. Kapalit nito, sinimulan silang takutin at gipitin. At nang hindi gumana ang panggigipit, may nangyaring mas malala.

Habang patuloy ang imbestigasyon, naglabasan ang ilang matatandang residente. May ilan nagsabing may narinig silang mga bus sa gabi ng pagkawala. May ilan namang nagkuwento tungkol sa convoy ng mga sasakyang walang plaka, nakitang papalayo mula sa lugar. At ang mas nakakakilabot, may ilang batang dati nang iniwan sa ampunan ang nagkwento na bago mawala ang lahat, may mga estrangherong “nag-iinspeksiyon” na raw sa gusali.

Sa dami ng bagong ebidensya, muling binuksan ang kaso. Sa pagkakataong ito, hindi na simpleng “paglaho”—ito’y sapilitang pagkuha.

Matapos ang ilang buwang pag-aanalisa, natukoy ang mga pangalang konektado sa grupo sa likod ng krimen. Puro makapangyarihan. Puro nasa mataas na posisyon. At halos lahat, gumastos nang milyon-milyon para maipagtakip ang nangyari.

Ngunit hindi nila inasahan na isang lumang nakatagong silid ang maglalantad ng kabuktutan na itinago nila sa loob ng tatlong dekada.

Ang kaso, ngayon, ay patuloy pang binubuo. Ngunit sa bayan kung saan ito nangyari, may isang mahalagang bagay ang nabago: sa wakas, may pag-asang makamit ang sagot sa misteryong kumain sa buong komunidad sa loob ng 30 taon.

At higit sa lahat, may pangakong hindi na mauulit ang pagdukot sa kawalan ng isang buong institusyon— dahil sa bawat journal entry ni Sister Helena, malinaw ang mensaheng gusto niyang iwan: ang katotohanan, kahit gaano katagal itago, palagi’t palaging lumalabas.