Hindi inakala ni Althea, isang 23-anyos na waitress sa isang maliit na café, na ang isang ordinaryong araw ng trabaho ay magiging simula ng isang rebelasyon na babago sa buhay niya. Tahimik lamang siyang nagliligpit ng mesa, pagod ngunit sanay, nang mapansin niyang may naiwan ang isang customer—isang itim at mamahaling pitaka. Nang buksan niya ito upang hanapin ang ID at ibalik sa may-ari, parang huminto ang mundo niya.

Doon mismo, sa gitna ng mga credit card at cash, may isang lumang larawan. At hindi lang basta larawan—ito ang mukha ng kanyang ina, si Marites, nakangiti, mas bata, at yakap ang isang lalaking hindi niya kilala.

Nanlamig ang kanyang mga kamay. Paano napunta sa isang estranghero, lalo na sa isang bilyonaryo, ang larawan ng inang lumaki siyang walang sapat na paliwanag tungkol sa nakaraan? Bakit may kopya ito ng larawan na matagal nang hindi niya nakikita?

Nang ibalik sa café ang may-ari ng pitaka, hindi inaasahan ni Althea na makikita niya ang isang lalaking halos hindi makatayo sa pagkabigla nang makita siyang hawak ang larawan. Siya si Damian Soriano, isang kilalang bilyonaryong negosyante—seryoso, malamig, at halos walang emosyon sa bawat interview na napapanood niya sa TV. Ngunit nang tumingin ito kay Althea, parang may kumislap na kirot sa mga mata nito.

“Nasaan mo nakuha ‘yan?” halos pabulong na tanong ni Damian habang nanginginig ang boses.

“Ito po ang naiwan n’yo sa mesa,” sagot ni Althea, pilit ikinukubli ang kaba. “Bakit niyo po… bakit nasa inyo ang larawan ng mama ko?”

Matagal bago nakasagot ang lalaki. Napayuko ito, at halatang may bigat na matagal na nitong dinadala. Pagkatapos ng ilang sandali, niyaya niya si Althea na mag-usap sa labas ng café. Hindi niya alam kung bakit, pero may tinig sa puso niyang nagsasabing panahon na para malaman ang katotohanan.

Habang naupo sila sa isang bench sa may harap ng café, huminga nang malalim si Damian.

“Matagal ko na siyang hinahanap,” sabi niya. “Matagal ko nang gustong malaman kung nasaan siya… at kung kumusta siya.”

Naguguluhan si Althea. Bakit isang bilyonaryo ang maghahanap sa isang babaeng tulad ng kanyang ina? Ano ang koneksyon nila? Ano ang hindi sinasabi sa kanya ng maraming taon?

Dahan-dahang isinalaysay ni Damian ang nakaraan.

Dalawampung taon na ang nakalilipas, bago pa man ito yumaman, isa lamang siyang simpleng empleyado sa isang maliit na kumpanya. Doon niya nakilala si Marites—masayahin, mabait, at punung-puno ng pangarap. Sila ang gumugol ng mga hapon sa paguusap, paggawa ng plano, at pagpapangarap ng mas magandang buhay.

Pero isang araw, biglang nagbago ang lahat. May nabalitaan si Damian: buntis daw si Marites. Masaya sana siya, pero isang maling akala ang nagwasak sa lahat. Pinaniwala siya ng mga taong naiinggit sa relasyon nila na si Marites ay may ibang lalaki. At dahil sa hirap ng buhay noon at sa kanyang sariling insecurities, iniwan niya si Marites nang hindi man lang nagbibigay ng pagkakataon upang magpaliwanag.

Hindi niya alam kung paano babawiin iyon. At nang magbalik siya upang humingi ng tawad, nawala na ang babae. Lumipat ng tirahan, walang iniwang bakas, walang sinuman ang makapagbigay ng sagot.

At mula noon, dala niya araw-araw ang isang lumang larawan nila—ang tanging bagay na nagpapaalala sa babaeng pinakamasakit niyang pagkakamali.

“Ang mama mo… siya ang babaeng pinakamahal ko,” sabi ni Damian, halos hindi na mapigilan ang luha. “At ang pinakamalaking pagsisisi ko… ay ang hindi ko nalaman kung ano ang nangyari sa kanya. Kung nasaan siya… at kung bakit siya lumayo.”

Kung dati ay galit ang nararamdaman ni Althea, ngayon ay napalitan iyon ng mabigat na paghihirap sa dibdib. Noon niya naalala—ang kwento ng ina niya na hindi kailanman nagbanggit ng ama. Ang mga gabing umiiyak ito at sinasabing “hindi ako iniwan… hindi niya lang alam.”

Hindi niya rin alam kung paano sisimulan, ngunit may tanong siyang kanina pa naglalaro sa isip niya.

“Kung ganoon… bakit hindi niyo ako hinanap?” bulong niya.

Tumulo ang luha sa pisngi ni Damian. “Hinahanap kita. Pero wala akong kahit anong impormasyon. Wala akong pangalan. Wala akong litrato. Wala akong kahit anong pahiwatig maliban sa pangarap na sana’y buhay pa siya… at mahanap ko ang anak namin.”

Parang sumabog ang mundo ni Althea sa narinig. Anak namin. Anak namin.

Si Damian… ang ama niya.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa, magalit, o masaktan. Hindi niya alam kung papaano haharap sa katotohanang buo pala ang tatlong dekadang pagkukulang, maling hinala, at mga pangyayaring sana’y hindi nangyari.

Ngunit nang maramdaman niyang hawak ni Damian ang kamay niya—hindi bilang isang estranghero, kundi bilang isang amang lumuluha at takot na takot na mawala ulit—parang may humaplos sa puso niya.

“Kung hahayaan mo ako,” sabi ni Damian, “gusto kong bumawi. Hindi bilang bilyonaryo. Bilang ama.”

Sa unang pagkakataon, nakita ni Althea ang isang Damian na hindi kayang ipakita sa mundo—hindi perpekto, hindi makapangyarihan, kundi isang taong may sugat na hindi gumaling.

Kinagabihan, umuwi siyang mabigat ang dibdib. Pero habang nakahiga siya, hawak pa rin niya ang lumang larawan ng kanyang ina at ang bagong katotohanang hindi niya kailanman inaasahan.

At sa gitna ng kawalan ng katiyakan, may namuong pag-asa. Hindi man mababago ang nakaraan, pero may pagkakataon pa para sa bagong simula—isang simulang matagal nang hinihintay ng puso niya.