Sa loob ng halos tatlong dekada, walang kasagutan ang pagkawala ni Daniel Mercer—isang 19-anyos na estudyante at nature volunteer na huling nakita noong 1996 habang naglalakad sa kagubatan ng Oregon. Maraming teorya ang lumabas: baka daw naligaw, baka nahulog sa bangin, o baka may mas masamang nangyari. Ngunit sa kabila ng mga taon ng paghahanap, pagsisiyasat, at pangungulila ng pamilya, wala ni isang pirasong ebidensiya ang lumutang.

Hanggang sa isang umaga, 29 taon matapos siyang mawala, isang babaeng logger ang aksidenteng nakasagupa ang sagot.

Si Maren Clarke, 42, ay matagal nang nagtratrabaho bilang professional logger. Sanay siya sa hirap, bigat, at peligro ng pagputol ng mga puno, kaya hindi na bago sa kanya ang mga hindi inaasahang sitwasyon. Pero ang sumunod na pangyayari ay hindi niya makakalimutan habambuhay.

Habang pinuputol niya ang isang matandang cedar tree na nakatayo sa gilid ng lumang trail, bigla na lang huminto ang chainsaw niya. Tumigil, kumalabog, at parang may tinamaan na matigas sa loob ng kahoy. Noong una, akala niya’y bato, o lumang piraso ng metal na naiwan ng mga dating ranger. Pero nang sinubukan niyang buksan ang bahagi ng kahoy, nanlaki ang kanyang mga mata.

May nakalibing sa loob ng puno.

At hindi ito basta metal—isang kalawangin na backpack zipper… kasunod ang isang sirang flashlight… at isang lumang piraso ng tela.

Sa sobrang kaba, pinahinto ni Maren ang buong operasyon. Tinawagan niya ang sheriff’s office, at wala pang isang oras, dumating na ang mga investigator. Maingat nilang binuksan ang bahagi ng puno, at doon nila natagpuan ang laman na naging dahilan ng pagkawala: mga personal items, identification card, at buto.

Ang cedar tree—isang higanteng puno na lumago nang lumago sa paglipas ng mga taon—ay literal na binalot at tinabunan ang katawan ni Daniel Mercer. Sa laki at tibay ng puno, hindi napansin ng sinuman ang mga ebidensiyang nakatago sa kailaliman nito.

Ayon sa forensic team, malaki ang posibilidad na nahulog si Daniel mula sa matarik na bahagi ng trail at napadpad sa base ng puno. Nasiksik ang katawan niya sa isang bitak ng kahoy, at habang lumalaki ang puno taon-taon, unti-unti itong “lumamon” sa anumang nakadikit dito. Dahil liblib ang lugar, walang nakarinig sa kanya, walang nakakita, at walang naghanap sa eksaktong spot na iyon noong 1996.

Habang inaalis ng mga imbestigador ang mga kinakalawang na gamit, isa ang nagpaiyak sa lahat—ang lumang notebook na halos hindi na mabuklat. Sa loob, nakasulat pa ang huling mensahe ni Daniel: “Kung hindi ako makabalik, sana may makakita nito balang araw.”

Para sa pamilya Mercer, iyon ang pinakamabigat at pinakamatamis na sugat na matagal na nilang hinihintay: wakas, sagot, at kapayapaan.

Hindi napigilang umiyak ng nakatatandang kapatid ni Daniel nang makapanayam ng mga reporter. “Hindi namin akalaing ganito namin siya matatagpuan,” wika nito. “Pero kahit masakit… salamat. Kasi matapos ang 29 taon, may kasagutan na. May tahanan na ang mga labi niya.”

Samantala, si Maren, ang babaeng nakadiskubre sa lahat, ay nakatayo sa tabi ng puno habang pinanonood ang pagkuha ng ebidensiya. Hindi niya mapigilang manginig. Ayon sa kanya, “Para bang ginabayan ako papunta sa punong ‘yon. Hindi ako mapaniwalang doon magtapos ang misteryong halos tatlumpung taon nang hindi maresolba.”

Ineroplano na ng pamilya ang mga labi ni Daniel pauwi sa kanilang hometown. Doon, sa wakas, maihihimlay siya nang payapa—hindi bilang isang nawawala, kundi bilang isang taong sa wakas ay natagpuan.

Sa huli, ang isang puno na tatlong dekadang tumayo nang tahimik ay naging tagapagdala ng sagot na hindi kayang ibigay ng anumang search party, drone, o retracing expedition. At ang babaeng logger na napahinto dahil nalunod ang chainsaw sa makapal na kahoy—siya ang naging tulay para tuluyang maisara ang kasaysayan ng isang pamilyang matagal nang naghihintay.

Minsan, ang katotohanan ay hindi nawawala. Nagtatago lamang ito—minsan pa nga, sa loob ng isang puno.