Ang buhay ni Alexander Cruz ay parang eksena mula sa pelikula—bata pa lang, isa na siyang bilyonaryo. Pag-aari ng kanyang pamilya ang ilan sa pinakamalalaking kumpanya sa bansa, at halos lahat ng gusto niya ay kayang ibigay sa kanya. Ngunit sa likod ng marangyang pamumuhay, may isang bagay na hindi niya kailanman naranasan: ang tunay na init ng tahanan.

Lumaki si Alexander sa isang bahay na puno ng yaman, ngunit walang pagmamahal. Ang kanyang ama ay palaging nasa negosyo, at ang ina ay abala sa mga social event. Kaya’t kahit na may mga mamahaling kotse, malalawak na hardin, at mga katulong na handang sundin ang bawat utos, madalas ay nararamdaman niyang nag-iisa.

Isang gabi ng Disyembre, habang naglalakad siya sa loob ng kanyang mansyon matapos ang isang mahabang meeting, may narinig siyang kakaibang ingay mula sa lumang silid sa likod ng kusina. Akala niya’y daga lang, ngunit nang buksan niya ang pinto, halos mapatigil siya sa nakita.

Isang batang babae, mga labimpitong taong gulang, marumi ang suot, at halatang gutom. Nakalugay ang mahabang buhok at nanginginig habang hawak ang isang maliit na bag. “Please, huwag po kayong magalit,” sabi nito habang lumuluha. “Wala lang po akong mapuntahan.”

Nagulat si Alexander. Sa halip na ipatawag ang mga guwardiya, kalmado niyang tinanong, “Anong ginagawa mo rito?”

“Ako po si Mia,” mahina nitong tugon. “Nagtatrabaho ako sa bakery sa kanto, pero sinara na po iyon. Wala na po akong bahay. Akala ko po walang tao rito. Gusto ko lang sanang magpahinga saglit.”

Tahimik si Alexander ng ilang segundo. Puwede niyang ipahuli ang dalaga—pero may kung anong awa at kuryosidad na humila sa kanya. “Kumain ka muna,” sabi niya sa wakas.

Dinala niya si Mia sa kusina, at habang kumakain ito, napansin niya kung gaano kasimple ang ngiti ng babae—isang ngiting matagal na niyang hindi nakita sa kahit sino sa paligid niya.

“Bakit mo piniling pumasok sa ganitong bahay?” tanong niya.

Ngumiti si Mia, habang nakatingin sa bintana kung saan tanaw ang Christmas lights. “Hindi ko po alam kung kaninong bahay ‘to. Pero nung nakita ko ‘yung mga ilaw, naisip ko… baka may kabutihan pa rin sa mundong ‘to. Gusto ko lang maramdaman na may liwanag ulit, kahit sandali lang.”

Ang mga salitang iyon ay tumama sa puso ni Alexander. Ilang taon na siyang nabubuhay sa liwanag ng luho—ngunit ngayon lang niya naramdaman ang liwanag ng kabutihan.

Kinabukasan, sa halip na paalisin si Mia, pinatira niya ito sa maliit na silid ng mga kasambahay. Nagtatrabaho raw ito bilang tagalinis sa ibang bahay, kaya mabilis nitong natutunan ang mga gawain. Ngunit higit pa sa pagiging matulungin, may kakaiba kay Mia—ang paraan ng pagtingin niya sa mundo.

Isang gabi, nadatnan siya ni Alexander na nakaupo sa hardin. “Alam mo ba,” sabi ng dalaga, “minsan ang mga taong may lahat ay silang pinakanawawala.”

“Anong ibig mong sabihin?” tanong niya.

“Mayaman ka, sir. Pero mukhang hindi ka masaya. Ako, wala akong kahit ano, pero masaya pa rin akong gising araw-araw.”

Hindi nakasagot si Alexander. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang may nagsasabi sa kanya ng totoo—hindi dahil sa pera, kundi dahil sa malasakit.

Lumipas ang mga linggo, at naging malapit sila ni Mia. Pinakilala niya ito bilang bagong empleyado, ngunit sa likod ng mga pader ng mansyon, nagiging sandigan niya ito. Si Mia ang nagturo sa kanya kung paano tumawa ng totoo, kung paano tumulong nang walang inaasahan, at kung gaano kahalaga ang simpleng kabutihan.

Isang araw, nalaman ni Mia na ipinaplanong ibenta ni Alexander ang lumang ampunan sa kabilang lungsod—isang lugar na minsan niyang tinulungan noon, ngunit ngayon ay papalitan ng bagong proyekto. “Bakit mo ibebenta ‘yon?” tanong ni Mia. “Doon lumaki ang mga batang walang magulang. Para sa kanila, ‘yon ang tanging tahanan.”

“Business is business,” malamig na sagot ni Alexander.

Ngunit nang gabing iyon, hindi siya nakatulog. Paulit-ulit niyang naririnig sa isip ang sinabi ni Mia: “Ang tahanan ay hindi nabibili.”

Kinabukasan, hindi niya inaasahan na mawawala si Mia. Iniwan lang nito ang isang sulat:
“Salamat, Sir Alexander. Huwag mong kalimutan kung sino ka bago mo nakuha ang lahat ng ito. Kung makakaya mong tulungan ang iba, gawin mo. Doon mo lang mararamdaman ang tunay na kayamanan.”

Ilang linggo siyang naghanap, ngunit hindi na muling nakita si Mia.

Pagkaraan ng isang taon, binuksan ni Alexander ang isang bagong institusyon—isang bahay-ampunan para sa mga batang walang tahanan. Sa harap ng gate, nakasulat ang pangalan: The Mia Foundation.

Sa unang araw ng pagbubukas, habang pinapanood niya ang mga batang naglalaro, isang pamilyar na tinig ang narinig niya sa likod. “Maganda ‘tong ginawa mo, Alex.”

Paglingon niya, nandoon si Mia—malinis, nakangiti, at may dalang basket ng tinapay. “Hindi ko na kayang tumakbo palayo,” sabi nito. “Pero salamat. Ginawa mong totoo ang sinabi ko.”

Ngumiti si Alexander. “Ikaw ang nagturo sa’kin kung ano ang tunay na yaman.”

At sa unang pagkakataon, naramdaman niyang hindi na siya nag-iisa. Ang mansyon na minsang malamig at tahimik ay napuno ng tawanan at pag-asa. Dahil minsan, isang simpleng dalagang nagtatago sa dilim ang nagdala ng liwanag sa puso ng isang batang bilyonaryo.