Hindi kailanman nakalimutan ng bayan ng Saint Helena ang tag-init ng 1997 — ang taon nang mawala si Jacob Miller, 15 taong gulang, na parang bula. Umalis siya ng bahay isang maulang hapon para makipagkita sa mga kaibigan sa may quarry, ngunit hindi na siya nakabalik.

Ilang dekada ang lumipas, nanatiling misteryo ang pagkawala niya. Lalo itong bumigat sa dibdib ng kanyang nakababatang kapatid na babae, si Elise, na sampung taong gulang lamang noon. Bawat taon, sa tuwing kaarawan o Pasko, laging may nakalaang upuan sa mesa para kay Jacob.

Sinabi ng mga pulis na baka tumakas lang daw siya. Nang walang makitang ebidensya, tinuring na nilang “cold case.” Lumipas ang panahon, namatay na ang kanilang mga magulang na walang nakuhang sagot. Pero si Elise, hindi sumuko.

Matapos ang maraming taon ng paghahanap, pagbabalik-tanaw, at paghingi ng tulong sa mga awtoridad, bumalik siya sa lumang bahay nila sa Willow Creek Road — isang lumang bahay na amoy alikabok at lumang kahoy, ngunit puno ng alaala. Doon siya lumaki kasama ang kuya niyang mahilig tumugtog ng gitara at patawanin siya bago matulog.

Isang gabi noong Abril 2025, habang inaayos niya ang basag na bahagi ng dingding sa basement, may napansin siyang kakaiba. Ang plaster sa isang bahagi ng pader ay mukhang mas bago kaysa sa iba. Nang tinapik niya ito, hindi ito tunog semento — parang hungkag. Parang may gumagalaw sa loob.

Noong una, inisip ni Elise na imahinasyon lang iyon. Ngunit kinabukasan, habang naglilinis, muli niyang narinig — mahina, mabagal, parang paghinga.

Napako siya sa kinatatayuan. Dahan-dahan niyang inilapit ang tenga sa pader. Hindi ito hangin, hindi rin tunog ng tubo. Parang… buhay.

Tinawagan niya ang sheriff. Dumating ang isang deputy, nag-aalangang tinignan ang pader. Akala nila may hayop lang na nakulong sa loob. Pero nang simulan nilang tanggalin ang plaster, bumungad ang isang makipot na espasyo — parang sinadyang taguan.

Sa loob ay may mga lumang damit, isang kalawangin na flashlight, at isang tansong pulseras na may nakaukit na pangalan: Jacob.

Parang biglang huminto ang mundo ni Elise. Siya mismo ang nagbigay noon kay Jacob noong ika-13 kaarawan nito.

Tinawag agad ang forensic team. Ilang araw ang lumipas bago makumpirma ng DNA testing — ang mga buto sa likod ng pader ay kay Jacob nga.

Ngunit lumitaw ang mas mabigat na tanong: Sino ang gumawa nito? Bakit tinakpan ng bagong pader ang lumang bahagi ng bahay? At paano ito hindi napansin ng kahit sino sa loob ng tatlong dekada?

Isang matandang kapitbahay, si Aling Crane, ang nagbigay ng unang pahiwatig. Naalala raw niya na noong panahong iyon, may lalaking karpintero — si Roy Emerson — na inupahan ng pamilya Miller para ayusin ang basement matapos ang baha. Patay na si Emerson noong 2003, pero kilala noon sa kakaibang ugali at may mga kaso ng pagnanakaw at pagpasok sa bahay ng iba.

Nang muling buksan ng mga pulis ang lumang kaso, nalaman nilang si Emerson ay dating janitor din sa paaralan ni Jacob. Na-interview na pala siya noon, pero walang sapat na ebidensya. Ngayon, siya na ang itinuturong pangunahing suspek.

Ayon sa mga eksperto, ang “paghinga” na narinig ni Elise ay marahil dulot lamang ng hangin na nakulong sa pagitan ng mga pader at dahan-dahang kumikilos habang lumilipas ang panahon. Ngunit para kay Elise, hindi iyon basta hangin.

“Hindi iyon hangin,” sabi niya sa isang panayam. “Pakiramdam ko, si Jacob iyon. Parang gusto niyang matagpuan.”

Muling umingay ang kaso sa buong bansa. Maraming lumang kaso ng pagkawala sa paligid ng Saint Helena noong dekada ’90 ang muling binubuksan, dahil posible raw na si Emerson din ang may gawa.

Ngayon, tuwing Linggo, dinadalaw ni Elise ang puntod ng kanyang kuya. Laging may dala siyang isang puting daisy — paborito ni Jacob noong bata pa sila.

Hindi na niya ipinabakod o ipinasara ang lugar sa basement kung saan natagpuan ito. Sa halip, pinanatili niya itong bukas, nilagyan lamang ng maliit na karatula na may nakasulat:

“Sa wakas, natagpuan.”

Sabi ni Elise, “Ang sabi nila, kalimutan mo na at mag-move on. Pero minsan, ang tunay na pag-move on ay ’yung matuldukan mo ang matagal mong hinahanap. Ang sakit lang isipin na andiyan lang pala siya… sa likod ng pader na iyon.”

Ngayon, ang lumang bahay ng pamilya Miller ay hindi na lang tahanan — isa na rin itong paalala. Na kahit gaano katagal, ang katotohanan ay laging lumalabas. At minsan, kahit ang mga pader mismo… marunong ding magsalita.