Sa isang malamig na gabi sa Maynila, habang nagmamadali ang mga tao pauwi, may isang batang palaboy na nakaupo sa ilalim ng tulay. Marumi, gutom, at nanginginig sa lamig. Walang pumapansin — maliban sa dalawang lalaking dumaan na magkaibigan, sina Rodel at Marco. Ang simpleng pagtulong nila sa bata ay nauwi sa isang pangyayaring hindi nila makakalimutan, at sa huli, ang kabaitan ay nagdala ng kapalit na hindi nila inaasahan.

Habang naglalakad sina Rodel at Marco pauwi galing sa trabaho, napansin nila ang batang lalaki na nakaupo sa tabi ng karton. “Pare, tingnan mo ‘yung bata. Baka ilang araw nang di kumakain,” sabi ni Rodel. Tumango si Marco at nilapitan ang bata. “Anak, kumain ka na ba?” tanong niya. Umiling lang ang bata.

Agad nilang binigyan ng tinapay at tubig ang bata. “Salamat po,” mahina nitong sabi. “Matagal na po akong di kumakain. Hindi ko na po alam kung nasaan ang nanay ko.”

Nadurog ang puso ng magkaibigan. Dinala nila ang bata sa karinderya at pinakain ng mainit na kanin at tinolang manok. Habang kumakain ito, napansin ni Rodel ang kakaibang bagay — may suot itong lumang pulseras na may nakaukit na pangalan: “Skylar.”

“Mabuti pa, sa bahay ka muna namin matulog,” sabi ni Marco. “Bukas, tutulungan ka naming hanapin ang pamilya mo.”

Kinagabihan, habang natutulog si Skylar sa sofa, nagkuwentuhan ang magkaibigan. “Nakakaawa, pare. Sana mahanap natin ‘yung magulang niya,” sabi ni Rodel. Ngunit habang nakatingin si Marco sa bata, napansin niyang parang may sugat ito sa braso — at may tatak na hindi ordinaryo.

Kinabukasan, dinala nila si Skylar sa barangay upang ipaalam ang sitwasyon. Ngunit laking gulat nila nang biglang magdatingan ang mga pulis. “Saan n’yo nakuha ang batang ‘yan?” tanong ng isa. Nagulat sila sa tono ng boses. “Bata ‘yan ang nawawalang anak ng negosyanteng si Mr. Alvarez. Tatlong buwan na naming hinahanap!”

Namangha sina Rodel at Marco. “Anak ng milyonaryo?!” bulalas ni Rodel. Ngunit hindi iyon ang tanging nakakagulat. Ayon sa mga pulis, ang mga lalaking nakitang kasama ng bata sa CCTV — sila mismo. Dahil doon, sila ang itinuturong suspek sa umano’y “pagkawala” ni Skylar.

“Hindi totoo ‘yan!” sigaw ni Marco. “Tinulungan lang namin siya!” Ngunit walang nakinig. Inaresto sila habang umiiyak ang bata. “Sila po ang tumulong sa akin! Huwag n’yo po silang saktan!” sigaw ni Skylar, ngunit huli na.

Sa loob ng selda, parehong nagtataka ang magkaibigan kung paano nauwi sa ganitong bangungot ang simpleng pagtulong. Ilang araw ang lumipas, dumating si Mr. Alvarez — ang ama ni Skylar.

Tahimik siyang tumingin sa kanila. “Alam kong kayo ang tumulong sa anak ko,” wika niya. “Pero gusto kong malaman… bakit n’yo siya dinala sa barangay?”

“Dahil gusto naming ibalik siya sa pamilya niya,” sagot ni Marco. “Wala kaming balak sa masama.”

Makalipas ang ilang minuto ng katahimikan, huminga nang malalim si Mr. Alvarez. “Alam ko,” sabi niya. “At pasensya na sa nangyari. May mga taong ginamit ang pangalan ko para gumawa ng kwento at iligaw ang imbestigasyon. Kayo pala ang dahilan kung bakit nabuhay pa ang anak ko.”

Lumabas ang katotohanan: si Skylar ay dinukot pala ng grupo ng mga sindikato, ngunit nakatakas bago mahulog sa kamay ng mga rescuer. Nang matagpuan nina Rodel at Marco, hindi nila alam na sa kanila pala siya hihingi ng tulong.

Matapos mapatunayan ang kanilang kabutihan, pinalaya ang magkaibigan. Hindi naglaon, inalok sila ni Mr. Alvarez ng trabaho sa isa sa kanyang kumpanya bilang ganti. Ngunit tumanggi si Rodel. “Hindi namin ginawa ‘to para sa kapalit,” sabi niya. “Ginawa namin ‘to dahil tama lang na tumulong.”

Bago sila umalis, lumapit si Skylar at niyakap ang dalawa. “Salamat po. Kung hindi dahil sa inyo, baka wala na po ako ngayon.”

Lumipas ang mga taon, madalas pa ring binibisita ni Skylar ang dalawa. Hindi na siya ang batang palaboy na gutom at takot. Sa bawat pagdalaw niya, dala niya ang paalala na minsan, ang kabutihan ay sinusubok muna ng masakit na kapalit — ngunit sa huli, laging bumabalik sa mga pusong marunong magmahal ng totoo.