Sa isang maliit na bayan sa hilagang bahagi ng bansa, kilala ang sampung taong gulang na si Lando bilang batang palaboy na laging may dalang lumang backpack at butas-butas na tsinelas. Tahimik siya, matipid magsalita, at madalas natutulog sa ilalim ng lumang waiting shed malapit sa palengke. Ngunit sa likod ng kanyang payat na pangangatawan ay isang pusong pagod nang masaktan, pagod mawalan, at higit sa lahat—takot na takot maulila muli.

Lumaki si Lando sa hirap. Bata pa lang siya nang bawian ng buhay ang ama. Mula noon, mag-isa nang nagtaguyod ang kanyang ina, si Rosa—isang tahimik ngunit napakasipag na babaeng handang gawin ang anumang trabaho para lang may maipakain sa anak. Naglilinis siya ng bahay, naglalaba, nagkakanal, at kahit anong mapagkakakitaan. Ngunit sa kabila ng pagsusumikap, lagi silang kapos, lagi silang naghahabol.

Isang gabi, habang pauwi si Rosa mula sa nilabahang bahay, sumakit ang dibdib nito at halos mawalan ng malay. Mabilis na tumakbo si Lando at humingi ng tulong, at doon nagsimula ang kwento na magpapabago sa buhay nilang mag-ina.

Sa pagtakbo niya sa gitna ng mahamog na kalsada, napadaan siya sa isang sasakyang naka-park sa gilid. Doon niya nakita ang lalaking halos hindi niya kilala—si Daniel, isang negosyanteng bagong lipat sa bayan. Nasa harap ito ng kotse, tila may tinitingnan sa mapa, nang biglang sumulpot si Lando at halos mapaiyak sa gulat.

“Sir, tulungan n’yo po kami! Hindi makahinga ang Nanay!” halos pasigaw na sabi ng bata.

Hindi na nagdalawang-isip si Daniel. Agad niyang isinakay si Rosa at isinugod sa pinakamalapit na ospital. Doon nalaman nilang pagod, gutom, at matinding stress ang dahilan ng biglaang panghihina nito. Kinailangan ng gamot, pahinga, at ilang araw na obserbasyon.

Sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, nakahiga si Rosa sa kama, hindi para magtrabaho, kundi dahil sa matinding panghihina. Sa tabi niya, tahimik na nakaupo si Lando, pinagmamasdan ang kanyang ina, takot na baka mawala rin ito sa kanya tulad ng ama.

Dumating si Daniel dala ang pagkain at prutas.

Napaiyak si Lando. “Sir… salamat po. Wala po kaming pambayad. Pero hindi ko po hahayaang mamatay ang Nanay ko.”

Tanging sagot ni Daniel ay isang mahinang ngiti. “Hindi ko kailangan ng bayad, Lando. May mga taong kailangan lang talagang tulungan.”

Iyon ang simula ng paglapit nila sa isa’t isa. Araw-araw, dinadalhan sila ni Daniel ng pagkain, gamot, at minsan ay mga laruan para kay Lando. Hanggang sa unti-unting nakabalik sa lakas si Rosa at napasama sa maliit na negosyo ni Daniel bilang assistant.

Habang lumilipas ang mga linggo, pansin ni Lando ang kakaibang tinginan ng kanyang ina at ng mabait na negosyante. Tahimik lang si Daniel pero mapagkalinga, at si Rosa naman, matagal nang hindi tumatawa—but ngayon, araw-araw siyang may ngiti, kahit kaunti.

Isang gabi, nadatnan ni Lando ang ina na umiiyak at si Daniel na nakaupo sa tapat nito. Narinig niyang nag-aalangan ang lalaki.

“Rosa… gusto kong tumulong pa. Gusto kong nandito kayo, kasama ko, hindi dahil naaawa ako… kundi dahil mahal ko kayo.”

Nanlaki ang mata ni Lando. Hindi niya alam kung matutuwa o matatakot. Pero bigla siyang lumapit, hinila si Daniel sa laylayan ng polo, at humarap dito nang may nanginginig na labi.

“Ako po muna… Sir Daniel?” halos pabulong pero puno ng kaba ang boses nito.

Tumigil ang oras sa loob ng munting sala.

“Sir… huwag n’yo po akong ampunin,” pakiusap ni Lando, halos hindi makatingin nang diretso. “Please… kung tutulungan n’yo po kami… pakisalan n’yo na lang po ang Nanay ko.”

Napatigil si Daniel. Napahawak sa dibdib si Rosa, gulat at hindi makapaniwala.

“Anak… bakit mo sinasabi ’yan?” tanong ni Rosa, nangingilid ang luha.

Mahigpit ang hawak ni Lando sa polo ni Daniel. “Kasi po… kapag inampon n’yo lang ako, baka iwan n’yo po ulit si Nanay. Kapag nag-asawa kayo, hindi n’yo po kami iiwan pareho. Ayokong mawala ulit ang pamilya. Ayoko na pong mag-isa.”

Parang nabasag ang puso ni Daniel sa narinig. Hindi niya inasahang ang batang laging tahimik at matapang sa kalsada ay may ganitong lalim ng takot at pagnanais.

Lumuhod siya sa harap ni Lando at dahan-dahang hinawakan ang balikat nito. “Lando… hindi kita aampunin dahil gusto kong alisin ka sa Nanay mo. Gusto kong maging pamilya kayo. Pareho. Hindi ko kayo iiwan—ni isa sa inyo.”

Humagulgol si Rosa, at unang beses sa buhay niya, naramdaman niyang may lalaking handang mahalin siya hindi dahil kailangan niya, kundi dahil karapat-dapat siya.

Unti-unting naging tahanan ang bahay ni Daniel para sa mag-ina. At makalipas ang ilang buwan, sa harap ng munting kapilya, tumayo si Rosa sa isang puting damit na simple ngunit napakaganda, habang si Lando naman, nakaayos na parang binatang proud sa kanyang pamilya.

At sa wakas, natupad ang matagal nang panalangin ng batang minsang takot maulila:

Hindi na siya nag-iisa. At hindi na kailanman mawawala ang pamilyang hiniling niyang mabuo.