Sa loob ng isang kompanyang matagal nang kilala sa kanilang mahigpit na pamantayan, may isang empleyado na halos lahat ay nakakakilala — si Carlo, ang lalaking mahilig magyabang. Kada kapehan, kada meeting, lagi niyang ipinagmamalaki na siya raw ang siguradong mapopromote bilang susunod na manager. “Sino pa ba? Ako lang naman ang laging pinupuri ni Sir,” madalas niyang sabihin sa mga kasamahan habang nakataas ang kilay.

Marami ang napapailing, ngunit walang gustong kumontra. Alam nilang mabilis magtaas ng boses si Carlo sa sinumang hindi sumasang-ayon sa kaniya. Lalo na sa isa — si Linda, ang tahimik na tagalinis sa opisina.

Si Linda ay isang biyuda na may dalawang anak na pinag-aaral sa pampublikong paaralan. Araw-araw siyang pumapasok bago pa man sumikat ang araw, dala ang maliit na timba at mop, upang siguraduhing malinis at maayos ang opisina bago dumating ang mga empleyado. Madalas siyang balewalain ng iba, pero hindi siya kailanman nagrereklamo.

Isang umaga, habang nililinis ni Linda ang pantry, narinig niya sina Carlo at ang mga katrabaho nitong nagkukwentuhan.
“Next week daw ia-announce ang promotion,” wika ng isa.
Ngumisi si Carlo. “Wala nang suspense d’yan. Alam ko na ‘yan. Ako ‘yun. Yung iba, maghanda na lang mag-congratulate.”
Tumingin siya kay Linda na dumaraan dala ang basahan. “Aba, Lin! ‘Pag ako naging manager, baka mas madalas kitang pagalitan. Dapat spotless lahat, ha?”

Ngumiti lang si Linda at marahang tumango. Hindi siya nasaktan, sanay na siya sa mga ganitong biro. Pero sa loob-loob niya, naisip niyang hindi kailangang may mataas na posisyon para maging mabuting tao.

Lumipas ang ilang araw at dumating ang pinakahihintay na anunsyo. Tinawag lahat ng empleyado sa conference room. Nasa unahan ang kanilang general manager, hawak ang sobre ng listahan ng mga bagong itataas sa posisyon.

“Sa taong ito,” panimula ng GM, “nais naming parangalan hindi lang ang mahusay sa trabaho, kundi ang taong nagpakita ng disiplina, malasakit, at kababaang-loob.”
Ngumisi si Carlo. Tuwang-tuwa na. Tiningnan pa ang mga katrabaho na tila ba sinasabing, “Ako ‘yan.”

Ngunit nang binasa ang pangalan, napanganga siya.
“Congratulations to Ms. Linda Santos — ang bagong Operations Manager ng ating main branch.”

Tahimik ang buong silid. Parang tumigil ang oras. Si Linda, nakatayo sa likod, halos hindi makapaniwala. Ang tagalinis na tinutukso, ngayon ay magiging manager.

Lumapit ang GM at ngumiti. “Matagal nang hindi alam ng marami, pero si Linda ay dating supervisor sa isa sa aming provincial branches. Pinili niyang magtrabaho bilang utility staff noong nagkasakit ang kaniyang asawa at kinailangang lumipat dito sa Maynila. Ngunit sa loob ng tatlong taon, patuloy niyang ipinakita ang dedikasyon, sipag, at respeto sa lahat — bagay na naging inspirasyon sa amin.”

Habang palakpakan ang lahat, si Carlo ay tahimik lang. Hindi makatingin. Ang dating pinagtatawanan niyang babae, ngayon ay mag-uutos na sa kaniya.

Pagkatapos ng seremonya, lumapit si Linda sa kaniya.
“Carlo,” mahinahon niyang sabi, “wala akong sama ng loob sa’yo. Pero sana, matutunan mo na ang tunay na tagumpay, hindi nasusukat sa yabang o posisyon — kundi sa kababaang-loob.”

Hindi makasagot si Carlo. Ang mga salitang iyon ang tumama sa kaniya nang higit pa sa kahit anong sermon.

Mula noon, nagbago siya. Unti-unti niyang itinama ang kaniyang ugali. At sa tuwing makikita niyang naglalakad si Linda, dala ang kumpiyansang may kasamang kababaang-loob, napapangiti siya. “Salamat sa leksiyon, Ma’am,” mahina niyang bulong.

Ang kwento ni Linda at Carlo ay kumalat sa opisina at kalaunan, sa buong lungsod. Isa itong paalala na hindi mo kailangang ipagmalaki ang sarili para tumaas — minsan, sapat na ang pagiging totoo, marangal, at marunong rumespeto. Sapagkat ang kabutihan, gaya ng sipag ni Linda, ay laging nakikita kahit walang sinasabi.