Sa isang kilalang car shop sa Maynila, dumating ang isang lalaking payat, maalikabok ang damit, at halatang gutom na gutom. Bitbit niya ang lumang bag at tumigil sa tapat ng isang mamahaling kotse na kasalukuyang inaayos ng mga mekaniko.

“Boss,” mahinahon niyang sabi, “puwede ko bang ayusin ’yan kapalit lang ng pagkain?”

Napatawa ang mga tauhan. “Ano raw?” sabi ng isa. “Kapalit ng pagkain? Akala mo madaling ayusin ’tong sports car?”
“Baka nga ’di marunong magpalit ng gulong, gusto pa raw mag-ayos ng makina!” dagdag ng isa pa habang nagtatawanan.

Ngunit tahimik lang ang lalaki. Hindi siya sumagot. Kita sa mukha niya ang pagod at kababaang-loob, pero hindi ang kawalan ng tiwala sa sarili. Sa likod ng mga mata niya, may lalim—parang may nakatagong kuwento.

“Kung ayaw n’yo, aalis na lang po ako,” mahina niyang sabi.

Ngunit sa gilid, may isang matandang lalaki—ang may-ari ng shop—na nakamasid mula sa opisina. Lumapit ito at tinanong, “Ano bang alam mong ayusin, iho?”

“Lahat po ng makina,” sagot ng lalaki, diretso pero magalang. “Kahit anong model, kahit gaano kaluma o kabago. Basta bigyan n’yo lang po ako ng kaunting pagkain.”

Napatango ang matanda. “Sige. Subukan mo nga ’yung kotseng ’yan. Wala nang mekanikong makakuha ng problema niyan.”

Habang pinagtatawanan pa rin ng iba, kinuha ng lalaki ang mga gamit. Pinakinggan niya muna ang makina, kinapa ang ilalim, at pagkatapos ng ilang minuto, mabilis niyang inayos ang ilang wiring at kinabig ang isa sa mga tubo. Pagkatapos ay marahang pinaandar ang sasakyan.

VROOOM.

Isang malinis, matinis, at perpektong tunog ng makina ang umalingawngaw. Napatigil ang lahat. Ang matandang may-ari ay napaangat ng kilay, halos hindi makapaniwala.

“Imposible… tatlong araw nang hindi napapaandar ’yan,” sabi ng isa sa mga mekaniko.
“Paano mo ’yan nagawa?” tanong ng may-ari.

Ngumiti lang ang lalaki. “Sanay lang po. Dati akong driver.”

“Driver saan?” usisa ng isa.

Tahimik siya sandali, saka mahina ang sagot: “Formula Asia, dalawang dekada na ang nakalipas.”

Biglang napasigaw ang matandang may-ari. “Huwag mong sabihing ikaw si… Ramon ‘The Rocket’ Dela Vega?”

Nagkatinginan ang mga mekaniko. “’Yung champion noong early 2000s? ’Yung Filipino racer na tinalo ang mga banyaga sa Singapore Grand Prix?”

Tumango ang lalaki. “Ako nga. Pero matagal na ’yon. Naaksidente ako sa huling karera ko. Pagkatapos, nagkasunod-sunod ang problema—naubos ang pera, iniwan ng sponsor, at nagkasakit ang asawa. Kaya heto, naglalakad na lang ako sa kalsada. Wala nang natira.”

Tahimik ang lahat. Ang mga kaninang tumatawa ay napayuko.

Lumapit ang matandang may-ari at sabay abot ng kamay. “Pasensya ka na, Ramon. Hindi namin alam. Pero mula ngayon, dito ka na. Hindi mo kailangang magpalit ng talento mo sa pagkain.”

Ngumiti si Ramon, halatang napapaluha. “Salamat, boss. Hindi ko kailangan ng malaking sahod. Gusto ko lang ulit maramdaman na may silbi pa ako.”

Lumipas ang mga linggo, at naging inspirasyon si Ramon sa buong shop. Tinuruan niya ang mga batang mekaniko ng mga teknik na ginagamit ng mga propesyonal na driver. Madalas niyang sabihin, “Ang makina, parang tao ’yan. Kapag minadali mo, babagsak. Pero kung marunong kang makinig, gagana kahit anong mangyari.”

Hanggang isang araw, may dumating na kilalang racing team na naghahanap ng chief mechanic. Sa pag-uusap, napansin ng team manager si Ramon at tinanong ang pangalan niya.

“Ramon Dela Vega,” sagot niya. Tahimik ang manager, pagkatapos ay ngumiti. “Ang ‘The Rocket’? Sir, ikaw pala ’yon! Matagal ka naming hinahanap. Gusto ka naming isama sa bagong training program ng mga batang racer.”

Hindi makapaniwala si Ramon. Mula sa pagiging isang lalaking gutom at nilalait, muli siyang binigyan ng pagkakataon na makabalik sa mundong dati niyang minahal.

Nang araw na iyon, bumalik siya sa shop, may dala nang pagkain para sa lahat. “Para sa mga taong minsang nagtawa sa’kin,” sabi niya sabay ngiti, “dahil kung hindi dahil sa inyo, hindi ko mararamdaman ulit kung gaano kasarap magpakumbaba.”

At mula noon, sa shop na iyon, itinuro ni Ramon sa lahat ng mekaniko ang aral na hindi kailanman malilimutan:
“Hindi mo kailanman malalaman kung sino talaga ang kaharap mo—hangga’t hindi mo siya binibigyan ng pagkakataong ipakita kung sino siya.”