Sa bawat pag-alis ng barko, may dala-dalang pangarap ang bawat marino. Ngunit hindi lahat ng kuwento ay nagtatapos sa tagumpay. May ilan na nauuwi sa trahedya—hindi dahil sa dagat, kundi dahil sa sariling mga desisyon. Ito ang kwento ng isang seaman na nakilala sa pantalan bilang palabiro, galante, at babaero. Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti at pag-uwi na puno ng pasalubong, may lihim siyang unti-unting sumisira sa buhay niya.

Tawagin natin siyang Marco. Sa labas, isa siyang masipag na marino, nagbibigay sa pamilya, at laging may pera tuwing uuwi. Ngunit sa bawat port na dinadaungan nila, may isa siyang bisyo—babae. Sanay na siya sa nightlife, sa alak, at sa panandaliang relasyon na kalauna’y naging kasanayan na.

Hindi alam ng kanyang pamilya ang totoong buhay na meron siya sa ibayong dagat. Sa Pilipinas, isa siyang mabuting anak, mapagbigay na kapatid, at responsableng ama. Pero sa barko at bawat bansang dinaraanan nila, si Marco ay ibang-iba. Palagi niyang sinasabing, “Trabaho lang, walang personalan,” pero ang totoo, kinain siya ng maling kalayaan.

Isang araw, habang nasa Gitnang Silangan ang kanilang barko, nakaramdam siya ng hindi pangkaraniwang sintomas—panghihina, mataas na lagnat, at kakaibang rashes sa balat. Noong una, binalewala niya ito, iniisip na stress lang o simpleng sipon. Pero habang lumilipas ang araw, mas lumalala ang pakiramdam niya. Umabot sa puntong hindi na siya makatayo at kailangan siyang dalhin sa ospital pagdating sa port.

Doon niya nalaman ang katotohanan na hindi niya kailanman inakala: may nakuha siyang malalang sakit, isang komplikasyon na maaaring nanggaling sa kanyang pagiging babaero. Ang sakit na ito ay hindi basta-basta—kailangan ng tuloy-tuloy na gamutan, at masaklap, hindi na siya maaaring bumalik sa trabaho hangga’t hindi siya gumagaling.

Dinig niya ang bulungan sa ospital. May ilan sa mga kasamahan niyang marino ang nagsasabing, “Ayun, kakalandi kasi,” ngunit ang pinakamasakit ay ang pag-uwi niyang hindi niya alam kung paano ipapaliwanag sa pamilya.

Pagdating niya sa Pilipinas, hinarap niya ang pinakamahirap na bahagi: ang pagsasabi sa asawa. Hindi na niya kayang magsinungaling. Sa unang beses matapos ang matagal na panahon, umiyak si Marco—hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa takot na mawala ang pamilya.

Nag-init ang ulo ng kanyang asawa, nagtanong, sumigaw, pero sa huli, humagulhol. Hindi dahil sa galit lang, kundi dahil sa sakit at panghihinayang sa mga taong taon na niloko siya. Ngunit matapos ang ilang araw, nagpasya siyang harapin ang sitwasyon. Hindi dahil sa awa, kundi dahil sa pamilya at para sa kanilang mga anak.

Naging mabagal ang paggaling ni Marco. Kailangan niya ng gamutan at maraming pagbabago sa buhay. Ngunit unti-unti niyang tinanggap ang kanyang kasalanan at piniling baguhin ang sarili. Hindi na siya makabalik sa barko agad, ngunit natutunan niyang ang pagiging mabuting tao ay hindi natatapos sa pagkawala ng trabaho.

Sa huli, ang kwento ni Marco ay hindi lamang tungkol sa pagkakamali at sakit, kundi tungkol sa pagkilala sa sarili. Ang kanyang pagbagsak ay mabigat, ngunit ang pagbangon niya ay mas matibay. Tumigil na ang dating babaerong seaman—napalitan ng isang lalaking natutong pahalagahan ang pamilya, kalusugan, at katapatan.

Ito ay isang paalala: ang maling sandali ay maaaring magdala ng habangbuhay na pagsisisi. At ang pinakamalaking trahedya ay hindi ang sakit, kundi ang pagkawala ng mga taong nagmamahal sa’yo dahil sa sariling kagagawan.