Para kay Ethan Villareal, ang buhay ay laging mabilis, magarbo, at puno ng kontrol. Isa siyang kilalang bilyonaryo sa industriya ng real estate—matapang, matalino, at halos hindi natitinag sa kahit anong sitwasyon. Ngunit isang gabi sa isang ordinaryong kainan, isang simpleng salita mula sa isang waitress ang nagpayanig sa pundasyon ng kanyang buong pagkatao.

Bandang alas-nuwebe ng gabi, pagkatapos ng isang matagumpay na negosasyon, pumasok si Ethan sa isang maliit na diner sa may Quezon City. Sanay siyang kumain sa mamahaling restaurant, pero gusto lang daw niyang “maramdaman ulit ang simpleng buhay.” Hindi siya alam ng mga tao roon—isa lang siyang lalaking naka-long sleeves, pagod, at tahimik.

Habang hinihintay ang inorder niyang kape, lumapit ang waitress na nagngangalang Lea. Ngumiti ito nang may paggalang, ngunit halatang may halong pagtataka sa mga mata. “Excuse me, sir…” sabi nito habang nanginginig ang tinig. “Pasensya na po, pero… may tattoo po kayo sa pulso, ‘di ba?”

Nagulat si Ethan. “Bakit?” tanong niya.

Ngumiti si Lea, sabay turo sa kanyang kaliwang kamay. “Kasi po, may ganyan ding tattoo ang nanay ko. Eksaktong pareho—may maliit na bituin na may tatlong tuldok sa ilalim.”

Napakunot-noo si Ethan. Ang tattoo na iyon ay isang bagay na hindi niya kailanman pinapakita sa publiko. Ipinatattoo niya iyon noong kabataan niya, kasama ang isang babaeng minahal niya noon—isang babaeng nawala sa kanya nang walang paalam, mahigit dalawang dekada na ang nakalilipas.

“Anong pangalan ng nanay mo?” tanong niya, halatang nagbago ang tono ng boses.

“Maria Cristina,” mahinang sagot ng dalaga. “Pero tinatawag siya ng mga kaibigan bilang Tina.”

Para bang huminto ang mundo ni Ethan. Tumaas ang dibdib niya, hirap huminga. “Anong sabi mo?” tanong niya ulit, halos pabulong.

“Maria Cristina po Villareal,” ulit ni Lea, habang napapakunot ang noo. “Bakit po? Parang kilala ninyo siya?”

Hindi nakasagot si Ethan. Umiling siya, sabay tumayo. Kinuha niya ang pitaka sa bulsa at naglabas ng lumang litrato—isang larawan ng dalagang may ngiti at may tattoo sa kamay, eksaktong katulad ng sinabi ng waitress. “Ito ba siya?”

Nanlaki ang mga mata ni Lea. “Oo po! Nanay ko po ‘yan! Paano ninyo—”

Hindi na siya nakatapos. Tuluyan nang bumagsak si Ethan sa upuan, parang nawalan ng lakas. “Hindi ako makapaniwala…” bulong niya. “Ang nanay mo… siya ang babaeng minahal ko. Pero iniwan niya ako noon, at sinabi nilang wala na siya.”

Tahimik ang buong diner. Si Lea, hindi alam kung anong mararamdaman. “Sir… anong ibig ninyong sabihin?”

Nanginginig ang tinig ni Ethan. “Kung totoo ang iniisip ko… ibig sabihin—ikaw… ikaw ang anak namin.”

Napatakip ng bibig si Lea. “Ano po?!”

Lumapit si Ethan, hawak pa rin ang lumang larawan. “Dalawampu’t isang taon na ang nakalipas mula nang huli ko siyang makita. Umalis siya nang buntis, pero hindi ko alam. Akala ko tinakasan niya ako. Hindi ko alam na may anak kami.”

Hindi napigilang umiyak ni Lea. “Wala po siyang binanggit, sir. Sabi niya, iniwan daw siya ng lalaking minahal niya dahil ‘di siya kasal at mahirap lang.”

Lumuhod si Ethan sa harap ng dalaga, hawak ang kamay nito. “Hindi ko siya iniwan. Sinabihan akong patay na siya matapos ang aksidente. Akala ko wala na siya.”

Habang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi, napatingin si Lea sa kanya—ang lalaking galit na galit daw noon sa mundo, ngayon ay tila bata na nawawala.

“Nasaan na ang nanay mo?” mahinahon niyang tanong.

Tumigil si Lea bago sumagot. “Sir… isang taon na po siyang wala.”

Natahimik si Ethan. Walang salitang lumabas sa kanyang bibig, tanging luha lang ang dahan-dahang bumagsak sa sahig ng diner. Sa loob ng ilang minuto, walang gumalaw. Ang dating bilyonaryong kinatatakutan sa negosyo ay ngayon, simpleng lalaking gumuho sa harap ng katotohanan.

Ilang araw matapos ang tagpong iyon, nakita ulit si Ethan sa parehong lugar—ngunit ngayon, may kasamang babae. Si Lea, nakaupo sa tabi niya, magkasamang kumakain ng almusal. Ipinakilala niya ito sa lahat bilang kanyang anak.

Mula noon, hindi na si Ethan ang lalaking kilala ng mundo. Hindi na siya ang bilyonaryong abala at walang oras. Siya na ngayon ang lalaking araw-araw bumibisita sa lumang sementeryo para mag-alay ng bulaklak sa puntod ng babaeng minahal niya noon—at nagbigay sa kanya ng anak na hindi niya kailanman inakalang mayroon siya.

Sa pader ng kanyang opisina, pinalitan niya ang lumang motto ng kumpanya ng isang bagong linya na binabasa ng lahat ng empleyado:

“Ang yaman ay nawawala, pero ang mga taong minahal mo—sila ang tunay na kayamanan.”

At sa tuwing titingnan ni Ethan ang tattoo sa kanyang kamay, napapangiti siya. Hindi na iyon paalala ng isang nakaraan, kundi simbolo ng isang pamilya na, kahit huli man silang nagtagpo, ay muling buo sa tamang panahon.