Isang karaniwang hapon ang dapat sana’y masayang araw para kay Emily Sandoval, isang 12-anyos na dalagita na mahilig sa kalikasan at madalas mag-hiking kasama ng kanyang ama. Pero ang araw na iyon ang naging simula ng pinakanakakakilabot na minuto ng kanyang buhay—mga minutong nagdulot ng sigawan, takot, at galit na yumanig sa buong komunidad.

Nangyari ang lahat sa isang burol na kilala bilang “Eagle’s Drop,” isang lugar na madalas puntahan ng kabataan para sa larawan at adventure. Ngunit sa maling kamay, ang lugar na iyon ay maaaring magdulot ng trahedya.

Ayon sa ulat, dumayo si Emily kasama ang dalawang kaklaseng lalaki. Sa simula, masaya pa silang nagbibiro, pero biglang nag-iba ang takbo ng pangyayari. Habang nasa gilid sila ng mataas na bangin, napansin ni Emily na tinutulak siya ng dalawang binatilyo—tila ba laro, pero sapat para magdulot ng matinding panganib. Nagtawanan pa raw ang dalawa habang unti-unting nawawala ang balanse niya.

Dahil sa sobrang takot, nakuha ni Emily ang cellphone at natawag ang taong alam niyang tutulong kahit anong mangyari—ang kanyang ama.

Sa kabilang linya, narinig ni Marcus Sandoval, isang kilalang CEO at negosyanteng respetado sa industriya, ang boses ng anak niyang humihikbi, nauutal, at nanginginig:

“Daddy… Daddy, I’m falling… tulungan mo ako…”

Tumigil ang mundo para kay Marcus. Hindi niya alam kung gaano kataas ang kinatatayuan ng anak niya, pero alam niyang walang oras para magtanong. Iniwan niya ang pulong sa gitna ng presentasyon, nagmamadaling lumabas habang nanginginig ang kamay, hawak-hawak ang cellphone na may bukas pang tawag. Sa daan, rinig niya ang hingal ng anak at ang malayong tawanan ng dalawang batang lalaki.

“Emily, huwag kang bibitaw. Nandiyan lang ako. Papunta na ako,” paulit-ulit na sabi niya, pilit inaalo ang anak habang umaandar ang sasakyan niya sa pinakamabilis na kaya nito.

Sa lugar, dalawang hikers ang nakarinig ng iyak at sigaw ni Emily, kaya tumakbo sila para tulungan. Mabuti na lamang at nakaabot sila bago tuluyang madulas ang bata. Hinila nila si Emily palayo sa gilid ng bangin, habang ang dalawang lalaki ay napaatras at biglang tumakbo sa takot nang marinig nilang paparating na ang tatay.

Ilang minuto matapos masagip ang bata, dumating si Marcus—hingal, maputla, at may halong galit at pag-aalala sa itsura. Hindi pa man siya nakalapit, narinig na niya ang boses ni Emily na umiiyak habang yakap ng rescuer:

“Daddy… I thought I was going to fall…”

Agad niyang niyakap nang mahigpit ang anak, nanginginig ang mga kamay habang pinupunasan ang luha nito. Sa likod ng yakap na iyon, may apoy sa mata ni Marcus. Kung hindi dahil sa dalawang hikers, baka iba ang kinalabasan.

Sa tulong ng mga saksi at videos na nakuha sa lugar, mabilis na natukoy ang dalawang binatilyong nangbully at muntik magdulot ng trahedya. Ipinasa ang kaso sa mga awtoridad, at maging ang mga magulang ng mga bata ay gulat at hindi malaman ang sasabihin sa ginawa ng kanilang mga anak.

Habang nagpapagaling si Emily sa trauma, malinaw para kay Marcus ang isang bagay: hindi niya hahayaang matabunan ng katahimikan ang nangyari. Nagpatawag siya ng pulong sa paaralan, sa mga magulang, at maging sa lokal na pamahalaan upang talakayin ang seryosong epekto ng bullying—lalo na kapag nakamamatay.

“At isang tingin lang mula sa bangin, maaaring matapos ang buhay ng isang inosenteng bata,” matigas na sabi ni Marcus sa harap ng lahat. “Hindi ito ‘prank.’ Hindi ito biro.”

Ang buong insidente ay nagsilbing paalala sa maraming magulang: minsan, isang tawag lang mula sa anak ang makapagpapatigil sa lahat, at isang maling biruan ang maaaring magwakas sa trahedya.

At sa gitna ng lahat, may isang katotohanang hindi malilimutan ni Marcus: ang boses ng anak niyang umiiyak, humihingi ng tulong, habang nasa bingit ng isang napakasamang pangyayari. Isang boses na gagawin niyang lahat para hindi na muling mangyari.