Kumikinang sa umagang araw ang marmol ng mansyon ni Adrien Devou—isang lalaking kilala sa lungsod bilang mayamang negosyante at sa parehong oras, bilang malamig at istriktong amo. Para sa mga tauhan niya, ang bawat kilos ay dapat perpekto. Walang lugar para sa pagkakamali, lalo na para sa kawawang kasambahay na si Anna.

Ngunit isang araw, natutunan ni Anna na minsan, ang takot at pagmamahal ay kayang magsanib sa isang desisyon na magbabago ng lahat.

Maaga pa lang, nagising na siya upang maghanda. Bitbit ang maliit na bag, nagmamadali siyang pumasok sa trabaho. Pero sa loob ng bag na iyon, hindi lamang damit o pagkain ang laman — kundi ang pinakamahalagang bahagi ng kanyang buhay: ang kanyang anak na si Marisol, tatlong taong gulang, mahiyain, at sakitin.

Hindi dapat niya ito ginawa. Bawal magdala ng bata sa mansyon. Pero nang araw na iyon, walang kapitbahay na puwedeng magbantay, at may lagnat pa si Marisol. Sa halip na iwan itong mag-isa sa maliit na apartment, pinili niyang dalhin ito — umaasang maitatago sa kusina hanggang matapos ang trabaho.

“Anak, tahimik ka lang ha,” mahinang sabi ni Anna habang itinago ang bata sa ilalim ng mesa, balot sa lumang kumot. “Sandali lang ‘to. Pag-uwi, bibili tayo ng sopas.”

Habang pinupunasan ni Anna ang marmol na lamesa, nanginginig ang kamay niya — hindi dahil sa lamig, kundi sa kaba. Kilala niya ang amo. Si Mr. Adrien Devou ay hindi kailanman ngumiti o nagpakita ng habag. Para sa kanya, ang mga empleyado ay bahagi lang ng sistemang kailangang gumalaw nang walang sablay.

Ngunit ang tahimik na umaga ay biglang nabasag. Isang maliit na tawa ang kumawala mula sa sulok ng kusina. Isang inosenteng halakhak ng batang walang muwang.

“Naku, Diyos ko…” bulong ni Anna, dali-daling lumingon. Si Marisol, nakaupo sa sahig, nilalaro ang takip ng garapon na tila laruan. Tumalon ang puso ni Anna sa kaba. Ngunit bago pa man niya mailapit ang bata sa kanlungan, narinig niya ang malalakas na yabag sa pasilyo.

“Anna?”
Ang malamig na tinig ng amo. Si Adrien ay papalapit.

Mabilis na itinakip ni Anna ang katawan niya sa bata, nagkunwaring naglilinis ng sahig. Ngunit nang lumingon si Adrien, napatigil ito. Doon, sa gilid ng kusina, nakita niya ang maliit na batang babae na nakatingin sa kanya, hawak pa ang laruan, nakangiti.

Tahimik ang sumunod na segundo. Ang bawat tibok ng puso ni Anna ay parang kulog sa loob ng kanyang dibdib. Alam niyang tapos na siya.

Ngunit sa halip na galit, kakaibang ekspresyon ang lumitaw sa mukha ni Adrien. Lumapit siya, dahan-dahan, hanggang sa mapantayan ang bata. “Anong pangalan mo, maliit na prinsesa?” tanong niya sa banayad na tinig.

“Marisol,” sagot ng bata, halos pabulong.

Tumingin si Adrien kay Anna. “Anak mo?”
Tumango siya, halos umiiyak. “Patawarin niyo po ako, Sir. Wala po akong mapag-iwanan. Hindi po ako tatakas, tatapusin ko lang ang araw—”

Ngunit bago pa man siya matapos, marahang inilagay ni Adrien ang kamay sa balikat niya. “Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Dapat mo lang sabihin na kailangan mo ng tulong.”

Parang hindi makapaniwala si Anna. Ang lalaking akala ng lahat ay walang puso, ngayon ay nakaupo na sa tabi ng anak niya, tinutulungan itong buuin muli ang laruan. “Naaalala ko ang anak kong babae,” mahina niyang sabi. “Matagal na siyang wala.”

Tahimik na pumatak ang luha ni Adrien. Sa unang pagkakataon, nakita siya ni Anna bilang tao, hindi bilang amo.

Mula noon, nagbago ang lahat sa mansyon. Hindi na lang ito lugar ng katahimikan at utos. Araw-araw, maririnig na ang tawa ni Marisol sa mga bulwagan. Tinulungan ni Adrien si Anna — hindi lamang sa trabaho, kundi sa buhay. Pinag-aral niya si Marisol, at binigyan ng pagkakataon si Anna na mamuhay nang marangal.

Ang kwento ni Anna at ng batang tinago niya sa kusina ay kumalat sa buong bayan. Marami ang nagulat sa ginawa ng bilyonaryong amo — isang patunay na minsan, ang kabutihan ay natatago rin sa ilalim ng mga marmol na dingding ng kayamanan.

At tuwing umaga, kapag dumadalaw si Adrien sa kusina, laging naroon si Marisol, nakaupo sa lamesa, nag-aalok ng ngiti. “Good morning, Tito Adrien!” sabi niya.

Ngumiti ang lalaki, marahan. “Good morning din, little sunshine.”

Sa isang mundong puno ng takot at paghuhusga, may mga pagkakataon na isang inosenteng tawa lang ang kailangan para gisingin ang puso ng taong matagal nang natulog sa lamig.