Sa isang liblib na bayan kung saan mabilis kumalat ang tsismis kaysa hangin, may isang babaeng pinagkukuwentuhan ng lahat. Si Alina—maputla, mahiyain, at laging nakayuko—ay tinawag na “halimaw,” “sumpa,” at “masamang palad.” Hindi dahil sa ginawa niya, kundi dahil sa hitsurang iniwan ng trahedyang kanyang pinagdaanan. Sa bawat paglabas niya sa pamilihan, may mga batang nagtatago sa likod ng ina, mga lalaking umiiling na parang may nakikita silang masama, at matatandang nagbubulong-bulong na parang inaamoy ang delikado.

Taon ang lumipas, halos nakalimutan na ng bayan na isa rin siyang tao. Tinanggap na ni Alina na ang mundo ay hindi para sa kanya—kundi para sa mga mas magaganda, mas malalakas, mas kinikilala. Hanggang dumating ang araw na ang lupa mismo ay parang yumanig: isang lalaking kasinlaki ng poste, may sombrerong cowboy, may tindig na parang walang inuurungan. Siya si Wyatt Hale—ang estrangherong napabalitang naghahanap ng lupang mabibili, ngunit higit pa roon ang pakay niya.

Dumating siya sakay ng malaking kabayong kulay abo. Tahimik. Malalim ang mga mata. Ang unang humarap sa kanya ay ang mga tagabaryo—may takot, may pag-asa, may pagduda. Ngunit ang unang nakita niya ay hindi ang mga ito. Kundi si Alina, nakayuko habang binubuhat ang sako ng mais, pilit tinatakpan ang muka nitong tinatawag na “nakakatakot.”

“Miss,” tawag ni Wyatt.
Napalingon si Alina, halatang kinakabahan. Hindi niya alam kung tatawanan, huhusgahan, o iiwasan siya tulad ng lahat.

Ngunit ngumiti ang cowboy. “Bibigat ang likod mo kung ikaw lang mag-isa. Ako na.” At kinuha niya ang sako mula sa kanya na parang wala lang timbang.

Nagulat ang lahat. Sa unang pagkakataon, may taong humanap kay Alina hindi para pagtawanan, kundi para tulungan.

Doon nagsimula ang mga bulung-bulungan: “Bakit siya?” “Hindi ba niya nakikita ang itsura ng babae?” “Baka may kailangan lang.” Ngunit hindi iyon ang nakita ni Wyatt. Sa bawat araw na lumilipas, lagi niyang sinusundan si Alina: tumutulong mag-igib, nag-aalay ng pagkain, nagkukwento ng mundo sa labas ng baryo.

Isang gabi, nang biglang bumuhos ang malakas na ulan, naiwan si Alina sa gitna ng bukid. Dumulas siya at hindi makatayo. Sa isang iglap, dumating si Wyatt, basang-basa ngunit determinado. Binalot niya si Alina sa kanyang coat at binuhat na parang kayamanan.

Pagdating sa kanyang maliit na kubo, doon unang sumiklab ang mga tanong ni Alina.

“Bakit mo ‘to ginagawa?” tanong niya habang nanginginig.
Tumigil si Wyatt, tinanggal ang sombrero, at tinitigan siyang diretso.
“Alina,” aniya, “wala akong nakikita sa’yo na nakakatakot. Ang nakikita ko ay lakas. At isang babaeng hindi dapat tratuhing parang hayop.”

Umiyak si Alina nang hindi niya namamalayan. Sa unang pagkakataon, may nagbigay halaga sa kanya hindi bilang kwento ng kasawian, kundi bilang tao.

Subalit hindi natuwa ang bayan.

Marami ang pumigil kay Wyatt—dahil daw hindi iyon angkop. May nagsabi pa na “Sayang ang higanteng cowboy, babagsak lang siya dahil sa babae.” Ngunit hindi natinag ang lalaki. Sa isang pagtitipon sa plaza, harap-harapan niyang hinarap ang usapan.

“Kung may problema kayo sa kanya,” sabi niya, “ako ang kausapin niyo.”

Tahimik ang lahat. Walang kumibo.

Doon niya hinawakan si Alina sa bewang, hinila palapit, at nagsalita nang malakas:
“Sa araw na ito, gusto kong marinig n’yo: siya ang napili ko. Siya ang babae ko. At kung hindi n’yo siya kayang respetuhin, ako ang kaharap n’yo.”

Nanginig ang buong baryo. Ang babaeng tinawag nilang “halimaw,” ngayon ay ipinagtatanggol ng isang lalaking hindi natatakot kahit kanino. At hindi iyon usaping awa. Ito’y pagpili.

Sa sumunod na mga linggo, unti-unting nagbago ang pagtingin ng mga tao kay Alina. Nakita nilang may tumatayo para sa kanya. May nagmamahal. May umaalalay. Hindi dahil kailangan. Hindi dahil awa. Kundi dahil karapat-dapat siya.

Sa ilalim ng isang lumang puno, kung saan unang nagtagpo ang kanilang mga mata, doon sinabi ni Wyatt ang pangako.

“Alina,” bulong niya, “hindi kita napili dahil gusto kong baguhin ang tingin ng bayan. Pinili kita dahil binago mo ang akin.”

At sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, hindi niya ikinubli ang kanyang mukha. Dahil ang taong nasa harap niya—ang cowboy na walang takot—ay tiningnan siya nang buong-buo, walang pag-aalinlangan, walang pandidiri, at walang pagdududa.

Isang tingin na nagsasabing:
“Hindi ka halimaw. Minahal ka lang ng mundong mali.”

At doon nagsimula ang bagong kwento ni Alina—hindi bilang babae ng mga tsismis, kundi bilang babaeng minahal nang buong tapang.