Isang gabi ng matinding ulan, walang ibang tunog sa maliit na barong-barong kundi ang pag-ubo ng isang babaeng may lagnat. Sa tabi niya, isang limang taong gulang na batang babae ang halos maiyak sa takot. Ang nanay niyang si Liza ay hindi na gumigising. Wala siyang alam kung paano hihingi ng tulong—hanggang mapansin niya ang lumang cellphone na nakapatong sa mesa.

Isa lang ang alam ni Mia: kapag may problema, tumawag ka. Kaya’t nang makita niya sa listahan ng kontak ang pangalang “Sir Adrian,” agad niya itong pinindot. Hindi niya alam na ang taong iyon ay bahagi ng nakaraan ng kanyang ina—at ng buhay niya.

“Hello?” malamig na tinig ng isang lalaki sa kabilang linya.
“Sir… tulungan niyo po si Mama… hindi po siya gumigising,” umiiyak na sabi ng bata.

Tahimik ang kabilang linya sa loob ng ilang segundo. Si Adrian Dela Vega, CEO ng isang kilalang kompanya ng konstruksyon, ay napatigil. Liza. Hindi niya narinig ang pangalang iyon nang halos pitong taon. Siya ang dating sekretaryang minahal niya ngunit iniwan, dahil mas pinili niya noon ang kanyang karera kaysa sa puso.

Hindi siya nagdalawang-isip. Tinawagan niya agad ang kanyang driver at pinuntahan ang address na sinabi ng bata. Pagdating niya roon, sinalubong siya ng eksenang hinding-hindi niya makakalimutan—isang batang babae na umiiyak, yakap ang walang malay na ina sa malamig na sahig.

Mabilis niyang dinala sa ospital si Liza. Ilang oras ang lumipas bago ito nagkamalay. Pagdilat ng mga mata, una niyang nakita si Adrian, nakaupo sa tabi ng kama.

“Adrian?” mahinang tanong ni Liza, parang hindi makapaniwala.
“Liza, ako ito. Si Mia ang tumawag sa akin.”

Napaluha si Liza. Ang lalaking minsan niyang minahal at iniwan siya, siya rin pala ang magiging sagot sa panalangin niya. Hindi niya inasahan na ang tawag ng anak niya ang magiging tulay para muling magkita sila.

Habang nagpapagaling si Liza, madalas bumisita si Adrian. Sa bawat araw na lumilipas, napansin niyang kamukhang-kamukha niya si Mia—ang mga mata, ang ngiti, pati ang paraan ng pagtawa. Hindi niya napigilang magtanong.

“Liza… anak ko ba si Mia?” mahina niyang tanong isang gabi.
Tahimik si Liza bago tumulo ang luha. “Oo, Adrian. Sinubukan kong sabihin noon, pero hindi mo na ako pinakinggan.”

Tumigil ang oras sa pagitan nila. Ang lalaking iniwan ang pagmamahal para sa ambisyon, ngayon ay nakaharap sa bunga ng kanyang pagkukulang. Hindi niya napigilang yakapin ang anak at humingi ng tawad.

Mula noon, nagbago ang lahat. Tinulungan ni Adrian si Liza na makabangon muli. Hindi na siya ang matigas na CEO na walang oras sa pamilya. Sa halip, siya ang lalaking handang isantabi ang lahat para sa dalawang taong minsang pinabayaan niya.

Ilang buwan ang lumipas, nagtayo sila ng isang foundation para tumulong sa mga ina na mag-isang nagtataguyod ng mga anak. Sa bawat kwento ng pag-asa na naririnig nila, naaalala nila ang gabi kung saan isang batang babae lang ang naging dahilan para magtagpo muli ang dalawang pusong pinaghiwalay ng panahon.

Sa isang panayam, nang tanungin si Liza kung paano nagsimula ang lahat, simple lang ang sagot niya: “Isang tawag lang. Pero minsan, sapat na ‘yon para ibalik ang lahat ng nawala.”

Ang kwento nina Liza, Adrian, at Mia ay naging inspirasyon sa libo-libong netizens. Marami ang nagkomento, nagsasabing: “Hindi mo alam kung sino ang sasagot sa tawag mo—pero baka siya na pala ang matagal mong hinihintay na bumalik.”

Sa panahon kung saan madalas piliin ng tao ang pera kaysa puso, pinatunayan ng isang inosenteng tawag ng bata na minsan, ang pinakamalalaking himala ay nangyayari sa pinaka-payak na paraan—sa tawag ng pag-ibig, at sa tinig ng pag-asa.