Sa isang tahimik na barangay sa Bukidnon, kung saan ang araw-araw na buhay ay umiikot lamang sa bukirin, paaralan, at simpleng pamumuhay, bumulaga ang isang karumal-dumal na trahedyang nagpayanig sa buong komunidad. Isang pamilyang kilala sa kanilang kasipagan at pagiging masikap ang natagpuang walang buhay sa loob ng kanilang tahanan. Ang dahilan umano, ayon sa paunang imbestigasyon at mga kuwento ng mga kapitbahay, ay nag-ugat sa isang matagal nang alitan tungkol sa pag-aaral at bayarin sa eskwela.

Ayon sa mga nakatira malapit sa lugar, matagal nang may tensyon sa pamilya dahil sa isyu ng tuition. Ang panganay na anak, na labis na determinado na makapagtapos, ay sinasabing madalas makabangga ang ama sa usapin ng gastusin. Sa kabila ng kahirapan, nais nitong ipagpatuloy ang kolehiyo, ngunit tila hindi kumbinsido ang ama, na araw-araw humaharap sa bigat ng buhay sa bukid at sa paulit-ulit na kakulangan sa pera.

Sa unang tingin, karaniwang problema itong kinakaharap ng maraming pamilyang Pilipino—ang sakripisyo at hirap na kasama ng pagpapaaral. Ngunit sa kasong ito, tila nahulog sa bangin ang sitwasyon hanggang sa hindi na makontrol ang emosyon. Ayon sa mga awtoridad, nasabayan pa ito ng personal na galit na matagal nang kinikimkim, selos sa atensiyon na ibinibigay sa anak, at sama ng loob na hindi nasosolusyunan.

Isang gabi, ayon sa salaysay ng mga kapitbahay, may narinig silang malakas na sigawan mula sa bahay. Wala man lang nakialam noong una dahil sanay na raw ang mga ito sa pagtatalo. Ngunit makalipas ang ilang minuto, tahimik na tahimik ang lugar—masyadong tahimik para sa isang pamilyang laging maingay.

Kinabukasan, natuklasan ang bangungot. Ang ina, dalawang anak, at isang kamag-anak na kasama nilang nakatira ay natagpuang wala nang buhay. Walang senyales ng pagnanakaw, walang pilit na pagpasok. Lahat ng palatandaan ay tumuturo sa isang salarin na matagal nang may galit sa loob.

Habang lumalalim ang imbestigasyon, unti-unting lumutang ang nakakasuklam na posibilidad: na ang mismong taong dapat nagpoprotekta sa pamilya ay maaaring siyang dahilan ng kanilang trahedya. Ayon sa mga pulis, may mga nakitang bakas ng sapilitang pag-atake at indikasyong hindi ito gawa ng taong galing sa labas. Ang katotohanan ay lalo pang naging malinaw nang matagpuan nila ang isang sulat na tila isinulat habang puno ng galit at pagsisisi—isang sulat na nagbanggit tungkol sa hirap, pagod, at bigat ng responsibilidad na hindi na umano makayanan.

Sa komunidad, hindi matanggap ang nangyari. Para sa kanila, mababait ang mga biktima at masipag ang mga anak na laging abala sa pag-aaral. Wala ring masamang record ang pamilya. Ang tanging nakikita nilang dahilan ay ang patong-patong na problema, hindi napag-usapang hinaing, at bigat ng buhay na hindi na nakayanan ng sinuman.

Ang trahedya sa Bukidnon ay nagsilbing mahapding paalala sa kahalagahan ng bukas na komunikasyon sa pamilya. Marami ang nagtataka kung paano nauwi sa ganito ang simpleng pagtatalo tungkol sa tuition—isang usaping karaniwang nalulutas sa mahinahong pag-uusap. Ngunit ang hindi nakikita ng marami ay ang mga lihim na sugat na unti-unting humihiwa sa kalooban ng isang taong walang outlet, walang kausap, at walang kakayahang ilabas ang bigat.

Habang nagpapatuloy ang kaso, patuloy din ang tanong ng mga tao: paano ito nangyari sa isang pamilyang tila buo at masaya? Ano ang tunay na sumabog sa loob ng kanilang tahanan? At kung napag-usapan sana, maiiwasan kaya ang trahedya?

Ang pangyayaring ito ay hindi lamang kuwento ng krimen—ito ay kuwento ng pagkasira, sakit, at isang malungkot na katotohanan tungkol sa sikolohikal na bigat na kayang kumitil ng buhay kapag hindi napag-uusapan. Sa dulo, ang komunidad ay naiwan ng aral: minsan, ang pinakamabibigat na trahedya ay nag-uugat sa mga bagay na hindi natin napapansin—mga salitang hindi nasabi, mga problemang hindi hinarap, at mga sugat na hindi natin nakikita.