Tahimik lang si Anna sa likod ng silid, nakaupo sa pinakadilim na bahagi ng malaking opisina ng abogado. Sa harap, nakapila ang mga kamag-anak ni Don Ernesto Velasquez—isang kilalang negosyante na kamamatay lang noong nakaraang linggo. Ang lahat ay naroon: mga anak, pamangkin, at dating asawa. Lahat ay may suot na itim, ngunit hindi maitatago sa mukha nila ang kaba at pag-asang may makukuha mula sa kayamanan ng matandang lalaki.

Ngunit si Anna? Halos walang pumapansin sa kanya. Isang payak na babae sa simpleng bestida, tahimik na nagmamasid. Wala siyang alahas, wala ring kasama. Para sa kanila, isa lang siyang estrangherang aksidenteng nakapasok sa silid.

“Pasensya na, miss,” sabi ng isa sa mga pamangkin, sabay irap. “Ang basahan ng mana ay para sa pamilya lang.”

Ngumiti lang si Anna, marahang sumagot, “Alam ko. Nandito lang ako dahil inimbitahan ako ni Attorney Reyes.”

Nagkatinginan ang lahat, halatang nagtataka. Bakit siya inimbitahan ng abogado? Sino ba siya sa buhay ni Don Ernesto?

Nang magsimula ang pagbasa ng testamento, nagdilim ang mga mukha ng ilan. Ang iba, tila hindi makapaniwala sa mga naririnig.

“To my eldest son, Miguel, I leave my antique collection.”
“To my ex-wife, Beatrice, I leave the beach house in Batangas.”
“To my niece, Clarisse, I leave five percent of my remaining shares.”

Lahat ay tahimik, nagbibilang ng halaga. Hanggang sa dumating ang huling bahagi ng dokumento.

“And for the remainder of my estate—my properties, investments, and entire fortune amounting to over two hundred million pesos—”
Tumigil saglit si Attorney Reyes, bago tumingin sa likod ng silid.
“—I leave everything to Anna Ramirez.”

Tahimik. Walang kumilos. Para bang biglang naubos ang hangin sa silid.

“Who?” sigaw ng panganay na anak. “Sino ‘yang babae?”

Tumingin si Anna sa kanila, nanginginig ngunit matatag. Hindi siya agad nakapagsalita. Ngunit nang magsalita siya, maririnig ang kabog ng kanyang puso.

“Hindi ko alam kung paano ako nararapat dito,” mahinahon niyang sabi. “Pero si Don Ernesto ang tumuring sa’kin na pamilya, kahit kailan ay hindi niya ako pinabayaan.”

“Pamilya?” sabat ng isa. “Hindi ka namin kilala!”

Lumapit ang abogado, nagbukas ng isa pang sobre. “May kasama po kasing sulat si Don Ernesto para ipaliwanag.”

Binasa niya ito nang malakas.

“Kung binabasa niyo ito ngayon, siguro ay naguguluhan kayo. Pero kay Anna ko ibinibigay ang lahat hindi dahil sa dugo, kundi dahil sa puso.

Nakilala ko siya pitong taon na ang nakalipas, isang gabi ng bagyo, sa labas ng ospital. Nilapitan niya ako nang wala siyang hinihinging kapalit. Wala siyang alam kung sino ako, pero tinulungan niya akong makauwi, pinagluto ako, at tinuring akong tao kahit halos wala na akong halaga noon.

Noong mga panahong lumalayo sa akin ang sarili kong pamilya, siya lang ang nanatili.”

Nang matapos basahin ang liham, hindi pa rin makapaniwala ang mga naroroon. Si Anna, ang babaeng hindi man lang nila tinitingnan kanina, ngayon ay tagapagmana ng lahat.

Ngunit imbes na tuwa o pagmamalaki, luha lang ang bumagsak sa mga mata ni Anna. “Hindi ko kailanman inasahan ito,” sabi niya. “Ang gusto ko lang noon ay tulungan siya. Hindi ko alam na sa simpleng kabutihan, may ganitong magiging kapalit.”

Lumapit ang panganay na anak, halatang galit ngunit may halong hiya. “Ginamit mo ba ang tatay namin?”

Umiling si Anna. “Hindi ko kailanman ginamit ang sinuman. Pero minsan, kapag nasasaktan ka, makikilala mo kung sino talaga ang handang tumulong nang walang hinihintay.”

Paglabas ni Anna ng opisina, tila biglang nagbago ang hangin. Ang babaeng dati ay walang pumapansin, ngayon ay pinagmamasdan ng lahat—hindi dahil sa pera, kundi dahil sa dignidad.

Ilang buwan ang lumipas, hindi niya ginamit ang karamihan sa yaman. Sa halip, itinayo niya ang isang foundation sa pangalan ni Don Ernesto—isang tahanan para sa matatandang iniwan ng pamilya.

“Hindi ko kailangan ng milyon,” sabi niya sa isang panayam. “Ang kayamanan ay hindi nasusukat sa laman ng bank account, kundi sa kabutihang naiiwan mo sa iba.”

At sa bawat kwentong naririnig ng mga tao tungkol kay Anna Ramirez, muling napapaalala sa kanila: minsan, ang mga pinakawalang-wala—sila ang may pinakamayamang puso.