Sa isang sulok ng lungsod kung saan hindi umaabot ang liwanag ng mga billboard o kinang ng mga mamahaling sasakyan, naroon si Keira—isang labing-apat na taong gulang na ulila at palaboy. Sanay siya sa gutom, sa malamig na semento, at sa mga taong lumalakad na parang wala siya. Para kay Keira, ang bawat araw ay isang laban para lang mabuhay.

Ngunit isang hapon, habang nanlilimahid siya sa gilid ng lumang underpass, isang dagundong ang dumaan sa kalsada. Isang motor—mabilis, mamahalin, at itim na tila kidlat—ang biglang sumalpok sa gilid ng barrier. Umalingawngaw ang tunog ng pagkabangga, at tumalsik ang sakay nito sa lapag.

Walang ibang tao sa paligid. Walang naglakas-loob na lumapit. Pero si Keira, isang batang walang kahit anong pag-aari, ay mabilis na tumayo at lumapit sa lalaki.

Nakahandusay ito, duguan ang tuhod, at nanginginig ang kamay. Nakasuot ng helmet na mamahalin, jacket na halatang hindi nabibili ng pangkaraniwang tao, at relo na sa isang tingin pa lang ay higit pa sa halaga ng lahat ng bagay na nakita ni Keira sa buong buhay niya. Ngunit sa sandaling iyon, hindi iyon ang mahalaga.

“Sir, naririnig n’yo ba ako?” tanong niya, nanginginig din ang boses.

Dahan-dahang kumilos ang lalaki. “I… I’m fine,” mahina nitong tugon, pero halatang hindi totoo. Nang subukan nitong tumayo, bigla siyang napaupo muli sa sakit.

Tinulungan siya ni Keira, inabot ang mga gamit, tinakpan ang sugat ng naligaw na tela mula sa lumang bag niya. Hindi siya nagtanong kung may pera ba ito. Hindi niya sinuri ang relo o ang motor. Ang alam lang niya, kailangan nitong tulong.

Ilang minuto pa, bahagya nang nakalakad ang lalaki at nakasandal sa poste. Doon niya tinanggal ang helmet—at doon nagsimulang magbago ang takbo ng kwento.

Ang lalaki ay si Nathan Cole. Kilala sa mundo ng negosyo bilang isang batang bilyonaryo—ang CEO ng Cole Dynamics, isang kumpanyang kumakalat sa buong bansa. Ngunit sa araw na iyon, walang ibang nakakita sa pagkahulog niya kundi ang isang batang halos walang makain.

Nagulat si Nathan nang mapansin ang suot ni Keira—napunit na jacket, lumang tsinelas, at isang mata na may bahid ng gutom pero mas nangingibabaw ang malasakit.

“Bakit mo ako tinulungan?” tanong ni Nathan.

Nagkibit-balikat si Keira. “Wala namang tutulong sa’yo. At… kailangan mo ng tulong.”

Hindi alam ni Nathan kung bakit, pero may tumamang kirot sa puso niya. Marahil dahil sa mundong ginagalawan niya, namumuhay siya sa pagitan ng mga taong lagi siyang nilalapitan dahil sa pera, koneksyon, o impluwensya. Ngunit heto ang isang batang hindi man lang alam kung sino siya—at tumulong nang walang hinihinging kapalit.

Dinala niya ang motor sa isang towing service at iniligay ang sarili sa passenger seat ng kotse ng assistant niyang dumating maya-maya. Sinama niya si Keira. Hindi na siya pumayag na iwan itong mag-isa sa lugar na iyon.

Sa ospital, habang tinatahi ang sugat sa braso niya, nakaupo lamang si Keira sa sulok, parang sanay na sanay sa hindi pag-aabala. Tahimik. Magalang. At tila handang lumabas anumang sandali dahil baka bawal pala siyang manatili.

“Keira,” tawag ni Nathan sa kanya, “Saan ka uuwi pagkatapos nito?”

Hindi agad sumagot ang dalagita. Pero sa huli, sinabi niya ang katotohanan: “Wala po akong uuwian, Sir.”

At iyon ang sagot na hindi niya inaasahan.

Habang natutuyo ang dugo sa braso ni Nathan, may isang bagay na mas lalo pang kumirot sa puso niya. Ang pagkabangga niya ay aksidente. Pero ang kalagayan ng batang nasa harap niya? Hindi aksidente—ito ay bunga ng kakulangan ng mundo na makita ang mga taong hindi nila pinapansin.

Sa unang pagkakataon sa araw na iyon, si Nathan ang nagtanong nang may buong pag-aalala: “May kumakalinga ba sa’yo? May naghahanap ba sa’yo?”

Umiling si Keira. “Ako lang po.”

Nang sandaling iyon, may desisyon na nabuo sa loob ni Nathan—isang desisyong hindi niya inamin agad, pero ramdam niyang tama.

Inalok niya si Keira ng pagkain. Hindi siya kumain; tinitigan lang niya ang bawat kagat ng dalagita na parang kaisa-isang pagkain na naranasan nito sa loob ng linggo. Doon niya napagtanto na hindi lang pala siya nagligtas ng buhay ng isang magnanakaw ng oras o isang batang palaboy.

May iniligtas siyang higit pa—isang pag-asang halos pinatay na ng mundo.

Kinabukasan, ipinaalam ni Nathan sa kaniyang abogado at foundation director na nais niyang kunin ang kustodiya ni Keira at ibigay sa kaniya ang lahat ng tulong na kailangan nito—pagkain, tirahan, edukasyon. Hindi dahil nagpapakitang-tao siya. At hindi dahil may utang na loob siya.

Kundi dahil sa simpleng rason: dahil sa panahong walang lumalapit sa kaniya, si Keira ang tumulong. At iyon ang klase ng tao na ayaw niyang pabayaan.

At sa mata ni Keira, unang beses niyang nakita ang ngiti ni Nathan—hindi ng isang bilyonaryo, kundi ng isang taong muling nakakita ng dahilan para magtiwala sa kabutihan.

Hindi alam ni Keira na ang ginawa niyang simpleng tulong ay magbabago ng buong buhay niya. At hindi alam ni Nathan na ang batang tinulungan niya ay magtuturo sa kaniyang muli ng isang aral na akala niyang matagal nang nawawala—na ang kabutihan, gaano man kaliit, ay kayang baguhin ang mundo ng isang tao.

Minsan, hindi mo makikita ang tunay na yaman sa relo, sa motor, o sa negosyo—makikita mo ito sa puso ng isang batang walang inaasahan sa sinuman, pero nagbigay pa rin ng kabutihan sa oras na kinakailangan.