Ang Kanyang Pangalan ay Toti, at Ang Kanyang Klinika ay nasa Ilalim ng Tulay
Sa pusod ng Maynila, bandang alas-sais ng umaga, habang ang lungsod ay naghahanda sa pag-ingay at ang rilis ng tren ay umaalingawngaw sa itaas ng kalsada, may isang batang lalaki ang gumising sa pagitan ng ginaw at amoy ng aspalto. Ang kanyang pangalan ay Toti, at ang kanyang tahanan ay isang karton sa ilalim ng tulay. Sa edad na labindalawang taong gulang, hindi siya nagtataglay ng apelyido o birth certificate, ngunit mayroon siyang kaalaman sa paggagamot na nagmula sa mga halaman at sa puso.

Kinupkop siya ni Mang Selo, isang matandang albularyo, at sa tabi ng lumang banig at bayong na puno ng sambong at langis, natutunan ni Toti ang mga sikreto ng natural na medisina. Hindi siya gumagamit ng stethoscope o gloves, ngunit may kakayahan siyang magbasa ng kulay ng mata, makiramdam sa pulso, at mabatid ang sakit ng tiyan sa pamamagitan ng pagdampi ng palad. Sa isang araw na gaya nito, nauna pa silang umakyat sa palengke kaysa sa pag-arangkada ng mga ambulansya, upang tulungan si Aling Rosa na namimilipit ang anak sa sakit. Ang tanging reseta ni Toti ay ‘mainit-init na paligo’ at sabaw, kasabay ng orasyon ni Mang Selo. Sa mata ng mga taong-kalye, siya ay isang health worker na may kakaibang kakayahan—isang batang walang-wala, ngunit may pusong handang tumulong nang walang kapalit.

Ngunit ang buhay sa kalsada ay hindi lamang tungkol sa paggagamot. Sa bawat pagpapahinga, may isang alaala na bumabagabag kay Toti—isang silid na puti, tunog ng makina, at boses ng isang umiiyak na babaeng may pulang ID ng nurse na humahawak sa kanyang kamay. Ang mga panaginip na ito ay paulit-ulit, misteryoso, at walang paliwanag. Sa tuwing ibinabahagi niya ito kay Mang Selo, tanging katahimikan at isang matinding pangako ang isinasagot ng matanda: “Hindi ka pinulot lang kung saan. May dahilan kung bakit dinala ka ng tadhana sa akin. Hindi pa ngayon, Toti. Hindi pa handa ang puso mo.”

Ang Pag-usad ng Tadhana at ang Tahimik na Digmaan sa Villarica
Sa kabilang dulo ng Maynila, sa Forbes Park, ang Villarica Medical Center ay mistulang katedral ng siyensya at kayamanan. Dito, sa isang private suite na may transparent na salamin at tuloy-tuloy na bantay, nakahiga si Santino Villarica, ang nag-iisang anak ng bilyonaryong si Don Rafael Villarica. Isang taon na siyang comatose—walang malay, naka-intubate, at tanging ang kanyang katawan na lamang ang nabubuhay, hindi na ang kanyang isip. Ang trahedya sa bundok na kinasangkutan ng batang boluntaryo ay naging usap-usapan sa media, ngunit ang tunay na labanan ay nagaganap sa loob ng conference room.

Si Don Rafael, ang taong nagdedesisyon sa multi-milyong dolyar na kompanya, ay nakaupo sa isang desisyong hindi kayang bilhin ng pera o ipaliwanag ng neurology. Ang mga doktor mula sa iba’t ibang sulok ng mundo ay nagbigay ng parehong verdict: “No sign of higher brain function. We have reached the limits of medical possibilities.” Ang stem cell infusion, hyperbaric oxygen therapy, at synaptic stimulation—lahat ay walang bisa. Ang tanging tanong na nananatili ay: Kailangan na bang bitawan ang life support?

Ang bigat ng desisyon ay halos bumali sa balikat ni Don Rafael. Wala nang asawa, si Santino na lamang ang tanging mahal niya sa mundo. Isang gabi, habang hinahawakan niya ang malamig na kamay ng anak, ang matapang na boses ng negosyante ay nawala, napalitan ng pagsisisi: “Patawad sa lahat ng hindi ko nasabi. Sa lahat ng gabi na mas pinili kong pagtrabahuhan ang kumpanya kaysa samahan ka sa field trip.” Ito ang lihim na pasanin ng isang bilyonaryo—ang kayamanan ay hindi nakapigil sa tadhana. Sa labas ng kanyang opisina, ipinatawag niya ang mga abogado para kumonsulta sa advanced directive—ang huling pormal na hakbang bago tuluyang isuko ang kanyang anak.

Ang Di-Inaasahang Pagbangga at ang Pag-asa sa Panalangin
Ang tadhana, gayunpaman, ay may sariling mga plano. Habang naglalakad si Don Rafael palabas ng ospital, nabunggo siya ng isang payat at gusgusing batang lalaki na may dalang supot ng pandesal. Nagkatinginan sila, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, parang may kumislot sa puso ni Don Rafael. Ang titig ni Toti ay tila hindi matatapos sa isang simpleng banggaan. Ito ay isang kumpas ng tadhana na nagsimula nang umikot.

Samantala, araw-araw, ang daigdig ni Toti ay umiikot sa simbahan ng Quiapo. Doon, sa gilid ng hagdanan, nagdarasal siya hindi para sa sarili, kundi para sa batang laging lumalabas sa kanyang panaginip—ang batang may mga tubo sa ilong at laging tahimik. Hawak ang isang lumang retasong tela na iniwan sa kanya ni Mang Selo, taimtim siyang nagdarasal. Sa pananaw ni Mang Selo, ang dasal ay mas makapangyarihan kaysa gamot.

Isang gabi, nagbago ang panaginip. Nakita niyang umiiyak ang nurse sa tabi ng kama, at sa gitna ng puting ilaw, narinig niya ang pangalan ng ospital: Villarica. Nagising si Toti na basa ng pawis at nag-aalab ang dibdib. Hindi na siya nagdalawang-isip. Sa harap ng isang tindahan, nakita niya ang larawan ni Santino Villarica sa isang lumang tabloid—ang mukha ng batang lalaki, ang posisyon sa kama—ito ang batang laging pinagdadasal niya. Ang pag-aalinlangan ay napalitan ng pananalig: Kung totoo man ito, bigyan niyo po ako ng pagkakataong makatulong.

Ang Face-Off sa Gate: Isang Palaboy Laban sa Siyensya
Ang tipping point ay nangyari sa gate ng Villarica Medical Center. Habang naglalakad palabas si Don Rafael matapos ang isang pulong kung saan muli siyang pinilit na pirmahan ang advanced directive, nakita niya si Toti. Basang-basa sa ulan, hawak ang supot ng tinapay, at sumisigaw sa guwardiya.

“Kuya, kausapin niyo po ako! Sino po yung naka-confine dito? Yung batang nasa kwarto na may mga salamin sa gilid? Kaya ko po siyang pagalingin!” ang sigaw ni Toti.

Ang pag-eeksena ng bata ay nagdulot ng gulo, at agad na ipinagtabuyan ng guwardiya. Ngunit nang marinig ni Don Rafael ang huling pangungusap, napahinto siya. Mabilis na lumapit si Don Rafael, habang ang sekretarya niyang si Lisa ay bumubulong ng pag-iingat: “Sir, baka may sayad lang yan.”

“Anong sabi mo? Gagamutin mo ang anak ko?” tanong ni Don Rafael.

“Opo. Matatag ang sagot ni Toti. Kahit isang beses lang po. Kahit limang minuto lang po, makalapit lang ako sa kanya.”

Ang mga nurse at doktor sa lobby ay nagtawanan at napa-iling. Isa itong “kabaliwan”—isang palaboy na walang diploma, walang titulo, at walang anumang kaalaman sa medisina, pero nag-aalok ng huling pag-asa. Ngunit sa paningin ni Don Rafael, walang bahid ng pagbebenta o panloloko sa mata ni Toti. Ang nakita niya ay isang uri ng pananalig na hindi niya nakita sa pinakamagagaling na espesyalista sa mundo.

“Limang minuto lang?” tanong ni Don Rafael.

“Opo, limang minuto lang po. Kapag wala pong nangyari, lalayo na po ako. Hinding-hindi na po ako magpapakita.”

Sa harap ng pag-aalinlangan ng mga doktor at ng banta ng legal action, tumayo si Don Rafael at tinuldukan ang pagtatalo: “Huwag niyo akong ituro ng batas, doktora. Ako ang ama. At kung may maliit man na posibilidad na ang batang ito ay hindi nabaliw, karapatan ko na subukan.”

Ang Huling 5 Minuto
Ang desisyon ni Don Rafael ay umalingawngaw sa buong ospital, na tila isang bomb shell. Isang palaboy ang papasok sa sterile na ICU para gamutin ang Golden Boy ng Villarica. Matapos ang briefing sa opisina—kung saan muling inulit ni Toti ang kanyang paniniwala batay sa panaginip—nagbigay ng strictest condition si Don Rafael: Walang hahawakan, walang gagalawin, limang minuto lang.

Ito ang huling pusta sa pag-asa. Sa gabing iyon, sa harap ng agham, batas, at pagdududa, isang batang walang pangalan, na ang klinika ay ang kalye, ang humarap sa isang mundo na pinamumunuan ng logic at data. Dala lang niya ang kanyang panalangin, ang lumang retasong tela, at ang buong puso na hindi kayang tapatan ng kahit anong medical degree. Ang kapalaran ay gumalaw na, at sa Villarica Medical Center, hindi na science ang magiging desisyon, kundi ang pananampalataya. Ang countdown ay nagsimula na, at ang lahat ay naghihintay sa resulta ng pinakamabigat na 5-minutong naganap sa modernong ospital.