Sa maalikabok at maingay na mga lansangan ng Maynila, ang bawat araw ay isang pakikipaglaban para mabuhay. Para kay Jomar, isang siyam na taong gulang na ulila, ang kanyang mundo ay kasinliit ng kariton na nagsisilbi niyang tahanan sa ilalim ng isang tulay sa Recto. Ang kanyang ama ay isang malabong alaala ng sigawan, at ang kanyang ina, si Aling Lori, ay pumanaw dahil sa pulmonya noong siya’y pito. Mag-isa niyang hinarap ang mundo, kasama lamang ang kanyang asong si “Tiktik” at isang sirang-sirang bisikleta na binuo niya mula sa mga piraso ng patapong bakal. Tinawag niya itong “Ligaya,” dahil ito lang ang nagbibigay sa kanya ng saya.

Si Jomar ay payat, madungis, ngunit may mga matang tila mas matanda pa kaysa sa kanyang edad. Natuto siyang mamalimos, mangalakal, at higit sa lahat, maging mabuti. Sa kakarampot na pagkain na kanyang nakukuha, palagi niyang binibigyan ang kanyang aso at ang iba pang mas batang pulubi, tulad ni Kiko.

Sa kabilang dako ng lungsod, sa isang tahimik na subdivision sa San Mateo, naninirahan si Aling Herminia Dionisio. Isa siyang matandang babae, dating CEO ng makapangyarihang Dionic Steelworks. Napapalibutan siya ng yaman, ngunit nilalamon ng kalungkutan. Ang kanyang asawa ay namatay habang siya ay nasa isang business trip. Ang nag-iisa niyang anak, si Raymond, ay matagal nang lumayo at naninirahan sa Amerika, bitbit ang sama ng loob. “Ma, you were always too busy,” ang huling mga salitang tumatak sa isip ni Herminia.

Sa pagreretiro, napagtanto ni Herminia ang kabuluhan ng kanyang yaman. Nagtayo siya ng isang sikretong foundation na may iisang layunin: ang hanapin ang isang taong tunay na may malasakit sa kapwa, hindi dahil sa kapalit, kundi dahil sa likas na kabutihan.

Isang araw, nagpasya si Herminia na bumaba sa kanyang tore. Nagbalat-kayo siya bilang isang gusgusing matanda, walang alahas, at may bitbit na lumang bag. Pumunta siya sa Divisoria upang personal na siyasatin ang isang feeding program. Ngunit doon, siya ay nanakawan. Nawala ang kanyang cellphone at pitaka. Sa isang iglap, ang bilyonaryong CEO ay naging isang tunay na pulubi.

Nalito, natakot, at gutom, naupo si Herminia sa gilid ng kalsada. Ang mga taong dati ay gumagalang sa kanya, ngayon ay pinandidirihan siya. “Yak! Parang baliw,” sigaw ng isang dalagita. Doon niya naramdaman ang tunay na bigat ng lipunan. Sa gitna ng kanyang pagkalito, isang batang lalaki na may kasamang aso at tagpi-tagping bisikleta ang lumapit.

“Nay, okay lang po kayo?” tanong ni Jomar.

Nakita ni Jomar ang takot sa mata ng matanda. Imbes na pagtawanan, inabot niya ang isa sa mga pandesal na nakuha niya. “Tara po doon tayo sa may lilim sa kariton ko. May tubig po ako doon.”

Gamit ang kanyang bisikletang “Ligaya” bilang suporta, inakay ni Jomar ang matanda patungo sa kanyang munting silungan. Doon sila nagkwentuhan. Ibinahagi ni Jomar ang buhay niya, ang tungkol sa kanyang ina, at ang kanyang mga pangarap. Para kay Herminia, ang boses ng bata ay musika sa isang mundong matagal nang bingi. Sa batang iyon, nakita niya ang kabutihang matagal na niyang hinahanap. Ginabihan sila, at doon, sa ilalim ng tulay, natulog ang bilyonarya sa tabi ng kariton ng batang palaboy.

Kinaumagahan, paggising ni Jomar, wala na si Herminia. Maayos na nakatiklop ang kumot na ipinahiram niya. Isang tindera ang nagsabing may sumundo ritong taxi. Muli, naramdaman ni Jomar ang bigat ng pag-iwan.

Ngunit ang pagtatagpong iyon ay nag-iwan ng binhi sa puso ni Jomar. Lumipas ang dalawang taon. Itinigil na niya ang pamamalimos at mas piniling magtinda ng kape at tinapay gamit ang kanyang kariton. Sa tulong ng isang janitor na si Mang Delfine, pumasok siya sa Alternative Learning System (ALS). Ang kanyang kariton ay pinangalanan niyang “Ligaya ni Lola,” bilang alaala sa matandang minsang nagbigay sa kanya ng kakaibang inspirasyon.

Lumipas pa ang isang taon. Si Jomar ay isa nang binatang kilala sa kanilang lugar. Isang hapon, habang siya ay nagtitinda sa tapat ng simbahan sa Quiapo, isang mamahaling van ang huminto. Bumaba mula rito ang isang babaeng matikas, naka-amerikana, at may mga kasamang guwardiya. Ito ay si Herminia, hindi na gusgusin, kundi sa kanyang tunay na anyo.

Nahanap niya ang kariton na may karatulang “Ligaya ni Lola.” Nagtama ang kanilang mga mata. Sa gitna ng luha at ng mga hindi masambit na salita, nagkaroon ng muling pagtatagpo.

Ngunit si Herminia, bilang isang negosyante, ay kailangang makasiguro. Makalipas ang ilang araw, bumalik siya kasama ang kanyang sekretarya, si Lani, na nagpanggap na customer. “Boss, pwede ba akong bumili ng buong kariton mo? Bibili na ako lahat. Bayaran kita ng 5,000 ngayon din,” alok ni Lani.

Tumingin si Jomar sa kariton. “Pasensya na po pero hindi ko po binebenta ‘to,” mahinahon niyang sagot. “Hindi po kasi pera lang ang halaga ng kariton na to. Ito po yung pinaghirapan ko. Dito po ako nagsimula… ito yung ala-ala ko sa taong unang naniwala sa akin.”

Lihim na napaluha si Herminia. Ito na ang kumpirmasyon.

Bilang gantimpala, binigyan ni Herminia si Jomar ng isang maliit na bodega. Sa tulong ng komunidad, ginawa itong isang tunay na “Ligaya ni Lola, Cafe at Panaderya.” Hindi lang ito tindahan; naging isa itong reading corner at kanlungan para sa mga batang lansangan. Doon niya nakilala si Rika, isang volunteer teacher, na naging katuwang niya sa pagtulong.

Hinarap ni Jomar ang mga bagong pagsubok. Nang nakawan siya ng isang binatang tinulungan din niya, pinili ni Jomar ang pang-unawa kaysa paghihiganti. Nang alukin siyang i-franchise ang cafe, tinanggihan niya ito sa takot na “mawala yung puso” ng kanyang misyon.

Ang pinakamabigat na pagsubok ay dumating nang alukin siya ni Herminia na maging tagapagmana ng buong Dionisio Foundation. Ang kondisyon: kailangan niyang iwan ang cafe, lumipat sa Makati, at mag-aral bilang isang corporate leader.

Binigyan siya ng isang linggo. Sa kanyang pagkalito, kinausap niya si Rika. Sa huli, bumalik siya kay Herminia. “Lola, tatanggapin ko po ang pagsasanay. Pero hindi ko po iiwan ang kafe. Hindi ko po kayang putulin ang ugat na siyang dahilan kung bakit ako narito.”

Isang malawak na ngiti ang sumilay sa labi ni Herminia. Ito pala ang huling pagsubok. “Gusto ko lang malaman kung marunong ka pang kumapit sa lupa kahit abot kamay mo na ang langit,” wika ng matanda.

Makalipas ang dalawang taon, si Jomar na ang pinakabatang miyembro ng board ng foundation. Ngunit araw-araw, bago ang kanyang mga meeting, umuuwi siya sa cafe para kumain ng pandesal at makipaglaro sa mga bata.

Isang araw, ipinatawag siya sa ospital. Nasa taning na ng buhay si Herminia. Sa kanyang huling mga sandali, pormal na ipinasa ni Herminia ang lahat ng kanyang yaman—ang buong Dioniso Group—kay Jomar.

“Bakit po ako, Lola?” umiiyak na tanong ni Jomar.

“Dahil ikaw lang ang batang nakakita sa akin hindi bilang pulubi,” bulong ni Herminia, “kundi bilang isang lola.”

Pumanaw si Herminia nang payapa. Ang parangal para sa kanya ay ginanap hindi sa isang mansyon, kundi sa “Ligaya ni Lola Cafe,” kasama ang mga batang lansangan, mga vendor, at si Rika.

Sa isang pader ng cafe, isinabit ni Jomar ang luma at sirang bisikletang “Ligaya”—ang simbolo ng lahat. Sa ilalim nito, isang bagong karatula ang ipinaskil: “Kahit sino ka man, may pwesto ka rito.” Ang tunay na pamana ay hindi ang bilyon-bilyong piso, kundi ang kabutihang ipinasa, na nagsimula sa isang pandesal, sa ilalim ng isang tulay.