Sa tahimik na gabi bago ang kanyang pag-alis, si Renato ay nakaupo sa harap ng hapag, habang ang lamig ng hangin ay bumabalot sa kanilang maliit na tahanan. Sa mesa, nakalatag ang kanyang paboritong tuyo at itlog, na inihanda ng kanyang asawang si Lorna. Sa ilalim ng kontrata at mga pasaporte, nakasilid ang dalawang litrato: ang isa ay larawan ng kanilang masayang pamilya kasama ang anak nilang si Miguel, at ang isa naman ay larawan ng kanyang ina na si Pilar, na may iniindang sakit.

Ito ang huling gabi nila bilang pamilya bago sumabak si Renato sa isang mundo na hindi niya alam kung saan siya dadalhin. Ang desyerto, init, at pangungulila ay hindi pa niya alam ang bigat. Ngunit sa puso niya, may isang matatag na pangarap—ang bumuo ng isang maginhawang buhay para sa kanyang pamilya. Sa bawat patak ng pawis, sa bawat butil ng buhangin na dumidikit sa kanyang balat, siya ay magsasakripisyo para makapagpadala ng sapat na pera.

Sa gitna ng disyerto, si Renato ay parang isang sundalo na patuloy na lumalaban para sa kanyang pamilya. Mula sa paggising bago sumikat ang araw hanggang sa pag-uwi sa gabi na halos gumuguho na ang kanyang katawan, lahat ay ginagawa niya para sa kanyang minamahal. Wala siyang pinalampas na overtime o extra na trabaho, basta’t mas malaki ang kita. Ang lahat ng kikitain niya ay ipinapangako niyang ipapadala. “Isang milyon sana para sa anak ko, para sa asawa ko, para sa nanay ko,” sabi niya sa mga kasamahan. Sa kanyang isip, bawat sentimo ay isang hakbang patungo sa pagbili ng sariling lupa, pagpapatayo ng bahay, at pagbibigay ng magandang kinabukasan sa kanyang pamilya.

Habang naghihirap si Renato sa ibang bansa, unti-unting nagbago ang takbo ng buhay ni Lorna sa Pilipinas. Ang dating simpleng ginang na nagtitinda sa palengke ay nagbago ng anyo. Ang dating simpleng duster ay napalitan na ng mga mamahaling damit mula sa mall. Sa bawat padala ni Renato, tila nagiging mas malakas at mas matapang si Lorna. Nagsimula siyang mag-shopping, mag-gala, at makipagsabayan sa mga kaibigan. Ang mga pangarap na simpleng aircon at refrigerator ay napalitan na ng mga mas mamahaling gamit, at ang pag-iipon ay tila napabayaan na.

Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, may isang lihim na dahan-dahang lumalabas. Habang si Renato ay patuloy na nagpapagod sa disyerto, si Lorna ay nagsimulang makipagsapalaran sa piling ng ibang tao—isang lalaking nagngangalang Arturo, ang kababata ni Renato. Si Arturo, na kilala bilang sugarol at palaway, ay unti-unting nakapasok sa buhay ni Lorna, sinamantala ang pangungulila ng ginang. Ang dating simpleng pagkikita ay nauwi sa mas malalim na relasyon, at ang dating pangarap ni Renato para sa pamilya ay unti-unting naglaho sa gitna ng pagtataksil at bisyo.

Ang anak nilang si Miguel, na dati’y masaya at masunurin, ay nagsimulang magbago. Ramdam niya ang lamig sa boses ng kanyang ama sa video call, at ang distansya ng kanyang ina sa kanyang mga pangangailangan. Ang dating simpleng buhay ay napalitan na ng mga mamahaling gamit at bagong sapatos, ngunit ang halik at yakap ng ama ay hindi na niya naramdaman.

Ang kuwento ni Renato ay isang paglalakbay na puno ng sakit at sakripisyo. Sa bawat tawag, pilit niyang tinatakpan ang kanyang pagod at kalungkutan. Sa tuwing nakikita niya ang mukha ng kanyang anak sa screen, nagkakaroon siya ng lakas ng loob. “Hindi bale na ako ang maghirap, basta kayo maginhawa,” paulit-ulit niyang sabi sa sarili. Ngunit sa gitna ng lahat, may isang tanong na patuloy na gumagambala sa kanyang isipan—Sapat na ba ang isang milyon para bilhin ang pangarap, o ang pera ay nagsilbi lamang na panakip sa malalim na sugat na dinala ng pangungulila at pagtataksil?

Sa bawat butil ng pawis na bumabagsak sa buhangin, iniisip ni Renato ang kanyang pamilya. Ngunit sa Pilipinas, ang bawat sentimo na ipinapadala niya ay unti-unti ring nagiging binhi ng pagbabago na hindi niya inaasahan. Ang kanyang asawa, na dating simple at masunurin, ay natutong humarap sa mamahaling buhay, ngunit nawala ang kanyang pagmamahal at respeto sa pamilya. Ang pamilya na minsan niyang binuo ay unti-unti na ngayong nagigiba, at ang tanging nananatili ay ang pait at sakit ng pagdududa.

Ang kuwento ni Renato ay isang paalala na ang pagmamahal ay hindi nabibili ng pera. Ang sakripisyo ay hindi sapat kung ang tiwala at pamilya ay nawala. Ang kuwento ay isang hamon sa lahat ng mga OFW na nagpapakahirap sa ibang bansa—na ang bawat piso na ipinapadala ay may katumbas na pangarap, ngunit ang pangarap na iyon ay dapat na ingatan at protektahan. Sa dulo ng kanyang paglalakbay, si Renato ay umuwi nang mayaman, ngunit ang tanong: ano ang halaga ng yaman kung ang pamilya ay nawala na? Ang kuwento ni Renato ay isang aral na ang pinakamahalagang kayamanan sa mundo ay hindi ang pera, kundi ang pamilya na naghihintay sa iyo sa dulo ng paglalakbay.