Tahimik ang umagang iyon sa mansyon ni Don Ernesto. Isang malawak na lupain na tila pinagpala ng panahon ngunit nababalutan ng kakaibang lungkot. Sa gitna ng bakuran, abala si Mario, ang hardinerong halos sampung taon nang nag-aalaga sa mga halaman doon. Habang pinuputulan niya ang mga tuyong sanga ng rosas, kitang-kita sa kanyang mukha ang pagod—hindi lang sa katawan, kundi pati na rin sa kalooban.

“Mario, mas maganda kung linisin mo muna ang bandang silangan. Dumadami na naman ang mga tuyong dahon,” sigaw ng katiwalang si Mang Leo mula sa veranda. “Opo, Mang Leo. Tapusin ko lang po ito,” tugon ni Mario, sanay na sa pabago-bagong ugali ng katiwala. Kailangan niya ang trabaho. Ito ang bumubuhay sa kanyang pamilya, lalo na’t may sakit ang asawa niyang si Rosa.

Isang araw, habang naglilinis malapit sa isang lumang estatwa ng babae, dumaan si Don Ernesto na sakay sa kanyang wheelchair. Matanda na, mahina, ngunit ang mga mata ay tila laging may iniisip na mabigat. “Mario,” tawag ng matanda sa mariing tono, “Huwag mong gagalawin ang lupa sa may bandang likod ng estatwa. Huwag mong bubungkalin kahit kailan.”

Ang bilin na iyon ay paulit-ulit na sinasabi sa kanya. Sa isip ni Mario, kakaiba talaga ang ugali ni Don Ernesto. Ngunit ang simpleng bilin na iyon ang magiging simula ng isang bangungot na susubok sa kanyang katatagan at magbubunyag ng isang kasalanang matagal nang ibinaon sa lupa.

Ang Pagbubukas ng Sumpa

Nagsimula ang lahat sa mga kakaibang bulong na dala ng hangin tuwing gabi. “Mario, tulungan mo ako,” isang tinig ng babae na parang nanggagaling sa kawalan. Noong una, inakala niyang guni-guni lang ito, bunga ng pagod. Ngunit maging ang kasamahan niyang si Nestor ay nakakarinig din ng mga kakaibang tunog.

Ang takot ay lalong tumindi nang isang araw ay pumutok ang isang tubo ng tubig malapit sa ipinagbabawal na lugar sa likod ng estatwa. Upang maiwasan ang galit ni Mang Leo, napilitan si Mario na hukayin ang lupa. Habang lumalalim, tumama ang kanyang pala sa isang matigas na bagay—hindi bato, kundi kahoy. Dahan-dahan niyang inalis ang lupa hanggang sa lumitaw ang sulok ng isang parihabang kahon. Isang kabaong.

Sa sandaling iyon, isang malamig na simoy ng hangin ang dumampi sa kanyang batok. Agad niyang tinakpan muli ang hukay, ngunit huli na ang lahat. Nagising na niya ang kung anumang natutulog sa ilalim ng lupa. Kinagabihan, ang mga bulong ay naging malinaw na panawagan: “Mario, ilabas mo ako.” Ang kanyang mga gabi ay napuno ng mga panaginip tungkol sa isang babaeng may kamay na duguan na lumalabas mula sa kabaong.

Ang Lihim ni Don Ernesto

Lalong lumala ang kababalaghan sa mansyon. Isa-isang umalis ang mga kasambahay, takot sa mga anino at tinig na gumagala tuwing gabi. Isang araw, tinawag siya ni Don Ernesto. “Mario,” wika ng matanda, “Naririnig mo na rin ba siya?”

Doon ipinagtapat ng matanda ang madilim na katotohanan. Ang kaluluwang gumagambala sa kanila ay si Elena, ang kanyang yumaong asawa. Sa isang gabi ng matinding selos at galit, naitulak niya si Elena sa hagdanan, na naging sanhi ng pagkamatay nito. Dahil sa tindi ng pagsisisi at pag-asang maibalik ito, humingi siya ng tulong sa isang banyagang alkemista.

Gamit ang itim na mahika, lumikha sila ng isang sisidlan—isang rebultong gawa sa pinaghalong laman ng kanyang asawa at bakal—upang maging bagong katawan ni Elena. Ngunit hindi ang kaluluwa ng minamahal niya ang bumalik, kundi isang nilalang na puno ng poot at pagkauhaw sa buhay. Isang sumpa. Ang kabaong na nahukay ni Mario ay hindi libingan, kundi isang kulungan.

Ang Kabayaran at Ang Bagong Misteryo

Isang gabing bumubuhos ang malakas na ulan, nagpakita ang nilalang sa kanyang buong anyo. Ang dating si Elena ay isa nang halimaw na gawa sa kasalanan. Sa huling sandali ng katapangan, hinarap ni Don Ernesto ang nilalang. “Ako ang dapat mong kunin,” sigaw niya bago bumagsak at tuluyang nawalan ng buhay. Sa pagkamatay ng matanda, naglaho ang nilalang at tumahimik ang paligid.

Inakala ni Mario na tapos na ang lahat. Ngunit makalipas ang dalawang taon, isang abogado ang dumating sa probinsya kung saan sila lumipat. Minana raw niya ang lupa kung saan dating nakatayo ang mansyon. Sa pagbabalik niya sa lugar, muling bumulong ang tinig ni Elena: “May naiwan. May kailangang bumalik.”

Doon niya nalaman na hindi lang isa ang kaluluwang nakakulong sa lupaing iyon. Sa tulong ni Padre Ruben, isang matandang pari, at ni Aling Daria, isang dating kasambahay, natuklasan nila ang mas malalim na lihim. May mga anak pala sina Don Ernesto at Elena—sina Amara at Tomas—na itinago at ginamit sa mga sumunod na ritwal. At may isa pang biktima, si Mateo, isang hardinerong isinakripisyo para sa ritwal.

Ang Hardin ng Kapatawaran

Isa-isang hinanap at hinukay ni Mario ang mga kabaong ng mga nawawalang kaluluwa. Sa bawat pagbubukas, hinaharap niya ang kanilang mga kuwento ng sakit at galit. Ngunit sa halip na takot, ginamit niya ang katotohanan upang bigyan sila ng kapayapaan. Sa pamamagitan ng pag-alala sa pagmamahal at hindi sa kasalanan, unti-unting napalaya ang mga kaluluwa nina Elena, Amara, Tomas, at Mateo.

Dumating din si Beatrice, ang apo ni Don Ernesto, na tumulong upang gawing isang memorial garden ang dating isinumpang lupain. Pinangalanan itong “Hardin ni Elena,” isang lugar na sumisimbolo sa kapatawaran at bagong simula. Si Mario ang naging tagapangalaga nito, hindi bilang hardinero ng isang bilyonaryo, kundi bilang tagapag-alaga ng isang banal na lupa.

Lumipas ang mga taon. Si Mario ay tumanda na sa hardin, habang patuloy na nagtuturo sa mga bata tungkol sa pag-ibig, sakripisyo, at pagpapatawad. Isang gabi, habang payapang nakaupo sa tabi ng monumento ni Mateo, naramdaman niyang dumaloy ang isang mainit na yakap. Ang mga kaluluwa nina Elena at Mateo ay nagpakita sa huling pagkakataon. “Oras mo naman para magpahinga,” bulong nila.

Kinabukasan, natagpuan si Mario na mahimbing na natutulog sa hardin, may ngiti sa kanyang mga labi. Ang dating hardinerong naghukay ng sumpa ay siya ring nagtanim ng kapayapaan. At sa bawat bulaklak na tumutubo sa Hardin ni Elena, nakaukit ang isang katotohanan: ang tunay na pag-asa ay sumisibol sa lupang minsan nang binaha ng luha, at ang pinakamadilim na kasalanan ay kayang linisin ng liwanag ng kapatawaran.