🎶 Mula Silid-Aralan Tungo sa ICU: Ang Awit ni Althea na Gumising sa Isang Natutulog na Higante
Sa gitna ng mga nagmamadaling yapak at malamig na ilaw ng San Rafael Hospital, may isang dalaga na ang presensiya ay tila isang tahimik na tugtugin. Siya si Althea Manlapig, isang nars na nasa kalagitnaan ng kanyang 20s. Sa unang tingin, isa lamang siyang ordinaryong bayani sa puting uniporme—bahagyang kupas na sa tagal at pagod—ngunit sa bawat pagod na ngiti, may lalim siyang tanging ang mga pader lamang ng ospital ang nakakita.

Araw-araw, bitbit niya ang bigat ng mundo: halos 12-oras na duty sa ospital at pag-uwi para alagaan ang kanyang minamahal na kapatid, si Gio, na may cerebral palsy. Ang kanyang kita ay sapat lang, ngunit hindi kailanman sapat para sa operasyong matagal na nilang pinapangarap. Ang kanyang buhay ay tila isang paulit-ulit na loop ng sakripisyo, na tanging ang mga pangarap na matagal na niyang binitawan ang nagbibigay-kulay.

Ngunit may isang bagay na nagpapaiba kay Althea sa kanyang mga kasamahan: ang kanyang tinig. Tahimik siya, hindi maingay gaya ng iba, ngunit kilala bilang ang nars na laging may kanta. Minsan, inaawitan niya si Lolo Isco ng “Dahil sa ’Yo” para mainom lamang nito ang gamot. Minsan, kinakantahan niya ng “Torete” si Nanay Belen na nawalan ng asawa. Para kay Althea, ang musika ang kanyang sikretong therapeutic na sandata, ang natatanging koneksyon sa isang mundong madalas ay wala nang salita.

Ang Pagdating ni “John Do”: Misteryo sa Room 5
Isang maulan na umaga, nagulo ang tahimik na takbo ng ospital. Dumating ang isang pasyente na halos wala nang buhay—duguan, basang-basa, at walang kahit anong pagkakakilanlan. Matapos ang ilang oras na pagtatangka, inilipat ang lalaki sa ICU at binigyan ng pansamantalang pangalan: “John Do,” late 30s.

Nang una siyang makita ni Althea, may kumirot sa kanyang dibdib. Hindi dahil sa pisikal na hitsura, kundi sa tila pamilyar na presensiya nito. Mula noon, si Althea na ang madalas na na-assign tuwing gabi kay John Do. Hindi dahil sa personal na damdamin, kundi dahil sa matinding habag—mistulang estranghero ang lalaki sa sarili niyang mundo.

Ang Room 5 ay naging sentro ng mga bulungan. Mas lalo pa nang magkaroon ng isang anonymous donor na nagpadala ng pondo para sa “pinakamahusay na pangangalaga” ni John Do. Walang makapagpaliwanag, at lalong lumalim ang misteryo sa pagkatao ng lalaki. Mafia boss? Sikretong mayaman? Patuloy ang mga haka-haka.

Ngunit para kay Althea, hindi mahalaga ang mga tsismis. Sa kanya, si John Do ay isang taong nangangailangan ng malasakit.

Ang Awit ng mga Pangarap at Sakripisyo
Ang mga gabing duty ni Althea sa Room 5 ay naging kanyang personal na confessional. Tuwing hatinggabi, dala niya ang kanyang maliit na speaker at ang lumang notebook na ginagamit niyang diary. Dito, binabasahan niya si John Do, at inaawitan ng mga OPM instrumental—mga kantang punong-puno ng damdamin.

Sa mga sandaling iyon, ibinubunyag niya ang kanyang mga lihim: ang pagtigil sa pangarap na maging mang-aawit, ang sakit ng pag-iwan sa kanya ng dating kasintahan.

“Alam mo ba kung bakit ako tumigil sa pag-awit? Nagkasakit si Mama. Kailangan ni Gio ng therapy. Ang sakit pa, ipinagpalit ako sa mas mayaman… Pero mas masakit pa rin sa akin ‘yung hindi ako lumaban, hindi ako tumuloy.”

Ang kanyang tinig, na minsang pinuri sa mga kompetisyon, ay ngayon ay inaawit lamang para sa isang lalaking walang malay. Sa bawat nota, binibigkas niya ang kanyang kalungkutan, pag-asa, at ang kanyang matinding pag-iisa.

Naging personal na koneksyon ang nabuo. Hindi na lang siya si Nurse Althea; siya si Althea, ang babaeng may pangarap, na naghahanap ng isang pusong handang makinig—kahit sa katahimikan.

Ang Patak ng Luha at Ang Salamat
Lumipas ang dalawang buwan. Sa isang gabi ng pag-awit ng “Kahit Isang Saglit,” may kakaibang nangyari. Nang matapos ang kanta, hinawakan ni Althea ang kamay ng pasyente.

“Siguro kung may buhay ka sa labas ng kwadrong ito, malamang hindi tayo magtatagpo,” bulong niya.

Kinabukasan, isang magandang balita ang dumating: bahagyang gumalaw ang daliri sa kaliwang kamay ni John Do! Kahit sinabi ng doktor na maaaring reflex lamang ito, alam ni Althea na may iba pang nangyayari.

Isang gabi, habang inaawitan niya ito ng “Sa Ugoy ng Duyan,” bigla siyang nakakita ng isang hindi inaasahang senyales. Tumulo ang isang luha mula sa kaliwang mata ni John Do.

Hindi niya napigilan ang mapaiyak. Tumakbo siya at tinawag ang doktor. Ang tahimik na pagtugon na iyon—ang luha at ang muling paggalaw ng daliri—ay nagbigay ng panibagong pag-asa.

Hindi nagtagal, nagbunga ang kanyang pag-aalaga. Isang madaling araw, nang kumanta si Althea, naramdaman niya ang isang banayad na presyon sa kanyang palad.

At kasunod nito, isang mahina, paos, at halos pabulong na tinig ang sumira sa katahimikan ng silid: “Salamat.”

Bahagyang nakabukas ang mga mata ni John Do. Nagising siya.

Sebastian Vilarasa: Ang Bilyonaryong Gising
Pagkalipas ng ilang araw, tuluyan nang nagising ang pasyente. “Anong pangalan mo?” tanong ni Althea, na nanginginig sa tuwa.

“Sebastian Vilarasa,” ang marahang tugon.

Ang pangalang iyon ang nagpahinto sa paglalakad ng chief nurse na si Ate Grace. Matapos ang mabilis na verification, bumalik si Grace na may hawak na artikulo: Si Sebastian Vilarasa ay ang nawawalang CEO ng Vilarasa Group of Companies, isang bilyonaryo!

Ang lalaking dalawang buwan niyang inalagaan, kinakantahan, at pinupunasan ng pawis ay isang business magnate pala na naaksidente sa NLEX.

Nang bumalik si Althea sa silid, nakatingin na sa kanya si Sebastian.

“Althea,” mahina niyang sabi.

“Alam mo pangalan ko?”

“Sa mga kanta mo. Tinatawag ka nila. Naaalala ko… Parang boses ng panaginip na ayaw kong mawala.”

Sa sandaling iyon, nakita ni Althea na ang kanyang boses ay hindi lamang therapy—ito ang kanyang tulay pabalik sa kamalayan.

Ang Pagtatanggol at Ang Bagong Pag-asa
Ang paggising ni Sebastian Vilarasa ay nagdulot ng malaking ingay sa ospital, lalo na nang dumating ang kanyang kapatid, si Monique Vilarasa, isang elegante at kontroladong businesswoman.

Agad na hinanap ni Monique si Althea at malamig na sinabi: “Thank you for taking care of my brother. Pero mula ngayon, personal team na namin ang hahawak sa kanya. You can step aside.”

Ngunit bago pa man makasagot si Althea, isang boses ang narinig mula sa loob ng silid—isang tinig na matigas, kahit pa paos.

“Monique, huwag mo siyang gagalawin.”

Lahat ay napatingin kay Sebastian.

“Siya ang dahilan kung bakit ako gising ngayon. Walang aalis sa kanya.”

Iyon ang kauna-unahang pagkakataon na lumaban si Sebastian sa utos ng kanyang kapatid. At ang depensang iyon ay para lamang kay Althea.

Para kay Althea, ang sandaling iyon ay higit pa sa pagkilala sa kanyang serbisyo. Ito ang pagpapatunay na ang kanyang boses, ang kanyang malasakit, at ang kanyang buong pagkatao ay may malaking halaga. Sa katahimikan ng isang coma, may nakinig sa kanyang awit. Sa pagitan ng isang simpleng nars at isang natutulog na bilyonaryo, nabuo ang isang koneksyon na mas malalim pa sa social status at yaman.

Sa ngayon, patuloy ang pag-galing ni Sebastian, at si Althea, hindi na lang siya ang nars na may pangarap, kundi ang babaeng ang awit ay nagdala ng liwanag sa isang buhay na napuno ng dilim. Ang Room 5 ay hindi na lang ICU—ito ang tahanan ng isang himig na nagbago sa dalawang kapalaran.