Sa isang iglap, ang bango ng tagumpay na matagal pinagsikapan ni Emily ay napalitan ng amoy ng takot at dugo. Ang marmol na sahig ng kanyang marangyang banyo, na dati’y simbolo ng kanyang pag-ahon mula sa kahirapan, ay naging saksi sa pinakamadilim na kabanata ng kanyang buhay. Doon, sa harap ng kanyang mga mata, ay ang kanyang panganay na si Stephanie, humahagulgol habang pinupunasan ang labi ng nakababatang kapatid na si Kevin, na walang tigil sa pagsusuka ng matingkad na pulang likido. Ang eksenang iyon ang gumising kay Emily sa isang bangungot na siya mismo ang lumikha—isang bangungot na binuo mula sa mga overtime, business meetings, at sa maling akala na ang pagmamahal ay kayang ipadala sa pamamagitan ng katulong at maibigay sa anyo ng mga laruan.

Si Emily ay produkto ng isang buhay na salat. Lumaki sa isang komunidad kung saan ang bawat araw ay isang pakikibaka para mabuhay, siya ang bunso sa walong magkakapatid. Ang kanyang mga magulang, isang labandera at isang factory worker, ay halos hindi mapagsama ang kanilang kinikita para pakainin ang sampung bibig. Dahil dito, ang kanyang mga nakatatandang kapatid ay isinakripisyo ang kanilang sariling pag-aaral para lamang siya ay makapagtapos. Ang mga salita ng kanyang Kuya Lawrence ay naging bibliya niya: “Ikaw Emily, habang malalakas kami ng mga kuya mo, hindi mo kailangang problemahin yung mga kailangan mo sa school. Basta makita lang namin na nagsusumikap ka.” Ang mga sakripisyong ito ang nagtanim sa puso ni Emily ng isang matinding determinasyon na hindi lamang para sa sarili, kundi para suklian ang lahat ng paghihirap ng kanyang pamilya.

At nagbunga nga ang lahat ng iyon. Mula sa pagiging isang mahirap na estudyante na walang maayos na uniporme, naging isa siyang tinitingalang propesyonal. Halos hindi na siya natutulog, kinakalimutan ang sariling kapakanan, para lamang maabot ang mga promosyon at mas mataas na sahod. Sa wakas, dumating ang araw na kaya na niyang ibigay sa kanyang pamilya ang buhay na hindi nila naranasan. Binigyan niya ng maalwang pamumuhay ang kanyang mga magulang at tinulungan ang mga kapatid na may sarili nang pamilya. Ngunit sa kanyang pagpupursigi, hindi niya namalayan na ang dating motibasyon ay naging isang obsesyon.

Ang kanyang ama ang unang nakapansin. “Anak,” wika nito isang araw, “walang kwenta lahat ng pinaghihirapan mo kung hindi mo naman inaalagaan yung kalusugan mo. Nakakalungkot kayang tumandang mag-isa.” Ang mga salitang iyon ay tumagos sa puso ni Emily at nag-udyok sa kanyang subukang buksan ang sarili sa pag-ibig. Ngunit ang mundo ng pakikipag-date ay naging isang malaking kabiguan para sa kanya. Ang mga lalaking kanyang nakilala ay tila walang ibang hangad kundi panandaliang kasiyahan, malayo sa pangarap niyang panghabambuhay na pagsasama.

Sa gitna ng kanyang pagkasiphayo, isang gabi ng kalasingan ang nagdala sa kanya kay Arthur, ang manager ng bar na nagligtas sa kanya mula sa mga mapagsamantalang lalaki. Kay Arthur niya natagpuan ang isang katulad—isang taong masipag, determinado, at may pangarap na pamilya. Naging mabilis ang kanilang pag-iibigan, at hindi nagtagal ay bumuo sila ng sariling pamilya. Ngunit ang parehong katangian na naglapit sa kanila—ang kanilang walang katapusang dedikasyon sa trabaho—ang siya ring unti-unting sisira sa kanilang pamilya.

Nang isilang ang kanilang panganay na si Stephanie, wala si Arthur sa tabi ni Emily dahil sa isang mahalagang business meeting. Naiintindihan ito ni Emily; ganoon din naman siya. Sa halip na maghinay-hinay, bumalik agad siya sa trabaho matapos lamang ang ilang linggo. Nagkasundo silang kumuha ng katulong para mag-alaga sa kanilang anak. “Bawi na lang tayo sa anak natin kapag gabi na,” sabi ni Emily, isang pangakong madalas mapako dahil sa pagod at mga trabahong inuuwi pa sa bahay.

Lumaki si Stephanie na iba’t ibang mukha ng yaya ang kanyang nakagisnan. Dose-dosenang katulong ang dumaan sa kanilang bahay, ngunit ang presensya ng kanyang mga magulang ay laging mailap. Kahit napapaligiran ng mga laruan, may isang puwang sa kanyang puso na hindi mapunan. Nang ipanganak ang kapatid niyang si Kevin, ipinangako ni Stephanie sa sarili na hindi niya hahayaang maranasan nito ang parehong kalungkutan. Siya ang magiging tagapag-alaga.

Ngunit ang mga magulang nila ay nanatiling bulag. Para sa kanila, sapat na ang naibibigay nilang materyal na suporta. Hindi nila alam na ang atensyon at pagmamahal na hinahanap ng kanilang mga anak ay hindi nabibili. “Bakit po ba laging walang oras sa amin si Mama at saka si Papa?” tanong minsan ni Stephanie sa kanilang yaya. “Kayo pa po unang nakarinig ng mga unang salita ni Kevin kaysa po sa mga magulang ko.” Ang mga salitang ito ay puno ng hinanakit na hindi man lang narinig nina Emily at Arthur.

Ang trahedya ay tahimik na nanuot sa kanilang tahanan. Isang araw, umuwi si Stephanie mula sa eskwela at naabutan ang kapatid na si Kevin na matamlay, maputla, at namumula ang mga mata. Kinonsensya siya dahil sa kanyang pag-aaral, nababawasan ang oras niya sa pagbabantay sa kapatid. Binalak niyang sabihin ito sa kanyang mga magulang pag-uwi nila.

Subalit sa gabing iyon, hindi umuwi sina Emily at Arthur. Isang text message lang ang kanilang ipinadala sa katulong, nagsasabing kinabukasan na sila makakauwi dahil sa problema sa trabaho. Ang puso ni Stephanie ay napuno ng galit at pag-aalala. “May sakit yung kapatid ko pero kahit na ganon ay wala pa rin sila dito!” bulong niya sa sarili, habang yakap ang naghihirap na si Kevin.

Kinaumagahan, kasabay ng pagsikat ng araw ang pagdating ng kanyang mga magulang. Ngunit huli na ang lahat. Sinalubong ni Emily ang pinakamasaklap na tanawin. Sa banyo, naroon ang kanyang dalawang anak, at si Kevin ay sumusuka na ng dugo. Ang sigaw ni Stephanie ay tila isang kutsilyong humiwa sa puso ni Emily: “Bakit ngayon lang po kayong dumating? Buong gabi pong naghihirap si Kevin!”

Sa ospital, gumuho ang kanilang mundo. Si Kevin ay may terminal cancer, malala na at hindi na kayang gamutin. Tinaningan na lamang ng mga doktor ang buhay nito. Doon, sa malamig na pasilyo ng ospital, sinampal si Emily ng mga salita ng kanyang ama: “Sobrang dismayado ako sa ginawa mo. Ngayon na napakarami mo ng pera, nasa’yo na lahat… pero tignan mo kung sinong mawawala sa’yo. Tignan natin kung papaano ka mapapaligaya ng mga materyal na bagay na nakuha mo.”

Tumigil sa pagtatrabaho si Emily, sinubukang bumawi kay Stephanie at samahan si Kevin sa mga huling sandali nito. Ngunit ang sakit at trauma ay masyado nang malalim. Namatay si Kevin, at kasama niyang namatay ang isang bahagi ng kanilang pamilya na hindi na kailanman maibabalik.

Bagama’t natutunang magpatawad ni Stephanie kalaunan, ang distansya sa pagitan nila ng kanyang mga magulang ay nanatili. Ang pagmamahal na sana’y para sa kanila ay ibinuhos niya sa isang pundasyon na kanyang itinatag para sa mga batang may cancer, ipinangalan sa kanyang yumaong kapatid. Doon niya inalay ang kanyang oras, pera, at atensyon—ang mga bagay na ipinagkait sa kanila noong sila’y mga bata pa.

Ang kwento ni Emily ay isang malagim na paalala na sa karera ng buhay, madaling malito sa kung ano ang tunay na premyo. Ang tagumpay ay walang kabuluhan kung sa pag-abot nito ay maiiwan sa finish line ang mga taong siya sanang dahilan kung bakit tayo tumatakbo.