Sa paanan ng isang bundok na nababalutan ng hamog tuwing umaga, sa isang baryo na tinatawag na San Felipe, ay matatagpuan ang isang piraso ng lupaing kilala sa pangalang “Parang Lando.” Hindi ito isang opisyal na titulo, ngunit isang pangalan na ibinigay ng mga tao bilang paggalang at pagkilala sa isang matapat na magsasaka na si Mang Lando, ang taong nagbigay-buhay at bumuo ng isang pamilya sa lupain.

Sa gitna ng parang, may isang maliit na kubo na yari sa kawayan at pawid—isang tahanang simpleng-simple ngunit mayaman sa pagmamahalan. Dito nakatira ang pamilya ni Mang Lando, kasama ang kanyang maybahay na si Aling Rosa, at ang kanilang mga anak na sina Elena, Nardo, at Benjo. Ang bawat umaga ay sinisimulan ng amoy ng mainit na salabat at sariwang prutas, na sinasabayan ng masiglang usapan at tawanan. Wala man silang kuryente o mga modernong kagamitan, ang kanilang buhay ay puno ng liwanag at init na nagmumula sa isa’t isa.

Si Mang Lando ay isang tipikal na magsasaka—mahirap man sa salapi, mayaman naman sa prinsipyo. Ang kanyang mga kamay ay may kalyo na sa haba ng panahong yumukod sa lupang kanyang nililinang. Ngunit ang kanyang mga mata ay naglalaman ng matinding tapang at pag-asa. Alam niyang hindi madali ang buhay magsasaka. May mga panahong tila walang awang sikat ng araw, at mayroon ding mga panahong binabaha ng bagyo ang kanilang ani. Sa kabila nito, hindi siya sumuko. Ito ang aral na itinuro ng kanyang ama, at ito rin ang gusto niyang ipamana sa kanyang mga anak.

“Mahalin niyo ang lupa,” sabi ni Mang Lando sa isang araw habang nagpapatotoo siya sa simbahan. “Kasi ang lupa hindi nanloloko. Kung ano ang tanim mo, iyon ang aanihin mo.”

Ang pahayag na ito ay hindi lamang tungkol sa pagsasaka, kundi isang pilosopiya ng buhay. Para sa kanya, ang kasipagan, paggalang, at katapatan ang mga binhi na magbubunga ng isang marangal na buhay. Sa kanilang pamilya, hindi pera ang kayamanan, kundi ang prinsipyo. Kaya naman, sinisikap ng kanyang mga anak na maging tapat sa kanilang mga pangarap, dala ang aral na itinuro ng kanilang ama.

Gayunpaman, sa kabila ng kanilang tahimik na pamumuhay, may mga matang tila inggit sa kanilang payapang mundo. Ang lupang kanilang tinataniman, na tanging saksi sa kanilang mga pangarap at paghihirap, ay biglang naging sentro ng atensyon ng mga taong may sariling agenda. Isang araw, isang balita ang umalingawngaw sa buong San Felipe—isang “proyektong kaunlaran” ang ipapatupad ng bagong halal na alkalde, si Mayor Gregorio Gara.

Sa unang dinig, tila maganda ang proyekto. Ngunit sa pagdinig pa lamang ni Mang Lando sa mga matatamis na salita ng alkalde, mayroon na siyang kutob na mayroon itong ibang motibo. At hindi siya nagkamali. Sa gitna ng isang open forum, tinanong niya ang alkalde kung ano ang mangyayari sa mga lupang masasakop ng proyekto. Ang sagot na natanggap niya ay hindi malinaw, at sa halip na magbigay ng katiyakan, nagbitaw ng banta ang alkalde na nagdulot ng tensiyon sa buong barangay hall.

“Maganda ang tanong mo Lando,” sabi ng alkalde, na may iritasyon sa boses. “Pero tandaan mo, ako ang mayor dito. Kung ayaw mong sumunod, baka magkaaberya ka pa.”

Ang banta na ito ay naging hudyat ng simula ng isang laban na hindi lamang para sa lupa, kundi para sa dangal at karapatan. Sa mga susunod na linggo, dumating sa kanilang kubo ang dalawang ahente ng munisipyo, na nag-alok ng napakababang halaga para sa kanilang limang ektaryang lupain. Si Mang Lando, na hindi nabibili ng pera, ay matapang na tinanggihan ang alok, na may diin sa kanyang tinig: “Hindi lahat nabibili ng pera.”

Ang pagtanggi na ito ay nagdulot ng mas malaking problema. Pinatawag siya sa munisipyo, kung saan direkta siyang hinarap ng alkalde. Dito, nagbigay ng mga banta ang alkalde, na may diretsang patama sa kanyang mga anak. Ang pananakot na ito ay nagbunsod ng matinding pag-aalala sa pamilya, lalo na kay Aling Rosa. Ngunit si Mang Lando, na dala ang aral ng kanyang ama, ay nanatiling matatag.

“Hindi tayo susuko,” sabi ni Mang Lando sa kanyang maybahay. “Kung tayo’y yuyuko ngayon, paano sila tatayo bukas?”

Sa panahong ito ng matinding pagsubok, nagpatuloy ang buhay ng kanilang mga anak, ngunit sa ibang landas na. Si Elena, ang panganay, ay nakatanggap ng full scholarship sa isang unibersidad sa Maynila. Isang oportunidad na hindi dapat sayangin, ngunit ang paglisan niya ay nagdulot ng matinding lungkot sa pamilya. Kahit masakit, buong pusong sinuportahan ni Mang Lando ang pangarap ng kanyang anak. Si Elena, na may layuning makatulong sa kanyang pamilya, ay tumangging manatili sa San Felipe. Sa halip, hiniling niya sa kanyang ama na ipagpatuloy ang laban para sa kanilang lupain.

“Kung may pagkakataon kang makaalis at matuto, gawin mo,” sabi ni Mang Lando sa kanyang anak. “Basta huwag mong kalilimutan kung sino ka at kung saan ka galing.”

Sa kabilang banda, si Nardo, ang ikalawang anak, ay nagdesisyon na lisanin din ang kanilang tahanan upang magtrabaho sa bayan. Nakita niya ang paghihirap ng kanyang ama sa pagtatanggol ng kanilang lupain, at nais niyang tumulong sa pamamagitan ng pagpapadala ng pera. Hindi man ito ang pangarap ni Mang Lando para sa kanya, naisip niyang ito ay isang sakripisyo para sa pamilya.

Ang paglisan ng dalawang anak ay nagbunsod ng matinding katahimikan sa loob ng kubo. Ang dating puno ng tawanan at kwentuhan ay napalitan ng lungkot at pag-aalala. Ngunit sa kabila ng kalungkutan, may isang pangako na nabuo—ang pagmamahal sa isa’t isa ay mananatiling buo, at ang lupang kanilang tinatanggol ay magiging simbolo ng kanilang pagkakaisa.

Ang tanging natira sa kanilang tabi ay si Benjo, ang bunsong anak, na may isip ng matanda. Buong puso siyang tumulong sa kanyang ama, at sinabi niya sa kanyang ina na masaya siya sa kanilang kalagayan. Ang kanyang pananatili ay nagbigay-lakas sa kanyang ama at ina, na sa kabila ng mga pagsubok, ay nanatiling may pag-asa.

Ang kwento ni Mang Lando ay hindi lamang tungkol sa isang magsasaka na lumalaban para sa kanyang lupain, kundi isang istorya ng isang pamilya na binuwag ng kapangyarihan ngunit pilit na nanatiling buo sa kabila ng mga pagsubok. Ang kanilang paglisan ay hindi isang pagsuko, kundi isang paghahanap ng paraan upang mas mapalakas ang kanilang laban. Ang lupa ay maaaring pansamantalang layuan, ngunit ang ugat ng kanilang pagkakaisa ay mananatiling nakabaon sa kanilang puso. Ang laban ay magpapatuloy, at sa ilalim ng buwan na patuloy na nagbibigay-liwanag sa Parang Lando, nanatiling matatag ang pamilya sa kabila ng lahat.