Sa isang maliit na baryo sa gilid ng karagatan na tinatawag na San Isidro, kung saan ang bawat pagsikat ng araw ay hudyat ng panibagong pakikipagsapalaran sa dagat, simple lamang ang buhay para kay Alona. Sa edad na disi-sais, ang kanyang mundo ay umiikot sa pag-aalaga sa inang may karamdaman, pagtulong sa amang mangingisda, at pangangarap ng isang buhay na mas maginhawa kaysa sa kanilang kinagisnan. Ang dagat para sa kanya ay kapwa kaibigan at kalaban—nagbibigay ng kabuhayan, ngunit minsan ay nagiging marahas at hindi inaasahan.

Isang umaga, ang karaniwang katahimikan ng kanilang pamumuhay ay biglang binasag ng isang malakas na bagyo. Ang mga alon ay sumisigaw na parang mga halimaw, at ang hangin ay humahagupit sa kanilang munting kubo. Sa gitna ng unos na iyon, habang sila ng kanyang amang si Mang Elias ay nasa laot, isang di-pangkaraniwang tanawin ang bumungad sa kanila: isang katawan ng lalaking palutang-lutang, walang malay, at tila isinuko na ang buhay sa dagat.

Dala ng kanilang mabuting puso, isinugal nila ang kanilang kaligtasan upang sagipin ang estranghero. Dinala nila ito sa kanilang tahanan, isang lalaking maputi ang balat, halatang hindi sanay sa hirap, at may suot na mamahaling relo—mga palatandaan ng isang buhay na malayo sa kanilang mundo. Habang nag-aalaga si Alona, unti-unting nahulog ang kanyang loob sa misteryosong lalaki na pinangalanan nilang “Rico,” dahil sa kwintas na may inisyal na “RDL” na nakasabit sa leeg nito.

Nang magising si Rico, wala siyang maalala sa kanyang nakaraan. Ang tanging alam niya ay ang pangalang ibinigay sa kanya at ang pamilyang kumupkop sa kanya. Sa tulong ni Alona at Mang Elias, unti-unti siyang natutong mamuhay sa baryo. Natuto siyang mag-ayos ng lambat, manghuli ng isda, at yakapin ang simpleng pamumuhay na puno ng katahimikan at pagmamahal—isang bagay na hindi niya namalayang matagal na palang hinahanap ng kanyang puso.

Sa paglipas ng mga araw, ang pag-aalaga ni Alona ay naging isang malalim na pag-ibig. At si Rico, na nakahanap ng kapayapaan sa piling ng dalaga, ay nangako ng isang pagmamahal na wagas at totoo. Sa ilalim ng mga bituin sa dalampasigan ng San Isidro, ang kanilang mga puso ay nag-isa, sa isang halik na nagsilbing sumpaan. Para kay Alona, si Rico ang sagot sa kanyang mga dasal. Ngunit hindi lahat ay masaya para sa kanila.

Si Maris, ang anak ng pinakamayamang negosyante sa baryo, ay matagal nang may pagtingin kay Rico. Dahil sa matinding selos, gumawa siya ng mga kwentong magpapahamak dito. Ipinakalat niya ang tsismis na si Rico ay isang kriminal na nagtatago sa batas. Mabilis na kumalat ang lason ng kanyang mga salita. Ang mga taong dati ay humahanga kay Rico ay nagsimulang umiwas, at ang dating payapang baryo ay naging isang lugar ng mapanghusgang mga mata.

Upang protektahan si Alona at ang pamilya nito mula sa kahihiyan, nagdesisyon si Rico na umalis. Isang gabi, sa gitna ng mabigat na damdamin, nangako siyang babalik kapag nahanap na niya ang kanyang tunay na pagkatao. “Hindi kita iiwan dahil ayaw ko. Pero minsan, Alona, kailangan kong umalis para makabalik ng buo,” sabi niya, habang hawak ang mga kamay ng dalaga. Sa kanyang pag-alis, iniwan niya ang kwintas bilang tanda ng kanyang pangako.

Ang mga araw ay naging linggo, at ang mga linggo ay naging buwan. Nanatiling naghihintay si Alona, hawak ang pangako ni Rico. Ngunit isang araw, isang balita sa dyaryo ang sumira sa kanyang mundo. Natagpuan na ang nawawalang tagapagmana ng De Leon Group of Companies, si Richard de Leon—ang lalaking may parehong mukha ng kanyang Rico. Bumalik na ito sa Maynila, sa kanyang marangyang buhay, at tila kinalimutan na ang lahat, kasama na ang babaeng nagligtas sa kanya.

Dala ng pagnanais na malaman ang katotohanan, isinantabi ni Alona ang takot at naglakbay patungong Maynila. Ngunit ang lungsod ay isang malaking gubat na bakal, at ang mundo ni Richard de Leon ay napapalibutan ng matataas na pader ng yaman at kapangyarihan. Habang bigo siyang makita ito, si Richard naman, na unti-unting binabalikan ng mga alaala, ay nakaramdam ng isang malakas na pagnanais na bumalik sa San Isidro.

Sa isang di-malilimutang tagpo, sampung helicopter ang sabay-sabay na lumapag sa baybayin ng San Isidro. Mula sa isa sa mga ito ay bumaba si Richard de Leon, hindi na ang simpleng Rico, kundi isang makapangyarihang CEO. Sa gitna ng nagkakagulong mga tao, nagtama ang kanilang mga mata. Doon, sa parehong dalampasigan kung saan sila unang nagkita, muling nagtagpo ang kanilang mga tadhana. “Ikaw ‘yung babae sa mga alaala ko,” sabi ni Richard, na kinumpirma ang lahat ng hinala ni Alona.

Ngunit ang muling pagkikita ay simula pa lamang ng panibagong pagsubok. Ang ina ni Richard, si Donya Isabela, ay hindi matanggap na ang isang simpleng anak ng mangingisda ang iibigin ng kanyang anak. Ginamit niya ang kanyang kapangyarihan upang paghiwalayin sila, ipinapamukha kay Alona na hindi siya nababagay sa kanilang mundo. “Ang relasyong ito baka maging hadlang lang sa kanya,” malamig na wika ng matanda.

Dahil sa pagmamahal kay Richard, pinili ni Alona na lumayo, tiniis ang sakit para hindi ito mapahamak. Ngunit ang tadhana ay may sariling plano. Nagkasakit nang malubha si Donya Isabela, at sa oras na iyon, walang ibang nag-alaga sa kanya kundi si Alona. Ipinakita niya ang isang wagas na pagmamahal na hindi matutumbasan ng anumang yaman. Isinakripisyo ni Alona ang isang magandang oportunidad na magtrabaho sa ibang bansa para lamang manatili sa tabi ng mag-ina.

Sa mga araw na iyon, nakita ni Donya Isabela ang tunay na pagkatao ni Alona. Isang babaeng may pusong ginto, na handang magsakripisyo nang walang hinihinging kapalit. Sa huli, ang puso ng matanda ay lumambot at buong-puso niyang tinanggap si Alona para sa kanyang anak. “Salamat, anak,” ang naging wika niya, isang salitang nagpabago sa lahat.

Ang pag-ibig na sinubok ng amnesia, ng agwat sa lipunan, at ng pagtutol ng pamilya ay sa wakas ay nagtagumpay. Pinatunayan nina Alona at Richard na ang tunay na pagmamahal ay hindi nasusukat sa yaman o katayuan sa buhay, kundi sa tapang, sakripisyo, at sa kakayahang maniwala sa isang pangako, kahit pa ito ay dinala lamang ng alon. Mula sa isang marahas na bagyo, isinilang ang isang pag-ibig na mas matatag pa sa anumang unos na darating.