Sa gitna ng isang probinsya na tila nakalimutan ng mabilis na takbo ng lungsod, nagsimula ang kwento nina Miguel at Lisa. Isang mag-asawang sinlaki ng pangarap ang kanilang simpleng pamumuhay. Si Miguel, kilala bilang isang master craftsman ng mga dekalidad na muwebles—mga mesa, upuan, at kabinet na sikat at inaangkat pa sa Maynila. Si Lisa naman, ang kanyang business partner, ang may hawak ng kliyente at may talento sa pagdedisenyo. Kontento sila, ngunit ang puso ni Miguel ay may matagal nang kinikimkim na adhikain: ang magkaroon ng sarili nilang bahay at, higit sa lahat, isang showroom sa Maynila para palawakin ang lumalaking negosyo. Ang pangarap na ito, sa halip na maging simula ng tagumpay, ay magdadala sa kanila sa isang napakalaking pagsubok—isang labanan na hindi lang pang-negosyo, kundi laban para sa isang kaluluwang matagal nang nakakulong sa nakaraan.

Isang hapon, habang nagkakape sa harap ng kanilang maliit na tindahan, ipinakita ni Lisa kay Miguel ang isang online listing: isang abandonadong mansion sa Maynila, na binebenta sa halagang halos kasingmura ng isang loteng palayan. Ang rason? Mga bulong-bulungan tungkol sa multo at mga kaluluwang naninirahan doon kaya’t walang gustong tumira. Kung karaniwang tao ay aatras, si Miguel ay ngumiti. Ang mansion, aniya, ay hindi multo, kundi isang potensyal na lupaing napabayaan. Ito na ang perpektong lugar para gawing grand showroom ng kanilang mga gawang muwebles! Kahit pa may kaba at pag-aalinlangan si Lisa, lalo na sa mga modernong alamat ng multo, nanaig ang pangarap. Bitbit ang Labrador nilang si Bruno, at dalang tools at pag-asa, nilisan nila ang probinsya at sinimulan ang kanilang paglalakbay patungo sa lihim ng Maynila.

Ang Bahay na Tila Hiningan ng Saklolo

Nang makita nila ang mansyon, hindi maitago ang kaba. Ito ay tila isang relic ng nakaraan—basag na bintana, kalawangin na bisagra, at harding halos sinakop na ang bakuran. Sa mata ni Miguel, ito ay beauty in decay; sa mata ni Lisa, ito ay isang malalim na hininga bago pumasok sa madilim na silid. Ngunit sa pagpasok nila, sa kabila ng alikabok at amag, nakita ni Miguel ang potensyal: ang detalyadong ukit sa kisame, ang lalim ng lumang kahoy. Ang unang gabi nila sa sala, sa isang simpleng kutson, ay hindi naging tahimik. Si Bruno, ang asong parang anak na nila, ay hindi tumigil sa pagtahol sa hagdanan, tila may nakikita na hindi nakikita ng kanilang mata. Isang anino ang gumalaw sa itaas. Doon, unang beses nilang naramdaman: hindi lang sila ang nakatira sa mansyon.

Sa mga sumunod na araw, habang nagsisimula ang renovation, kasama ang mga manggagawang tila may pag-aalangan—lalo na si Mang Edong, isang matandang karpinterong puno ng kaba—unti-unting lumitaw ang mga kababalaghan. Nawawala at bigla na lang lilitaw ang mga gamit. May amoy ng pamilyar na pabango na ginagamit sa lamay. At ang pinakamatindi, ang paghikbi ng isang bata mula sa ikalawang palapag tuwing gabi. Sa puntong ito, alam na ni Miguel at Lisa: hindi gawa-gawa lang ang kwento.

Sa gitna ng tanghalian, nagkuwento si Mang Edong tungkol sa nawawalang batang babae—si Isabela, anak ng dating may-ari, na naglaho noong $1978$ habang naglalaro sa hardin. Ang pag-iyak na naririnig nila ay posibleng ang kaluluwang humihingi ng tulong. Nang gabing iyon, habang naglilinis si Lisa, naramdaman niya ang malamig na haplos sa kanyang kamay, na tila may humawak. Hindi na ito imagination. Ito ay isang aktwal na presensya. At nang biglang bumukas at sumara ang mga ilaw sa sala, kasabay ng malakas na pag-iyak, alam na nilang kailangan nilang harapin ang nakaraan.

Ang Lihim na Lagusan at ang Unang Diary

Sa tulong ni Aling Nena, ang kwentista ng barangay, at ng archives sa munisipyo, nakumpirma nila ang kwento: Isabela Ramos, walong taong gulang, nawawala mula noong $1978$. Habang nag-iimbestiga sila, biglang dumating ang dating hardinero ng mansyon, si Mang Andres. Nanginginig, inamin niya na siya ang huling nakakita kay Isabela na tumatakbo papasok sa bahay. Nagbigay siya ng isang hudyat: may narinig siyang sigaw ni Aling Rosa (ang yaya) at may lungkot na bumabalot sa pamilya noon.

Ang susi ay natagpuan ni Lisa sa isang lumang aparador: ang unang diary ni Isabela. Ang huling entry ay nagbigay sa kanila ng goosebumps: “Mama, may nagtawag sa akin sa basement kanina. Sabi niya, laro daw kami. Ang saya.”

Basement? Walang basement sa mansyon, o kaya’y tinakpan na. Sa tulong ng lumang caretaker, nalaman ni Miguel na may isang lumang fireplace sa sala na may tinakpan na daanan papunta sa ilalim. Gabi, habang tulog si Lisa, kinuha ni Miguel ang martilyo. Sa likod ng fireplace, natuklasan niya ang isang hungkag na bahagi. Sa dahan-dahang pagtanggal ng mga lumang brick, bumukas ang isang maliit na lagusan at may hagdanan pababa. Nang makita nila ang lagusan, isang malamig na hangin ang dumaan sa mukha nila, kasabay ng isang mahinang tinig ng bata: “Salamat po.”

Dalawang Diary, Dalawang Katotohanan

Kinaumagahan, maagang bumaba si Miguel sa basement. Ang hallway ay makipot, puno ng alikabok, at napakalamig. Natagpuan niya ang ikalawang diary ni Isabela. Sa tulong ng diary, nabasa nila ang nakakapangilabot na detalye: “Mahal ko ang teddy bear ko, si Coco. Lagi niya akong sinasamahan sa ilalim ng lupa. Si Coco at ako nagtatago sa kaibigan ko na may puting damit. Mabait siya pero minsan pinapagalitan ako kapag hindi ako bumaba para maglaro.”

Nagpalitan sila ng seryosong tingin. Posibleng hindi lang si Isabela ang nasa basement.

Ang lumang mapa ng munisipyo ay nagbigay ng isa pang clue: may lumang silid sa basement na nakatala bilang Silid ng Yaya. Bumalik sila sa basement. Sa dulo ng madilim na hallway, nakita nila ang silid na parang hindi nagalaw sa loob ng $40$ taon. Sa isang sulok, nakita nila ang maruming teddy bear na may butas sa tiyan—si Coco! Nang biglang may marahang yabag na narinig sa corridor, kasabay ng alulong ni Bruno at ng malamig na tinig ng bata, “Huwag niyo po akong iwan,” nagmamadali silang umahon.

Ang Pagdating ni Ernesto: Sino ang Mas Nakakatakot?

Habang papalapit sila sa katotohanan, biglang dumating ang bagong kaaway: si Ernesto Ramos, ang apo ng dating may-ari. Magaraang bihis, pormal, at may kasamang abogado. Walang-hiya niyang ipinahayag ang kanyang moral claim sa lupain. Ang kanyang cold threat: “Bibigyan ko kayo ng oras. Pero kapag sinayang ninyo ‘yan, babawiin ko ang lahat.”

Naging dalawang labanan ang kanilang pinasok: ang isa, laban sa espiritu para sa hustisya; ang isa, laban sa legalidad at kapangyarihan ng pera.

Lalo pang naging mahirap ang sitwasyon nang magsimulang mag-backout ang mga manggagawa. Si Mang Edong, tinawag at sinabing: malas daw ang bahay. Ramdam nina Miguel at Lisa ang sabotahe at ang panlalamig ng mga kapitbahay. Sa pagbisita nila kay Ernesto, hindi maitago ang kanilang duda: alam niya ba ang tungkol kay Isabela? Ang sagot ni Ernesto: “Pareho!”—mahalaga sa kanya ang bahay at ang pera.

Ang Huling Paalala at ang Pagtatapos

Isang gabi, habang nag-uusap sila, lalo pang lumakas ang mga kakaibang pangyayari. Biglang bumukas at sumara ang mga pinto. At sa tuktok ng hagdanan, nagpakita ang putlang hugis ng isang batang babae. Si Isabela. Nakatingin lang, tila humihingi ng tulong. Hindi na sila nakaramdam ng takot, kundi lungkot at determinasyon.

Napagtanto ni Lisa: Hindi natin siya kailangang takasan. Kailangan natin siyang tulungan.

Ang mansion ay hindi na lamang isang bahay para sa negosyo. Ito ay naging larangan ng labanan para sa hustisya ni Isabela. Sa paghaharap nila sa katotohanan—ang lihim ng basement, ang nawawalang bata, at ang tila may kinalaman na pamilya Ramos—alam nilang ang pagbubunyag ng nakaraan ang magiging tanging susi para mapigilan hindi lang ang multo, kundi pati ang mapang-abusong kapangyarihan ni Ernesto. Ang kanilang simpleng pangarap ay naging misyon para sa isang kaluluwang matagal nang naghihintay na makalaya.