Sa isang tahimik na sementeryo sa dulo ng Baryo San Roque, matatagpuan si Elor, isang siyam na taong gulang na batang lalaki, na araw-araw na nakaluhod sa harap ng huling hantungan ng kanyang yumaong ina na si Maribel Dalisay. Ang kanyang iniaalay ay hindi mahal na bulaklak o malaking handa, kundi isang bulong ng awit, na halos dasal na ang turing niya.

Ito ang paraan niya upang makahanap ng koneksyon sa kanyang ina, na labis niyang pinananabikan. Ngunit ang simpleng kilos na ito ay naging sentro ng usap-usapan at matinding pangungutya sa buong komunidad. Tawa at sarkasmo ang palaging sumasalubong sa kanya, mula sa kanyang mga kabarangay na tulad nina Aling Cora at Berto Kaluya, na nagkakasiyahan sa poso, hanggang sa kanyang mga kaklase na pinamumunuan ni Ramonito Pagsandan, na laging naghihintay ng pagkakataong mang-api.

Sa gitna ng pang-uuyam, tanging ang kanyang lola, si Lola Rosing, ang tanging kanlungan niya. Bagama’t matanda na, matigas ang tindig ni Lola Rosing laban sa lahat ng mapanghusga, kasama na ang kanyang tiyuhin sa ama na si Rogelio Veles, na walang-awang nanggugulo at nagbabanta na kukunin ang maliit nilang tahanan at lupain.

Dahil sa patuloy na pangungutya ng mga tao, halos sumuko na si Elor sa ginagawa niyang pagkanta. Pero dahil sa pagmamahal at matibay na pananampalataya ni Lola Rosing, nagpatuloy siya. Hindi rin nag-iisa si Elor; nakilala niya si Ara, isang batang babae na naglilinis din sa huling hantungan ng sarili niyang ama. Si Ara ang naging unang tagapakinig ni Elor na nagbigay sa kanya ng papuri, hindi pangungutya.

Ang pagbabago ay dumating nang magkaroon ng anniversary ang baryo. Doon ay nakita at narinig ng lahat ang kakayahan ni Elor. Pero ang tanging nakakita ng tunay na lalim ng kanyang tinig ay si Mang Lauro Canyete, isang retiradong band leader na napadaan. Sa halip na makisali sa tawanan, tahimik na lumapit si Mang Lauro at nag-alok na turuan si Elor.

Ito ang naging simula ng pag-ahon ni Elor sa dilim. Sa tulong ng matanda, nagkaroon siya ng lakas ng loob na sumali sa isang district singing contest, at nag-uwi ng second place na may kalakip na scholarship recommendation sa isang Arts High School sa lungsod. Dahil sa pagkakataong ito, ibinenta ni Lola Rosing ang kanilang tatlong alagang manok upang maging pamasahe at panggastos ni Elor, na isang malaking sakripisyo.

Umalis si Elor patungong San Aurelio, dala-dala ang pag-ibig ng kanyang lola at ang pasasalamat kay Mang Lauro. Sa lungsod, nag-aral siya nang mabuti, sumali sa choir, at nagtrabaho nang part-time sa isang karenderya para makapagpadala ng pera pabalik sa kanyang lola. Ngunit sa gitna ng kanyang pagpupursigi, tumawag si Ara mula sa San Roque upang ipaalam ang isang trahedya: pumanaw na si Lola Rosing dahil sa cardiac arrest.

Parang gumuho ang kanyang mundo; wala na si Lola Rosing, ang kanyang sandigan. Labis siyang nasaktan, ngunit alam niya na hindi na siya puwedeng bumitiw sa pangarap na sinuportahan ng kanyang lola. Sa kanyang paglilibing, sinubukan pa rin siyang kutyain nina Rogelio at Ramonito, ngunit tahimik at matatag na siyang kumanta, hindi para sa kanila, kundi para sa dalawang babaeng nagbigay sa kanya ng buhay at pag-asa.

Lumipas ang mga taon, at ang dating Elio na kinukutya sa libingan ay naging si Elo Dalisay, isang sikat na singer-songwriter. Sa halip na manatili sa limelight ng Maynila, nagpasya siyang bumalik sa San Roque, hindi para maghiganti, kundi upang maghilom at magbalik-tanaw. Walang entourage at walang press siyang dumating.

Nagtayo siya ng isang sentro para sa mga bata, ang Dalisay Music and Learning Center, upang ang boses ng mga bata ay hindi na muling pagtawanan kundi aalagaan. Nagtayo rin siya ng maliit na health outpost sa tabi nito, bilang alaala at pasasalamat sa kanyang Lola Rosing. Ang kanyang pagbabalik ay nagbigay ng malaking gulat at hiya sa kanyang mga dating nang-aapi.

Nang harapin niya sina Rogelio Veles at Ramonito Pagsandan, na ngayo’y matatanda at tila pagod na sa buhay, tahimik siyang tumugon sa kanilang panunumbat. Hindi niya ginantihan ang kanilang kasamaan ng pera, ngunit ipinakita niya ang kapangyarihan ng patawad at pagbabago. Ipinahayag niya sa buong baryo: “Bumalik ako para magpasalamat at para magbigay ng kaya ko…

Ang gusto ko lang, huwag niyo siyang patigilin kapag may tumawa.” Sa huli, ang baryo na minsang tumawa sa kanyang awit ay naging baryong natututo kung paano makinig. Ang pag-awit ni Elor sa huling hantungan ay hindi naging simbolo ng kawalan, kundi ng tunay na tagumpay na nagpabago sa kapalaran ng isang batang inapi at nagbigay ng liwanag sa buong San Roque.