Ang ingay ng umiikot na elisi ng helicopter ay tila isang pamilyar na musika sa pandinig ni Don Alejandro Suarez. Mula sa itaas, ang mundo ay tila isang maliit na mapa lamang—mga gusali, kalsada, at ang malawak na lupain na pagmamay-ari niya. Siya ang taong binuo ang kanyang imperyo mula sa wala; isang bilyonaryo na ang pangalan ay kasing-tigas ng bakal at kasing-halaga ng ginto. Ngunit habang papalapit ang helicopter sa kanyang mansyon sa probinsya, ang “Hacienda Esperanza,” may ibang bigat siyang nararamdaman. Hindi ito ang pagod mula sa maghapon na pulong, kundi ang pamilyar na kirot ng konsensya.

Tatlong buwan. Tatlong buwan na niyang hindi nayayakap ang kanyang pitong taong gulang na anak, si Miguel. Ang kanyang tanging anak, ang kanyang tanging liwanag. Ang mga video call ay hindi sapat. Ang mga laruang ipinapadala niya ay hindi kayang pumalit sa isang ama.

Ngayon, uuwi siya. Isang sorpresang pagbisita. Bitbit niya ang isang malaking robot na alam niyang matagal nang hinihiling ni Miguel.

Bumaba ang helicopter sa malawak na damuhan sa harap ng mansyon. Ang Hacienda Esperanza ay isang monumento ng kanyang tagumpay—isang modernong palasyo na nakatayo sa gitna ng daan-daang ektaryang lupain. Ngunit sa pagbaba ni Don Alejandro, isang hindi pangkaraniwang katahimikan ang sumalubong sa kanya.

Karaniwan, sa unang dagundong pa lang ng helicopter, tatakbo si Miguel palabas, sisigaw ng “Papa!” at sasalubong sa kanya ng mahigpit na yakap. Ngunit ngayon, tanging ang ugong ng humihinang makina ng helicopter ang kanyang narinig.

Nakatayo sa malaking pinto ng mansyon ang kanyang mga pinagkakatiwalaang tauhan. Si Yaya Nelia, ang babaeng nag-alaga kay Miguel mula pa noong sanggol ito; si Mang Jun, ang hepe ng seguridad; at ilan pang kasambahay. Ngunit ang kanilang mga mukha ay kakaiba. Walang ngiti. Walang galak. Ang nakikita niya ay takot.

“Nasaan si Miguel?” Ito ang unang tanong ni Don Alejandro, habang naglalakad siya papalapit, ang bigat ng regalong dala niya ay tila wala lang. “May sorpresa ako sa kanya.”

Walang sumagot. Nagkatinginan lamang sila. Si Yaya Nelia, na karaniwang matatag, ay yumuko at nagsimulang humikbi.

“Nelia, nasaan ang anak ko?” ulit ni Don Alejandro, ang kanyang boses ay nagsisimula nang magbago, mula sa pagkasabik patungo sa pag-aalala.

Doon na bumagsak si Yaya Nelia sa kanyang mga tuhod. “Don Alejandro… patawarin niyo po kami… Wala na po si Miguel.”

Ang mga salitang iyon ay tumama kay Don Alejandro na parang isang malakas na suntok sa sikmura. “Anong ibig mong sabihin na ‘wala na’? Nagtago? Nagpunta sa kapitbahay?”

Umiling si Yaya Nelia, ang kanyang mga luha ay bumabagsak na sa marmol na sahig. “Hindi po, Don… Nawawala po siya. Tatlong araw na po siyang nawawala.”

Ang regalong robot ay bumagsak mula sa kanyang mga kamay. Ang tunog ng pagbasag ng plastik sa sahig ay umalingawngaw sa buong foyer. “Tatlong araw? At ngayon niyo lang sinabi sa akin?” Ang kanyang boses ay hindi na tanong; ito ay isang kulog ng galit. “Nasaan ang seguridad ko? Nasaan si Mang Jun?”

Lumapit si Mang Jun, maputla ang mukha. “Sir, pinahanap po namin sa buong hacienda. Walang bakas. Tiningnan namin ang CCTV, pero…”

“Pero ano?” sigaw ni Alejandro.

“Blangko po ang recordings mula sa araw na iyon. Dalawang oras na bintana. May nag-sabotahe mula sa loob.”

Ang realisasyon ay dumating na parang malamig na yelo sa kanyang dugo. Hindi ito isang ordinaryong pagkawala. Ang kanyang anak ay hindi lang naligaw. Kinuha siya. At ang kumuha sa kanya ay nasa loob mismo ng kanyang pamamahay. Ang mga taong pinagkatiwalaan niya.

Agad na ipinag-utos ni Don Alejandro ang lockdown sa buong hacienda. Walang lalabas, walang papasok. Tinawagan niya ang kanyang personal na intelligence team mula sa Maynila, mga taong mas pinagkakatiwalaan pa niya kaysa sa pulisya. Habang hinihintay niya ang mga ito, siya mismo ang nagsimulang magtanong.

Ang mansyon, na dati ay simbolo ng kanyang kapangyarihan, ay naging isang malamig na kulungan. Ang bawat anino ay tila may itinatagong lihim. Ang bawat kasambahay ay isang potensyal na traydor.

Pinasok niya ang kwarto ni Miguel. Naroon pa rin ang lahat—ang mga drawing sa pader, ang mga sasakyang-sasakyang nakahanay, ang kama na hindi naayos. Sa ibabaw ng unan, nakita niya ang isang maliit na teddy bear. Kinuha niya ito at niyakap. Ang amoy ng kanyang anak ay nandoon pa. Dito, ang bilyonaryo ay nawala; ang natira ay isang desperadong ama.

“Sino ang huling nakakita sa kanya?” tanong niya sa mga tauhan na nakalinya sa sala.

Nagtaas ng kamay ang isang hardinero. “Ako po, Don. Naglalaro po siya malapit sa may fountain bandang hapon.”

“At si Yaya Nelia, nasaan ka noon?”

“Nasa kusina po, ipinaghahanda siya ng meryenda,” mabilis na sagot ni Nelia, ngunit hindi siya makatingin nang diretso.

Isang bagay sa kilos ni Nelia ang bumabagabag kay Alejandro. Ang babaeng ito ay halos pangalawang ina na ni Miguel. Paanong kaya niyang maging kalmado sa gitna ng pagkawala ng bata, bago siya dumating?

Ang kanyang security team mula sa Maynila ay dumating na parang bagyo. Mas mabilis silang kumilos. Kinumpiska nila ang lahat ng telepono. Sinimulan nilang suriin ang bawat sulok ng mansyon. Hindi nagtagal, natagpuan nila ang isang bagay na nakatago sa ilalim ng kutson ni Yaya Nelia: isang burner phone.

Nang ipakita ito kay Alejandro, gumuho ang mundo ni Yaya Nelia.

“Hindi sa akin ‘yan!” pagtanggi niya.

Ngunit nang buksan ng team ni Alejandro ang telepono, ang mga mensahe ay malinaw. Mga text message na nagdedetalye ng mga oras, ng mga security blind spot, at ng mga halaga. Mga text message sa pagitan niya at ng isang tao na hindi inaasahan ni Alejandro.

Ang pangalan sa contact: Ramon.

Si Ramon Suarez. Ang kanyang sariling kapatid.

Doon na bumigay si Yaya Nelia. “Utos niya lang po ang lahat, Don! Utos po ni Sir Ramon!” pag-iyak niya. “Baon po siya sa utang. Sinabi niya sa akin na kailangan nilang ‘itago’ muna si Miguel. Gagamitin lang daw na kolateral sa mga pinagkakautangan niyang sindikato. Babalik din daw agad ang bata. Hindi ko po alam… Maniwala kayo sa akin…”

Ang pagtataksil ay may dalawang talim. Ang isa ay mula sa babaeng pinagkatiwalaan niyang alagaan ang kanyang anak. Ang isa pa, ang mas malalim at mas masakit, ay mula sa kanyang sariling dugo.

Si Ramon, ang kanyang nakababatang kapatid na palagi niyang sinasagip mula sa gulo, ay nagawang ipagkanulo ang kanyang sariling pamangkin para sa pera. Hindi nila sinaktan ang bata, ayon kay Nelia. “Ipinamigay” nila ito sa isang sindikato bilang garantiya sa utang ni Ramon. Ang kanyang anak ay nasa kamay ng mga mapanganib na tao, habang siya ay abala sa pagpapalago ng kanyang kayamanan.

Ang galit ni Don Alejandro ay malamig at tahimik. Hindi na siya sumigaw. Tumingin siya sa bintana, sa malawak na lupain ng Hacienda Esperanza. Ang lahat ng ito ay wala nang halaga.

“Ihanda ang helicopter,” mahinang utos niya sa kanyang security chief.

“Saan po tayo pupunta, Sir?”

“Hahanapin natin ang kapatid ko. At pagkatapos, susunugin ko ang mundo para lang maibalik ang anak ko.”

Ang pagbabalik ni Don Alejandro sa kanyang mansyon sa probinsya ay hindi isang masayang pagtatagpo. Ito ang simula ng isang bagong digmaan. Isang digmaan kung saan ang kalaban ay hindi korporasyon, kundi ang kasakiman, ang pagtataksil, at ang kanyang sariling pamilya. Ang mansyon ay nanatiling tahimik, ngunit sa loob ng mga pader nito, isang bilyonaryong ama ang nagsimulang magplano—hindi para sa negosyo, kundi para sa pagbawi sa nawalang buhay.