Sa kumikinang na mundo ng mga elite sa Maynila, ang pangalang Don Ricardo Vergara ay isang alamat. Isa siyang titan ng industriya, isang negosyanteng tinitingala dahil sa kanyang talino, tapang, at sa imperyong kanyang binuo—mga hotel, real estate, at kumpanya ng sasakyan. Ang kanyang mansyon ay isang palasyo, simbolo ng kapangyarihan at yaman. Ngunit sa likod ng makintab na pader na ito, nabubuhay ang isang sikretong puno ng pighati.

Ang kanyang asawang si Elena, isang babaeng may maamong mukha at mabuting puso, ay nabubuhay na tila isang bilanggo sa gintong hawla. Habang papalapit ang kanyang panganganak, ang tanging nagbibigay sa kanya ng kagalakan ay ang sanggol sa kanyang sinapupunan. Ang kanyang inaasam na masayang pamilya ay matagal nang gumuho. Si Ricardo, na nilamon na ng ambisyon at bisyo, ay wala nang oras para sa kanya. Ang init ng pagmamahalan ay napalitan ng malamig na pagwawalang-bahala.

Isang gabi, habang abala si Ricardo sa kanyang telepono, malumanay na nakiusap si Elena. “Ricardo, baka naman pwede mong samahan ako bukas sa checkup.”

“Wala akong oras para diyan, Elena. May meeting ako,” malamig na tugon nito, hindi man lang nag-angat ng tingin. Ang bawat araw para kay Elena ay isang tahimik na pagtangis, isang pag-asa na sana’y bumalik ang lalaking dati niyang minahal.

Sa mata ng publiko, si Don Ricardo ay isang huwaran. Sa mga press conference, palagi niyang binabanggit ang asawa. “Si Elena ang inspirasyon ko. Siya ang lakas ko.” Ngunit ang mga salitang ito ay isang maskara. Sa pribadong mga pagtitipon, iba ang kanyang sinasabi. “Ang mga babae masyado silang sensitibo. Basta bigyan mo ng pera, ayos na sila,” papirong sagot niya sa isang kaibigan, na sinabayan ng tawanan.

Habang si Elena ay nag-iisa sa hardin, sinusulat ang kanyang mga pangarap para sa anak sa isang maliit na notebook, si Ricardo ay nakamasid mula sa bintana—hindi may awa, kundi may malamig na pagtingin, na para bang ang mag-ina ay isang pabigat lamang.

Ang sitwasyon ay mas lumala nang pumasok sa eksena si Marisa. Isang receptionist sa isa sa mga hotel ni Ricardo, si Marisa ay ubod ng ganda, mapang-akit, at higit sa lahat, palaban. Siya ang eksaktong kabaliktaran ni Elena. Hindi nagtagal, nahulog si Ricardo sa bitag ni Marisa, at ang kanilang relasyon ay naging lantaran.

Ang pagtataksil ay humantong sa isang mas madilim na plano. Si Marisa, na hindi lamang naghahangad ng pagmamahal kundi pati ng kayamanan, ay nagsimulang magtanim ng lason sa isip ni Ricardo. “Bakit hindi mo na lang tapusin ang lahat kay Elena?” suhestiyon niya. “Hindi ba’t lagi mong sinasabi na ang buhay ay parang negosyo? Kapag may hadlang, kailangan mong tanggalin iyon.”

Ang “hadlang” ay si Elena at ang sanggol sa kanyang sinapupunan. Unti-unting nakumbinsi si Ricardo. Ang kanyang buntis na asawa ay naging isang problema na kailangang solusyunan. Nagsimula silang magbalak. Ang dating malamig na trato ni Ricardo kay Elena ay naging lantad na pagkasuklam.

Dumating ang gabi ng katuparan ng kanilang masamang plano. Nakaramdam si Elena ng matinding pananakit ng tiyan. “Ricardo, masakit… baka manganak na ako,” humihikbing sabi niya. Sa isang pagpapanggap na puno ng pagkalinga, sinabi ni Ricardo na dadalhin niya ito sa ospital. Ngunit habang bumibiyahe, napansin ni Elena na iba ang kanilang daan.

Dinala siya ni Ricardo sa isang liblib at madilim na lugar. Doon, naghihintay si Marisa, nakangisi na parang isang demonyo.

“Ricardo, bakit tayo nandito? Maawa ka,” nagmamakaawang sigaw ni Elena, nakaluhod sa lupa habang hawak ang tiyan. “Kung may galit ka sa akin, ako na lang. Huwag mong idamay ang anak natin.”

Ngunit ang desisyon ni Ricardo ay buo na. “Matagal na akong tapos sa iyo, Elena,” mariin niyang sagot.

Sa harap ng isang hukay na tila matagal nang inihanda, ang buntis na babae ay walang awang itinulak. Habang tinatambakan siya ng lupa, ang kanyang mga sigaw ay umalingawngaw sa katahimikan ng gabi. “Diyos ko, tulungan niyo ako! Iligtas niyo ang anak ko!” Sigaw niya hanggang sa ang kanyang tinig ay tuluyang pinatahimik ng lupang tumabon sa kanya. Bago siya malagutan ng hininga, isang huling bulong ang kaniyang binitawan, “Anak, mahal na mahal kita… mananagot ka, Ricardo.”

Akala nina Ricardo at Marisa ay tapos na ang lahat. Bumalik sila sa mansyon at ikinalat ang balitang si Elena ay nagdesisyong manganak sa ibang bansa. Ngunit ang krimen na kanilang ibinaon ay hindi nanatiling tahimik.

Ang unang gabi pa lamang, nagsimula na ang bangungot ni Ricardo. Sa kanyang pagtulog, naririnig niya ang sigaw ni Elena. Nagigising siyang pawisan, at sa dilim ng hardin, tila nakikita niya ang isang babaeng nakaputi, hawak ang tiyan. Maging si Marisa ay hindi nakaligtas. Nakakita siya ng dugong bumabasa sa sahig ng banyo na bigla na lang naglalaho.

Ang mansyon ay naging pugad ng kababalaghan. Ang mga ilaw ay kusa na lang namamatay-sindi. Ang pinakakakilakilabot sa lahat: isang iyak ng sanggol ang maririnig sa iba’t ibang sulok ng bahay—sa kusina, sa ilalim ng kama, sa hallway. Ang mga kasambahay, sa sobrang takot, ay isa-isang umalis.

Ang sumpa ay hindi lamang nanatili sa loob ng mansyon. Nagsimulang bumagsak ang negosyo ni Ricardo. Sa isang mahalagang pulong, ang projector na dapat magpakita ng mga numero ay nagpakita ng malabong imahe ng isang babaeng umiiyak, habang ang iyak ng sanggol ay umalingawngaw sa mga speaker. Ang mga kasosyo ay nagsimulang umatras, naniniwalang may sumpa ang pamilya Vergara.

Ang lipunan na dating sumasamba sa kanya ay nagsimula na siyang pandirihan. Ang mga bulungan tungkol sa misteryosong pagkawala ni Elena ay lumakas. Si Marisa, na nilalamon na ng takot at sakit, ay palaging bumubulong na may humahaplos sa kanyang tiyan at bumubulong sa kanyang tainga: “Kinuha mo sa akin ang lahat, kukunin ko rin ang lahat sa’yo.”

Ang katotohanan ay pilit na lumalabas mula sa mismong lupang pinagbaunan. Isang hardinero, habang nagbubungkal, ang nakakita ng isang piraso ng tela—isang panyo na may burdang “para kay baby R.” Ito ang ebidensyang nagtulak sa pamilya ni Elena na humingi ng tulong sa mga awtoridad.

Dumating ang mga pulis na may utos na hukayin ang hardin. Sa harap ng media at ng nag-uusisang mga tao, nabunyag ang lahat. Unang nakita ang singsing ni Elena. Sumunod ang mga piraso ng kanyang damit na may bahid ng dugo. At ang pinakakakila-kilabot: mga bakas ng kamay sa loob ng lupa, na tila isang desperadong pagtatangkang umalis mula sa libingan.

Si Ricardo ay dinakip, sumisigaw ng kanyang pagiging inosente, ngunit ang kanyang mukha ay larawan na ng isang taong nababaliw. Habang siya ay dinadala palayo, isang malakas na kulog ang yumanig sa kalangitan.

Ang paglilitis ay naging isang pambansang sensasyon. Ang mga testimonya ng mga kasambahay ay nagdiin sa kanya. Sa loob ng korte, si Ricardo ay wala sa sarili, iginigiit na nakikita niya si Elena sa sulok, nakatitig sa kanya.

Ang hustisya ng tao ay nagsimula, ngunit ang hustisya ng kabilang buhay ay mas mabilis. Sa loob ng kanyang malamig na selda, ang mga gabi ni Ricardo ay naging impyerno. Paulit-ulit siyang binibisita ng aparisyon ni Elena, na ngayon ay may karga-karga nang isang sanggol na walang mukha.

“Patawarin mo ako, Elena! Tama na!” sigaw niya sa dilim.

Isang umaga, natagpuan si Ricardo na wala nang buhay. Nakahiga sa sahig, ang kanyang mga mata ay nanlilisik sa takot, at sa kanyang leeg ay may malinaw na mga marka ng sakal. Ang balita ay kumalat: ang milyonaryo ay pinatay, hindi ng tao, kundi ng sarili niyang konsensya—o ng kaluluwang hindi matahimik.

Si Marisa ay sumunod din, namatay sa ospital, mag-isa, nilalamon ng sakit at ng mga multong tanging siya lamang ang nakakakita.

Nakamit ni Elena ang katarungan. Ang kanyang mga labi ay nailipat sa isang disenteng libingan. Ang imperyo ni Ricardo ay gumuho, at ang kanyang pangalan ay naging isang sumpa, isang babala laban sa kasakiman. Ang kwento ni Elena ay nanatili, hindi bilang isang biktima, kundi bilang isang simbolo na walang lihim na hindi nabubunyag, at walang kasalanang hindi pinagbabayaran. Ang kanyang tinig, na minsang pinilit patahimikin ng lupa, ay narinig ng langit at lupa.