Ang Bigat ng Apelido at ang Lamig ng Marmol

Lumaki si Lucas Villa sa isang mundo na tinatawag na karangyaan, isang bahay na tila museo, kung saan ang malamig na marmol at mataas na kisame ay laging nagpapaalala sa kaniya ng bigat ng kanilang apelido: Villa Real. Anak siya ng isang kilalang negosyante sa industriya ng konstruksiyon, sanay sa mga hapunan na puno ng pilit na ngiti at mga regalong dumarating na parang ulan. Sa murang edad, tinuruan siyang ngumiti, makipagkamay, at tumingin sa mata—ngunit walang nagturo sa kaniya kung paano kikilatisin ang totoo mula sa huwad na papuri.

Sa bawat palakpak at paghanga, laging may gumagapang na tanong sa kaniyang isip: Kung wala ang apelido niyang Villa Real, may lalapit pa kaya? Sa bawat kilos, nakita niya kung paano tumitigas ang tono kapag pinag-uusapan ang pondo at kung paano lumalambot kapag may paparating na proyekto. Natutunan niyang ang kapal ng wallet ay kasinglaki ng aninong kailangang bantayan. Para sa kaniya, ang kayamanan ay hindi lamang nagdala ng ginhawa, kundi nagtayo rin ng isang pader sa pagitan niya at ng tunay na mundo.

Ang Pag-ibig na Hinihingi Lamang ay Oras

Sa edad na 25, naniwala si Lucas na natagpuan na niya ang sagot sa kaniyang mga pagdududa. Nakilala niya si Lila, isang babaeng matalino, kalmado, at marunong tumawa sa maliliit na bagay. Noong una nilang anibersaryo, hindi siya humingi ng regalo, kundi simpleng oras. “Ayokong regalo, Lucas. Oras mo lang,” sabi ni Lila. Ibinigay niya ang oras na iyon—mga Sabadong sa parke, mga gabing nagsusulat ng plano, at mga tawag na nagtatapos sa “Ingat ka.”

Naniwala si Lucas na may watas ang kanyang pagdududa dahil kay Lila. Sa wakas, may taong tumingin sa kaniya na parang hindi bilyon ang nakapaligid, kundi tao lang na marunong maghanda ng lugaw kapag gabi at maulan.

Ngunit ang pananalig na ito ay gumuho kasabay ng pagbagsak ng kumpanya ng kaniyang Ama. Sunod-sunod na kinansela ang mga kontrata. Ang boardroom na dating maingay ay napalitan ng katahimikang puno ng salitang restructure at sell. Isang gabi, sa isang maliit na kainan, bumulong si Lila, “Hindi ko kayang sumugal, Lucas. Gusto ko ng katiyakan.” Sa kabila ng pagtatangkang ipaliwanag ni Lucas, umiling siya. “Baka pangarap mo lang ‘yun.”

Ilang linggo pagkaraan, isang larawan sa social media ang nagpako ng katotohanan: Si Lila, kahawak sa braso ng isang kilalang mamumuhunan na mahilig sa mabilis na tubo. Walang malinaw na salita ang sinabi, ngunit ang larawan ay sapat na para itulak si Lucas sa pag-amin na may hangganan ang oras mo lang kapag ang mundo ay umiikot sa bilang at tsart. Hindi siya nagalit sa pera, nagalit siya sa posibilidad na baka walang sinuman ang makakakita sa kaniya kapag wala ang tabing ng kaniyang apelido.

Ang Pagbangon at ang Mas Matinding Sugat

Sa loob ng mahihirap na buwan, natuto si Lucas makipag-usap sa mga supplier ng walang yabang, makiusap sa mga bangko ng may linaw, at tumanggap ng mas maliit na kita kapalit ng mas mahabang paghinga. Mula sa dambuhalang barkong mabigat paandarin, naging bangkang marunong umiwas sa bagyo ang negosyo. Nakaahon sila hindi sa ingay ng press release kundi sa galaw ng mga kargamento at tsekeng hindi na tumatalbog.

Nang bumangon ang kumpanya, humarap siya sa salamin at hindi niya nakita ang dating batang sanay sa palakpak. Nakita niya ang lalaking may peklat na hindi kita sa balat—ang sugat ng pag-alis at pag-iwan. Dito sumibol ang tanong na mas matalim kaysa dati: Kung papasok siyang muli sa pag-ibig, paano niya masisiguro na hindi ang kaniyang apelido ang sinusuyo?

Ang Makeover ng Pag-ibig: Mula Bilyonaryo Tungong Kargador

Isang gabi, sa gitna ng pag-uulan, tinawagan niya ang matalik na kaibigan at make-up artist na si Marco. “Kaya mo ba akong gawing ibang tao?” tanong niya.

Ang tugon ni Marco ay hindi pangit, kundi hindi pansinin. Sa maliit na studio na amoy alkohol at kape, inayos ni Marco ang plano: manipis na prosthetics para bahagyang baguhin ang ilong, pekeng peklat sa pisngi, postiso na magpapabago sa bagsak ng salita, at haircut na mukhang napabayaan. Tinanggal ang mamahaling relo, pinalitan ng ordinaryong goma ang sinturon, at simpleng rubber shoes ang isinuot.

Nag-ensayo si Lucas sa harap ng salamin. Nag-aral siyang magsalita ng may bahid ng pagkakahiya at binawasan ang diksiyon upang hindi halatang sanay sa boardroom.

Ang sumunod na hakbang ay ang kapaligiran. Umupa siya ng lumang unit sa tabi ng palengke. May bintanang nakadungaw sa bubungan ng kariton, bumbilyang malabo ang ilaw, at dingding na may bakas ng tagpi. Kinunan niya ng litrato ang lumang mesa bilang ebidensya. Pinakinggan niya ang ugong ng dyip, ang pagtawad sa gulay, ang pagbagsak ng ulan sa yero, at naisip niya kung gaano katagal na siyang hindi nakakarinig ng ganitong ritmo.

Ang Bagong Simula sa Bodega

Hindi sapat ang mukha at tirahan. Kailangan niya ng bagong kilos. Pumunta siya sa Barangay Hall at naghanap ng trabaho. Nakita niya ang anunsyo sa pinto ng maliit na bodega ng materyales. “Kaya mo ba magbuhat?” tanong ni Mang Berto, ang may-ari.

“Opo,” sagot ni Lucas, nakatingin nang diretso.

Hindi niya binanggit ang listahan ng proyekto sa ibang bansa. Ang inabot niya ay pangalan at numero. Magsisimula siya bukas, maaga. Kinagabihan, naupo siya sa tabi ng bintana. Naramdaman niyang bumibigat ang talukap ng kaniyang mata, ngunit gumagaan ang dibdib. Hindi niya alam kung ano ang sasalubong sa kaniya sa mga susunod na araw, ngunit malinaw ang layunin: Subukin kung may pag-ibig na titindig kahit walang yaman at kisig.

Sa unang araw, nagsuot siya ng pinaglumaan at kupas na polo, faded na pantalon, at rubber shoes. Nag-almusal siya ng kape at tinapay na binili sa sari-sari store. Sa bodega, walang reklamo si Lucas kahit ramdam niya ang bigat ng sako ng semento sa kaniyang balikat. Pinanood siya ng ibang trabahador, wari’y sinusukat kung hanggang saan ang kaya niya. “Baguhan ka ‘no?” tanong ni Pedro, isa sa mga mas nakatatandang kargador. “Sanay lang sa ibang trabaho dati pero kaya ko ‘to,” sagot ni Lucas.

Ang Paglitaw ni Andrea: Ang Guro at ang Katotohanan

Sa kalagitnaan ng trabaho, napansin niya ang isang maliit na karinderya sa tapat ng bodega. Doon siya kumain ng tanghalian, isang platong adobo at kanin. Sa kabilang mesa, nakaupo ang isang babae na halatang pagod ngunit maaliwalas ang mukha. Hindi niya pa alam noon, ngunit iyon ang magiging simula ng paglitaw ni Andrea sa kaniyang mundo.

Hindi sinasadya, nag-krus ang kanilang landas sa gitna ng biglaang pag-ulan. Tumalsik ang tubig baha mula sa dumadaang trak at tumama kay Lucas. Bago pa siya makapag-react, may lumapit na isang babae, may dalang maliit na tuwalya at ngiting hindi pilit. “Ayos ka lang ba? Basang-basa ka,” sabi ni Andrea, sabay abot ng tuwalya.

Nalaman niyang si Andrea ay isang guro sa elementarya sa kabilang barangay, galing sa palengke at bumili ng ilang gamit para sa kaniyang klase. Sa simpleng sandaling iyon, napigilan ni Lucas ang sarili na maging masyadong pormal. Nakinig lang siya, iniipon sa isip ang bawat detalye, parang binabasa ang isang librong gusto niyang ulitin.

Muling nag-krus ang kanilang landas sa palengke. Namimili si Andrea ng murang gulay para sa kaniyang ina. Nang mabitiwan ni Andrea ang bayong, mabilis na yumuko si Lucas at tinulungan siyang pulutin ang mga kamatis. “Salamat ulit. Parang lagi mo akong natutulungan,” sabi ni Andrea. “Siguro dahil lagi tayong sabay nasa lugar kung saan kailangan ng tulong,” biro ni Lucas.

Init ng Tahanan at ang Walang-Pag-aalinlangang Kabutihan

Sa kabila ng simpleng eksenang iyon, nakaramdam si Lucas ng kakaibang gaan sa presensya ni Andrea. Hindi tulad ng mga babaeng nakilala niya noon, walang bahid ng interes sa kaniyang pagkatao maliban sa kasalukuyan niyang anyo: isang ordinaryong manggagawa.

Nang imbitahan siya ni Andrea sa maliit na birthday handaan ng kaniyang ina, hindi na siya nagdalawang-isip. Sinalubong siya ng ina ni Andrea, isang babaeng may maamong mukha at magaan ang boses. Nagmano siya at agad nakisama sa mga bisita. Sa gitna ng tawanan at kantahan, napansin ni Lucas kung paano kumilos si Andrea: maalaga sa bisita, laging inuuna ang iba bago ang sarili, at inaalalayan ang matandang kapitbahay na hirap lumakad. Hindi ito gawa para magpakitang-tao. Natural lang sa kaniya ang ganitong kabutihan.

Lalo siyang humanga nang makita niyang tinuturuan ni Andrea ang mga batang lansangan tuwing Sabado sa ilalim ng malaking puno sa gilid ng barangay. Nag-abot siya ng mga pandesal, at doon, nasilayan niya ang tunay na halaga ng pagiging totoo. Sa bawat pag-uusap nila, mula sa simpleng kumusta ka na hanggang sa mahahabang kuwento tungkol sa buhay guro, napapansin niyang nawawala ang pader na itinayo niya matapos masaktan.

Ang Pangarap na Mas Simple Kaysa Bilyon

Naging mas madalas ang kanilang pagkikita. Minsan, habang naglalakad, tinanong ni Andrea, “Bakit parang laging nandito ka lang sa paligid?” Napangiti si Lucas bago sumagot, “Siguro kasi gusto kong tumulong kung may pagkakataon.” Tumitig siya kay Andrea habang sinasabi ng dalaga ang kaniyang pangarap, “Gusto kong magkaroon ng maliit na daycare center para sa mga batang hindi kayang pumasok sa paaralan. Hindi para kumita kundi para masigurong may simula sila sa buhay.”

Nahanap ni Lucas ang sagot sa kaniyang tanong, hindi sa pag-ibig na walang takot na iwanan, kundi sa tao na handang magbigay ng halaga sa iba nang walang hinihinging kapalit. Hindi man lang tinanong ni Andrea tungkol sa kaniyang trabaho o kinikita. Mas pinipili pa niya ang pinakamurang putahe sa karinderya para mas marami silang mabiling pagkain para sa mga bata.

Ang Halaga ng Pagpapanggap at ang Kirot ng Katotohanan

Habang unti-unting lumalalim ang koneksyon, naramdaman ni Lucas na unti-unti na siyang nakalabas sa pagpapanggap. Ngunit isang hapon, bumagsak sa sahig ang kaniyang cellphone. Bumukas ang screen, at ang wallpaper ay isang malinaw na kuha niya sa kaniyang totoong anyo—nakasuot ng dark suit sa isang corporate event.

“Uy, parang ikaw ‘to ah. Pero mas guwapo,” biro ni Andrea.

Agad na tinampot ni Lucas ang cellphone. “Hindi! Kaibigan ko ‘yan. Magkamukha lang siguro kami,” mabilis niyang sagot, pilit na nilalaro ang tono para magmukhang pabiro.

Nakita niyang bahagyang kumunot ang noo ni Andrea. Hindi ito nag-usisa, ngunit ramdam ni Lucas ang unti-unting pagbigat ng dibdib. Hindi iyon malaking pagkakamali, ngunit sapat na para maramdaman niyang kailangan niyang mas maging maingat.

Makalipas ang ilang araw, nagsimulang umikot ang tsismis sa lugar. “Sabi ni Aling Nena, mukhang wala raw pangarap ‘yung Lucas na ‘yan. Baka pera lang habol kay Andrea.” Natahimik si Lucas. Hindi siya sanay na hinuhusgahan ng ganoon. Ngunit wala siyang magagawa kundi tanggapin ang impresyon na iyon, dahil iyon ang katauhang pinili niya.

Sa gitna ng pagpapanggap, may isang malinaw na bagay ang natuklasan ni Lucas: si Andrea. Ang pag-ibig na natagpuan niya ay hindi tungkol sa kung sino siya sa ilalim ng suit at bilyon-bilyong proyekto. Ito ay tungkol sa kung sino siya kapag wala ang lahat. Ang pagmamahal ni Andrea ay genuine, isang bagay na kasing simple ng pagbibigay ng tuwalya sa isang taong nabasa ng ulan. At sa sandaling iyon, alam ni Lucas na hindi pera o anyo ang magpapabago sa damdamin ni Andrea. Ang pag-ibig na matagal niyang hinahanap ay hindi sa dambuhalang barko, kundi sa simpleng bangkang marunong umiwas sa bagyo—sa pag-ibig na handang manatili kahit wala ang lahat ng glamour at katiyakan. Ang kaniyang misyon ay unti-unting nagiging katotohanan. Ngunit gaano katagal pa niya kayang itago ang katotohanan sa babaeng nagbalik ng tiwala niya sa sarili at sa pag-ibig? Ang bawat sandali ay humahantong sa isang point of no return—ang oras na kailangan niyang ihayag ang lahat.