Sabi nga nila, biruin mo na ang lasing, huwag lang ang bagong gising. Ngunit para kay Joy, ang paulit-ulit na tilaok ng manok ng kapitbahay tuwing alas-sais ng umaga ay hindi biro, kundi isang araw-araw na parusa. Sa kanilang maliit na bahay na kawayan sa probinsya, ang buhay ay simple, maingay, at puno ng bangayan.

Ang pinakamalaking ingay: si Buboy, ang kanyang kakambal.

“Ate Joy! ‘Yung tuyo kukunin ko na!”

Parang ninja na tumilapon si Joy mula sa banig, gulo ang buhok, handang makipag-agawan para sa huling piraso ng almusal. “Hoy, huwag mong gagalawin ang almusal ko, Buboy! Ang aga-aga, pinapainit mo ang ulo ko!”

Ito ang eksena nina Joy at Buboy. Magkambal sila, ngunit magkaibang-magkaiba. Si Joy, medyo boyish, maganda sana ayon sa marami—mana sa kanilang inang si Nanay Luring—ngunit mabilis mapikon at malakas manuntok. Si Buboy naman, ayon sa mapang-asar na mundo, ay “pangit.” Mahaba ang baba, makapal ang kilay, at nakuha umano ang itsura mula sa kanilang ama na matagal na silang iniwan.

Sa kabila ng araw-araw na asaran at agawan sa tuyo, ang pagmamahalan ng dalawa ay hindi matatawaran. Sa eskwelahan, si Joy ang palaging tagapagtanggol ni Buboy laban sa mga nambu-bully. “Ako lang ang may karapatang mang-asar sa kapatid ko!” sigaw niya, habang hinahampas ng notebook ang mga umapi kay Buboy. Ang tapang na ito ang dahilan kung bakit suki siya sa guidance office, ngunit wala siyang pakialam. Para sa kanya, si Buboy ay si Buboy—ang kakambal niyang matalino na kailangang protektahan.

Ang simpleng buhay na ito ay nakatakdang magbago. Isang araw, dumating si Buboy na iwinawagayway ang isang papel, sumisigaw sa tuwa. “Ate Joy, nakuha ko ‘yung scholarship! Full scholarship, Engineering sa Maynila!”

Parang may kumirot sa dibdib ni Joy. Tuwa, kaba, at selos. Masaya siya para sa kapatid, ngunit paano naman siya? Ang pangarap niyang makita ang siyudad ay tila nananatiling pangarap na lang. Habang naghahanda si Buboy, si Joy ay unti-unting nilalamon ng lungkot.

“Ate, sumama ka,” sabi ni Buboy isang hapon. “Wala namang bawal doon, ‘di ba? Hindi rin naman ako sanay na wala ka. Sabay tayong makipagsapalaran. Walang iwanan.”

Ang mga salitang iyon ang nagbigay pag-asa kay Joy. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang hindi pa huli para mangarap. Nag-impake sila, humingi ng basbas kay Nanay Luring, at sumakay ng bus patungo sa isang bagong kabanata.

Ang Maynila ay isang halimaw ng ingay, ilaw, at gulo. Ang hangin ay maalinsangan, ang mga eskinita ay makitid. Nakahanap sila ng isang maliit na paupahan, kung saan si Buboy ay sa male borders at si Joy ay sa second floor kasama ang anak ng may-ari. Si Joy ay agad na nakahanap ng trabaho bilang waitress sa isang tapsihan. Kahit muntik na niyang matapunan ng sabaw ang customer sa unang araw, masaya siyang may sarili na siyang kita.

Isang maulang gabi, habang pauwi si Joy bitbit ang adobong pusit para kay Buboy, isang trahedya ang muntik nang maganap. Isang itim na SUV ang biglang nagpreno, halos bumangga sa poste. Napaatras si Joy, handa nang magalit. Ngunit nang bumukas ang pinto ng driver, natigilan siya.

Ang lalaking lumabas ay parang repleksyon niya sa salamin.

“Miss, are you okay?” tanong ng lalaki, na nagngangalang Drake. Nanlaki ang mata ni Joy. “Ha? Bakit parang kamukha ko ‘to?” Bumukas ang pinto ng pasahero at lumabas ang isang babae. “Drake! My God! Who’s this girl?”

Mas lalong nagulantang si Joy. Ang babae, si Sam, ay eksaktong kopya naman ng kakambal niyang si Buboy. Tamang-tama, dumating si Buboy na may dalang payong. “Ate Joy, anong nangyayari?”

Nagkatinginan ang apat. Para silang nakaharap sa salamin ng kani-kanilang boy version at girl version. “You look like me,” turo ni Sam kay Buboy.

“Ate Joy, dalawa na kaming pangit,” bulong ni Buboy.

“Excuse me!” narinig ni Sam. “Did he just say we are both ugly? Ikaw ang pangit! And you look poor. Ew!”

Nagpanting ang tenga ni Joy. “Kung makapangit ka naman sa kapatid ko, mas pangit nga ‘yung budhi mo! Branded lang ang suot mo pero mas nakakadiri ang ugali mo!”

Ang gabing iyon ang nagsindi ng isang apoy na matagal nang nakatago. Nagbigay ng calling card si Drake, at mula noon, hindi na napakali si Joy. Pinilit niyang huwag isipin, ngunit ang tanong ay malinaw: Paano kung nagkapalit sila noong mga bata pa?

Tinawagan ni Joy si Drake. Nagkasundo silang magkita, kasama ang mga magulang nina Drake at Sam—ang makapangyarihang pamilya Montefalco. Sa isang mamahaling restaurant, nakilala nina Joy at Buboy sina George at Vanji Montefalco. Ang gulat sa mukha ng mag-asawa ay hindi maitatago.

“Kamukha niyo ngang dalawa sina Sam at Drake,” sabi ni George.

Sumulpot si Sam, galit na galit. “Anong kalokohan ‘to? Pinalitan niyo na agad ako? Ayokong magpa-DNA test! Pakiramdam ko atat na atat na kayong alisin ako sa buhay niyo kasi pangit ako at never niyo akong natanggap!”

Ang sakit sa boses ni Sam ay totoo. Buong buhay, naramdaman niyang hindi siya kabilang dahil sa kanyang itsura, laging ikinukumpara sa “gwapong” si Drake. Ngunit itinuloy pa rin ang DNA test.

Makalipas ang ilang araw, sa mansyon ng mga Montefalco, binuksan ni Drake ang resulta.

“Subject: Drake… 99.9% probability of twin relation…” Tumigil ang mundo ni Joy. Tumingin siya kay Drake. “Hindi pwedeng totoo ‘yan!” sigaw ni Sam, umiiyak. Ngunit malinaw ang resulta: Si Joy ang tunay na kakambal ni Drake. Si Joy ang tunay na Montefalco.

Niyakap ni Drake si Joy. “Finally, I found you, twin sister.”

Ngunit ang lola nilang si Lola Esperanza ay may mas malupit na sinabi. “Sinasabi ko na nga ba! Wala akong apong pangit! Lumaki sa mahirap na buhay ang isa ko pang apo!”

Ang katotohanan ay masakit para kay Sam. Lumipat si Joy sa mansyon, sa isang buhay na hindi niya kinalakihan. May chandelier, mga katulong, at barista pa para sa kape. Naging malapit sila ni Drake, na natutuwa sa pagiging “kakaiba” ng ate niya. Ipinakilala siya ni Drake sa matalik nitong kaibigan, si Cedric, na sa kabila ng masakit na unang pagkikita (natamaan ni Joy ng walis), ay agad na nahulog ang loob sa dalaga.

Pero habang si Joy ay unti-unting nasasanay, ang kanyang “bagong ina” na si Vanji ay nanatiling malamig at malayo.

Ang katahimikan ay muling nabasag nang isang gabi, habang may family dinner kasama ang pamilya ni Cedric, biglang dumating si Sam, galit na galit, kasunod sina Nanay Luring at Buboy.

“I hate you!” sigaw ni Sam sabay sampal kay Joy. “Sinira mo ang buhay ko! Ayokong maging mahirap! At ngayon, inaagaw mo pa si Cedric! Alam mong gusto ko siya!”

“Walang inaagaw sa’yo si Joy!” depensa ni Cedric. “Siya ang gusto ko. Siya ang mahal ko! Hindi kita kailanman nagustuhan dahil ang sama ng ugali mo!”

Ang komprontasyon ay nagtulak kay Vanji sa kanyang hangganan.

“Tama na!” umiiyak na sigaw ni Vanji. Nanginginig ang buong katawan, ibinunyag niya ang pinakatatagong lihim.

“Nagkamali ako! Sina Sam at Buboy… sila talaga ang anak natin, George! May ginawa ako sa DNA test results! Sila ang tunay nating mga anak!”

Gulong-gulo ang lahat. Ipinaliwanag ni Vanji ang lahat. Siya mismo ay “pangit” dati at nagparetoke. Natakot siyang malaman ng pamilya Montefalco, lalo na ni Lola Esperanza, ang kanyang nakaraan. Ang tunay na ama nina Joy at Drake ay si Danilo, kanyang pinsan. Ang nagkapalit sa ospital ay hindi sina Joy at Sam, kundi sina Drake at Buboy. Ngunit dahil sa pagiging “pangit” ni Sam, inakala ng lahat na siya ang napalit, isang maling akala na sinakyan ni Vanji para protektahan ang sarili.

“Hindi ko dapat hinayaan ‘to!” sigaw ni Vanji. “Natakot ako dahil sa naging trato niyo kay Sam! Ibig sabihin hindi niyo matatanggap ang nakaraan ko!”

Ang rebelasyon ay mas malakas pa sa isang bomba. Si Nanay Luring, sa galit, ay sinugod si Vanji. “Walang hiya ka! Ginulo mo ang buhay ng mga bata!”

Ang apat na “kambal”—Joy, Drake, Sam, at Buboy—ay mga biktima. Nang gabing iyon, umalis sina Joy at Drake sa mansyon at sumama kay Nanay Luring. Maging sina Sam at Buboy ay sumunod, siksikan sa maliit na bahay, nag-iiyakan.

“Hindi ko akalaing may makasarili kaming nanay,” sabi ni Buboy.

“Wala tayong kasalanan,” sagot ni Joy. “Magkakamag-anak pa rin tayo. Simula ngayon, tayo ang magkakampi.” Niyakap nila ang isa’t isa, ang apat na kaluluwang pinag-ugnay ng isang kasinungalingan.

Nagdesisyon ang mga Montefalco. Dinala nila sina Sam at Buboy—ang kanilang mga tunay na anak—sa Estados Unidos upang bumawi sa nawalang panahon at lumayo sa iskandalo. Hindi nila pinabayaan sina Joy at Drake; sinuportahan pa rin ang kanilang pag-aaral, bilang pamilya pa rin sila.

Lumipas ang mga taon.

Si Joy ay naging isang preschool teacher sa kanilang baryo. Si Drake ay nagtatrabaho sa kumpanya ng mga Montefalco. Si Buboy ay isa nang ganap na engineer, at kasama na si Emily. Si Sam, na nagparetoke, ay isa nang sikat na fashion designer sa ibang bansa.

At si Cedric? Sinundan niya si Joy sa probinsya. Pagkatapos ng limang taong relasyon, naganap ang kanilang kasal.

“Alagaan mo ang ate Joy ko,” bilin ni Buboy, na umuwi para sa kasal.

“Congratulations,” bati ni Sam, na nakahanap na rin ng sariling kaligayahan. “Ngayon ko lang na-realize na pangit pala si Cedric,” biro niya.

Sa reception, pinagmasdan ni Joy ang paligid. Nakita niya si Nanay Luring na tinutukso si Drake. Nakita niya ang mga Montefalco na masayang nakikipagtawanan kina Buboy at Sam. Ang gulo ay natapos na. Ang kasinungalingan ay napalitan na ng kapayapaan.

Ang kwento nila ay isang patunay na ang tunay na pagkatao ay hindi nasusukat sa yaman, ganda, o dugo. Ang pamilya ay hindi lang tungkol sa pinagmulan, kundi sa mga taong patuloy na pumipili na manatili, magmahal, at magpatawad, kahit sa gitna ng pinakamalaking kaguluhan.