Ang bawat segundong lumilipas sa orasan ay tila isang dagok sa dibdib ni Jake, isang 25-taong-gulang na estudyante sa unibersidad. 9:45 na ng umaga. Ang kanyang klase sa Mathematical Physics, ang pinakaimportante sa buong semestre, ay nagsimula eksaktong 8:30. Habang tumatakbo siya sa pasilyo, ang bawat yabag ay may kasamang panlulumo. Ang kanyang t-shirt ay may mantsa ng toothpaste, ang buhok niya ay gulo-gulo, at ang kanyang hininga ay kapos na kapos.

Nang sa wakas ay marating niya ang pinto, dahan-dahan niya itong binuksan. Ang katahimikan sa loob ay agad na nabasag. Lahat ng mata, kasama na ang nanlilisik na mga mata ng kinatatakutang si Professor London, ay napako sa kanya.

“Mr. Sully,” saad ng propesor, ang boses ay puno ng sarkasmo. “What a pleasant surprise. Ang klase natin ay nagsisimula 8:30, hindi 9:45.”

Ang mahinang tawanan mula sa kanyang mga kaklase ay dumagdag sa kanyang kahihiyan. Sinubukan ni Jake na magpaliwanag, “I’m sorry professor, yung cellphone ko po kasi naubusan ng battery…”

“How convenient,” putol ng propesor, na halatang ayaw makinig sa anumang dahilan. “Dahil ginagawa mo namang biro ang klase ko, baka gusto mong i-enlighten kami. Pakita mo kung gaano ka katalino.”

Lumakad si Professor London patungo sa whiteboard. “Sakto, may dinidiscuss kami. Isang simpleng tanong para sa’yo,” aniya, at isang mapang-asar na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. “Paano mo mapapatunayan na ang zero ay equal to one?”

Ang tawanan ay biglang naputol. Ang buong klase ay alam na ito ay isang bitag—isang tanong na idinisenyo para ipahiya at ipakitang imposible itong sagutin. Ito ang paboritong paraan ni Professor London para durugin ang mga estudyanteng hindi sumusunod sa kanyang patakaran.

Ang hindi nila alam, ang araw ni Jake ay nagsimula sa isang serye ng kamalasan. Hindi niya narinig ang kanyang alarm dahil nakalimutan niyang i-charge ang cellphone. Sa pagmamadali, hindi gumana ang coffee machine. Natapunan niya ng toothpaste ang kanyang damit. At sa kanyang pagbaba ng apartment, natalisod pa siya na halos ikapilayan ng kanyang paa. Ang paghihintay sa bus ay tila walang katapusan. Ang bawat sandali ay tila sinasadyang harangan siya ng tadhana.

Ngayon, nakatayo sa harap ng buong klase, ang lahat ng pagod at inis ay tila naglaho. Hinarap ni Jake ang imposibleng tanong.

Huminto ang lahat. Ang katahimikan ay nakabibingi. Si Jake, sa halip na mataranta, ay huminga lamang ng malalim.

“Okay, sir,” pagsisimula ni Jake, ang kanyang boses ay kalmado at puno ng kumpiyansa. “Kung titingnan po natin sa set ng mga teorya at mag-a-apply tayo ng new interpretation of quantum logic, it is possible to argue na ang zero ay equal to one.”

Isang kilay ni Professor London ang tumaas. “Interesting, Mr. Sully. Pero mathematically speaking, nakakatanga ‘yang sinabi mo. Zero can never equal one.”

“Pasensya na sir, pero hindi ako sumasang-ayon,” matapang na tugon ni Jake. Ang mga kaklase niya ay napasinghap. Walang sinuman ang kailanman ay sumalungat kay Professor London nang direkta.

Nagpatuloy si Jake, “Kung i-consider po natin na ang zero ay isang ’empty set’ at ia-apply po natin ang principle of quantum duality, kung saan ang state of a system can exist in multiple realities… ibig sabihin lang po, in an alternative reality, ang empty set ay maaaring maglaman ng isang element, which is one.”

Ang mga mata ni Professor London ay nanlaki bahagya.

“Kaya naman,” pagpapatuloy ni Jake, “sa pamamagitan ng quantum logic, where the superposition of states is a possibility, zero and one can coexist in a dual quantum state. Therefore, sa scenario pong ‘to, zero can be equivalent to one.”

Nang sabihin ito ni Jake, ni isang kaluskos ay walang maririnig. Ang mga estudyante ay nagtitinginan, hindi makapaniwala sa kanilang narinig. Ang propesor, isang respetadong physicist, ay natigilan. Ang ekspresyon niya ay pinaghalong pagkalito at pagkamangha. Bilang isang siyentista, hindi niya maaaring basta-basta isantabi ang hypothesis, ngunit maging siya ay hindi kailanman naisip ang ganitong anggulo.

“So, Mr. Jake… sinasabi mo na gawin natin ang quantum approach sa ganitong teorya?” tanong ni Professor London, ang kanyang boses ay hindi na sarkastiko, kundi puno na ng intriga at bahagyang respeto. “I must say, nakakaintriga ‘yan.”

Ang hindi alam ng lahat sa silid na iyon, lalo na ni Professor London, ay hindi lang tsamba ang sagot ni Jake. Ang estudyanteng pinahiya niya ay nagtataglay ng isang pambihirang nakaraan.

Si Jake ay ipinanganak na may kakaibang pagkamangha sa matematika at physics. Sa edad na sampu, binabasa na niya ang mga libro na hindi pa angkop sa kanyang edad, kinukwestyon ang mga teoryang matagal nang tanggap. Madalas siyang maging palaisipan sa kanyang mga guro, na hindi makasabay sa lalim ng kanyang mga tanong.

Nang siya ay maging teenager, naging protégé siya ng isang sikat na physicist, si Dr. Harrison, na nakakita ng kanyang potensyal. Si Dr. Harrison ang humikayat sa kanya na huwag matakot baliin ang mga nakasanayang paniniwala.

Ang pinakamalaking pagbabago sa buhay ni Jake ay nangyari noong siya ay kinse anyos. Sa isang insidente sa isang advanced research laboratory, nagkaroon ng problema sa isang eksperimento na kinabibilangan ng sub-atomic particles. Si Jake, na malapit sa particle launcher, ay na-expose sa isang kakaiba at hindi matukoy na uri ng radiation.

Sa halip na makasama, ang exposure ay tila nag-trigger ng isang pambihirang transpormasyon sa kanyang utak. Makalipas ang ilang araw, napansin ni Jake na ang kanyang persepsyon ay nagbago. Ang mga kumplikadong mathematical patterns ay naging malinaw na parang isang simpleng larawan. Ang mga konsepto ng quantum physics na dati niyang pinagpupuyatan ay bigla na lang niyang naiintindihan sa paraang hindi niya maipaliwanag.

Si Dr. Harrison, na nag-alala, ay nagsagawa ng mga pasikretong neurological tests. Ang resulta: ang utak ni Jake ay nagpakita ng aktibidad na hindi pa naidodokumento ng siyensya. Ang kanyang kakayahang umintindi ay lumawak nang husto. Ngunit sa kabila nito, pinili ni Jake na manatiling mapagkumbaba at itago ang kanyang abilidad. Ang ideya na ang ‘zero ay pwedeng maging one’ sa ilalim ng ilang quantum conditions ay isa sa mga teoryang kanyang nabuo mula sa kanyang pinabuting pag-iisip.

At ngayon, ang teoryang iyon ang nagligtas sa kanya mula sa tiyak na kahihiyan.

Si Professor London, na tila ba nakakita ng multo, ay tumingin kay Jake nang may bagong pagkilala. “Okay,” anunsyo niya sa buong klase, “Matatapos na ang leksyon natin ngayong araw.”

Ang mga estudyante ay naglabasan na puno ng pagtataka. Ang simpleng si Jake, ang late-comer, ay nagawang patigilin ang pinakamahigpit na propesor sa unibersidad.

Sa loob ng sumunod na mga araw, si Professor London ay hindi mapakali. Ginugol niya ang oras sa pag-aaral ng sinabi ni Jake, napapaligiran ng mga libro sa quantum physics. Habang lalo niyang pinag-aaralan, lalo siyang nakukumbinsi na may kakaiba at posibleng totoo sa teorya ng kanyang estudyante.

Agad siyang nag-organisa ng isang espesyal na pagpupulong kasama ang iba pang mga physics at mathematics doctors ng unibersidad. “Mga doktor,” pagpapakilala ni Professor London, “This is the student na nag-propose ng teorya na maaaring magbago sa kasalukuyan nating pinaniniwalaan.”

Sa harap ng mga pinakamatatalinong propesor, nagsimulang magpaliwanag si Jake. Kinuha niya ang pentel pen at pinuno ang malaking board ng mga kumplikadong diagrams, equations, at mga simbolo.

“Consider the dual nature of quantum systems,” panimula niya. Detalyado niyang ipinaliwanag ang bawat hakbang, mula sa quantum duality hanggang sa superstring theory, na nagpapakita kung paano maaaring mag-intersect ang properties ng ‘zero’ at ‘one’ na hindi sila ‘mutually exclusive’.

Ang mga pagdududa sa mukha ng mga eksperto ay dahan-dahang napalitan ng pagkamangha. Ang iba ay napapakunot-noo sa konsentrasyon, habang ang iba ay tumatango sa pagkaunawa. Pinaliwanag ni Jake ang lahat na para bang siya ay ipinanganak para gawin ito.

Nang matapos ang presentasyon, ang silid ay binalot ng katahimikan, na sinundan ng malakas na palakpakan. “Bravo! Sobrang galing!”

Si Professor London ay ngumiti, isang bihirang pagkakataon. “Mr. Jake, lumalabas na kahit ang pinakamatatalinong tao ay kaya mong sorpresahin. Congratulations.”

Ang presentasyong iyon ang simula pa lamang. Ang teorya ni Jake, na kalaunan ay nakilala bilang “Sully Duality Principle,” ay nagsimulang makilala sa scientific community. Na-imbitahan siyang i-publish ang kanyang gawa sa mga prestihiyosong journal at ginawaran ng “Young Innovator Prize” sa Theoretical Physics.

Si Jake Sully, ang estudyanteng muntik nang mapahiya dahil sa pagiging late, ay naging isa sa pinakarespetadong mathematical physicist ng kanyang henerasyon.

Si Professor London, na dating nagduda, ay naging isa sa kanyang pinakamalaking tagasuporta. “Jake,” sabi ng propesor isang araw, “pinakita mo sa akin na maraming bagay pa sa agham ang pwedeng mabali. Habang buhay akong magpapasalamat doon.”

Napagtanto ni Jake na ang pinakamalalang araw ng kanyang buhay—ang araw na namatay ang kanyang cellphone—ay ang siya palang naging daan para makilala ang teoryang babago sa mundo. Kung hindi siya na-late, kung hindi siya pinahiya, ang kanyang pambihirang teorya ay maaaring nanatili lamang na isang sikreto. Minsan, ang mga bagay na inaakala nating kamalasan ay ang siya palang naghihintay na pagkakataon para sa mas malalaking bagay.