Sa bawat sulok ng St. Bernadette Hospital, ang katahimikan ay isang pamilyar na himig—isang himig na binabasag lamang ng mahinang pag-uusap ng mga nars at ng kaluskos ng mop ni Lisa sa sahig. Si Lisa, isang payat at simpleng janitress, ay tila anino na dumadaan sa mga pasilyo, laging may dalang maliit na radyo sa bulsa at ngiting hindi nabubura ng kahirapan. Ang kanyang mundo ay umiikot sa paglilinis at sa pag-aalaga sa kanyang anak na si Carlo, ang kanyang inspirasyon para magbanat ng buto kahit sa araw ng Linggo.

Ngunit sa gitna ng ordinaryong buhay na iyon, may isang pinto na laging nakakakuha ng kanyang pansin—ang ICU Room 308, kung saan nakahimlay ang bilyonaryong si Don Emilio Ramirez. Sampung taon nang nasa coma, ang matanda ay isang alamat sa ospital. Isang pangalan na mayaman sa pera ngunit tila nag-iisa sa kanyang pagtulog. Walang dumadalaw, walang nag-aalala, tanging ang tuloy-tuloy na tunog ng life support machine ang palatandaan na siya’y humihinga pa.

Isang gabi, matapos ang nakakapagod na shift, napahinto si Lisa sa tapat ng silid. Mula sa salamin, pinagmasdan niya ang payapang mukha ni Don Emilio. “Parang pagod ka rin, ‘no, Sir? Pero iba ang pagod mo. Sa amin, pagod sa kahirapan. Sa’yo, siguro pagod sa kalungkutan,” mahina niyang bulong. Pumasok siya, nagpunas ng alikabok, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, umupo sa tabi ng kama. Doon, sa ilalim ng malamlam na ilaw, sinimulan niyang kantahin ang isang lumang oyayi—isang himig na madalas niyang inaawit para kay Carlo.

“Bituing marikit, sa gabing tahimik…”

Ang malambing niyang tinig ay pumuno sa silid, isang alon ng kapayapaan sa gitna ng mga aparato. Nang matapos, napansin niyang tila mas bumagal at naging mas maayos ang ritmo ng monitor. “Nagkataon lang siguro,” sabi niya sa sarili bago umalis.

Ngunit hindi iyon nagkataon lamang. Kinabukasan, narinig niya ang usapan ng mga nars. “Ang weird kagabi,” sabi ni Nurse Bea. “Tumaas ang brain activity ni Don Emilio bandang alas-diyes. Walang procedure, walang gamot.” Napatigil si Lisa. Iyon ang eksaktong oras na kumanta siya.

Ang pangyayaring iyon ang naging simula ng isang lihim na ritwal. Gabi-gabi, bumabalik si Lisa sa Room 308. Habang naglilinis, umaawit siya ng mga kanta ng pag-asa, mga kundimang puno ng pangarap. Para sa kanya, iyon ay isang paraan para bigyan ng kahit anong uri ng samahan ang nag-iisang matanda. Hindi niya alam, ang bawat nota ng kanyang boses ay isang milagrong unti-unting nagaganap.

Napansin ito ng mga doktor, sa pangunguna ni Dr. Arman. Nagsimula silang mag-monitor. Ang resulta ay pare-pareho: sa tuwing umaawit si Lisa, tumataas ang neural response ni Don Emilio. Isang himalang hindi kayang ipaliwanag ng siyensya. Ang boses ng isang janitress ay tila gamot na direktang umaabot sa natutulog na diwa ng bilyonaryo.

Isang gabi, sa kalagitnaan ng kanyang pag-awit, isang bagay na mas nakakagulat ang nangyari. Gumalaw ang daliri ni Don Emilio. Napatakip ng bibig si Lisa. Tumakbo siya palabas para tawagin si Nurse Nida, ngunit pagbalik nila, normal na ulit ang lahat. “Guni-guni mo lang siguro, Lisa. Pagod ka lang,” sabi ng nars. Ngunit alam ni Lisa ang nakita niya. Hindi iyon guni-guni. Iyon ay pag-asa.

Ang balita tungkol sa “milagro” ay kumalat, at kasabay nito ay ang inggit mula sa kapwa janitress na si Maribelle. “Akala mo yata concert hall ang ospital,” pang-aalipusta nito. Ngunit hindi nagpaapekto si Lisa. Ang kanyang puso ay nakatuon sa isang layunin—ang gisingin si Don Emilio kahit sa pamamagitan lang ng awit.

Ang tunay na pagbabago ay nagsimula nang dumating ang anak ni Don Emilio, si Marco Ramirez. Isang binatang may matikas na tindig at malamig na pakikitungo, si Marco ay hindi naniniwala sa mga himala. “Gusto kong makita kung totoo ‘yan,” hamon niya kay Lisa.

Kinagabihan, sa presensya ni Marco, muling umawit si Lisa. Habang dumadaloy ang himig ng “Bituing Marikit,” kitang-kita ng dalawang mata ni Marco ang unti-unting paggalaw sa kamay ng kanyang ama. Doon, sa harap ng isang eksenang hindi kapani-paniwala, gumuho ang pader ng kanyang pagdududa. “Ang tinig mo… parang boses ng ate ko,” halos pabulong niyang sabi.

Ang ate niya ay si Angela Ramirez, ang yumaong anak ni Don Emilio na labis nitong minahal. Mahilig din itong kumanta ng parehong awitin. At sa pagbanggit ng pangalang iyon, isang alaala ang bumalik kay Lisa—ang mahinang bulong ni Don Emilio isang gabi: “Angela.”

Ang misteryo ay lalo pang lumalim. Sa silid ni Don Emilio, may isang larawan ni Angela. Nang makita ito ni Lisa, hindi niya maiwasang mapansin ang kanilang pagkakahawig, at higit sa lahat, ang kwintas na suot nito—isang pendant na hugis bituin, kaparehong-kapareho ng suot niya mula pa pagkabata.

Ang mga piraso ng palaisipan ay nagsimulang magkabit-kabit. Si Lisa ay lumaki sa isang ampunan sa Baguio matapos matagpuan sa isang aksidente, walang maalala sa kanyang nakaraan. Si Angela naman ay namatay sa isang aksidente sa Baguio. Ang parehong kanta, ang parehong kwintas, ang pagkakahawig—hindi ito maaaring maging isang simpleng pagkakataon.

“Kailangan nating malaman ang katotohanan,” sabi ni Marco. Nagpasya silang magsagawa ng DNA test. Ang tatlong araw na paghihintay ay puno ng tensyon at panalangin. Para kay Lisa, ito ang pagkakataon upang malaman kung sino talaga siya.

Nang dumating ang resulta, ang mga salitang nakasulat sa papel ay yumanig sa kanilang mundo: Probability of relationship: 99.9% parent-child match.

Si Lisa, ang janitress, ay hindi lamang kamukha ni Angela. Siya ang nawawalang anak ni Don Emilio. Ang batang inakala ng lahat na namatay kasama ng kanyang ina, isang dating katulong na pinalayas dahil sa takot sa eskandalo.

Sa rebelasyong iyon, isang mas malaking himala ang naganap. Dahan-dahang iminulat ni Don Emilio ang kanyang mga mata. Sa unang pagkakataon sa loob ng sampung taon, nagsalita siya, at ang unang salitang namutawi sa kanyang labi ay ang pangalan ng babaeng gumising sa kanya. “Angela… anak ko.”

Ang silid ng ospital ay naging saksi sa isang madamdaming muling pagkikita. Mga luhang hindi na ng kalungkutan, kundi ng galak at kapatawaran. Si Don Emilio, na minsan ay binulag ng yaman at takot, ay humingi ng tawad sa anak na kanyang pinabayaan. Si Lisa, na buong buhay ay naghanap ng kanyang pinagmulan, ay sa wakas natagpuan ang kanyang tahanan.

Ang kwento ni Lisa, na ngayo’y kinilala bilang si Angela Lisa Ramirez, ay naging inspirasyon sa buong bansa. Bilang pagpupugay sa dalawang anak, itinatag ni Don Emilio ang “Angela Lisa Hope Foundation,” isang organisasyon para sa mga ulila at mga inabandonang ina, na si Lisa mismo ang namuno.

Hindi na siya isang janitress, ngunit hindi niya kailanman kinalimutan ang kanyang pinagmulan. Patuloy siyang bumabalik sa ospital, hindi para maglinis, kundi para magbigay ng pag-asa sa pamamagitan ng kanyang musika, bilang isang volunteer music therapist. Ang kanyang boses, na minsan ay naging himig ng himala para sa isang tao, ay naging himig na ng pag-asa para sa lahat.

Sa huli, ang kwento ni Lisa at Don Emilio ay hindi lamang tungkol sa isang himalang medikal. Ito ay isang testamento sa kapangyarihan ng pag-ibig, sa lakas ng kapatawaran, at sa musika na kayang pagdugtungin ang mga pusong matagal nang pinaghiwalay ng tadhana. Isang patunay na sa bawat tahimik na silid, sa bawat nawawalang pag-asa, may isang himig na naghihintay na marinig—isang himig na kayang gisingin hindi lang ang natutulog na diwa, kundi pati na rin ang natutulog na kaluluwa.