Sa isang silid sa ospital na puno ng tensyon, nagkakagulo ang mga doktor. Bawat isa ay hindi makapaniwala sa kanilang nakikita. Sa harap nila ay si Rose, isang babaeng dumanas ng taon ng paghihirap para lamang magbuntis, at ngayon ay nasa gitna ng isang pambihirang medical phenomenon. Ang inaakalang normal na pagbubuntis ay nagbunga ng isang sitwasyong yumanig sa buong bansa. Hindi isa, hindi dalawa, kundi labindalawang sanggol ang sabay-sabay na nasa kanyang sinapupunan.

Ang kwento nina Rose at ng kanyang asawang si Albert, ay nagsimula sa isang pamilyar na pangarap: ang magkaroon ng anak. Tatlong taon na silang kasal, at sa edad na 30 ni Rose, ramdam niya ang bigat ng bawat araw na lumilipas.

“Hindi ko na po alam ang gagawin, Ma, Pa,” halos pabulong na wika ni Rose isang gabi, habang humahagulgol sa harap ng kanyang mga magulang. “Lahat ng kaibigan ko, kumpleto na ang buhay nila. Ako, parang may kulang pa rin.”

Ang pangarap na ito ang nagtulak sa kanila na humingi ng tulong medikal. Sa kanilang konsultasyon, kinumpirma ng mga doktor ang kanilang kinatatakutan: may mga medikal na kondisyon na nagpapahirap kay Rose na magbuntis nang natural. Ang solusyon? Mga fertility treatment tulad ng In Vitro Fertilization (IVF). Ngunit kasabay ng pag-asang ito ay ang bigat ng gastos.

Alam nina Rose at Albert na hindi nila ito kakayanin nang sila lang. Sa isang emosyonal na hapunan, inilatag nila ang lahat sa kanilang pamilya. “Kailangan po namin ng pinansyal na tulong,” aminado si Rose, habang nangingilid ang luha. “Alam kong hindi ito maliit na halaga.”

Ang tugon ng kanyang pamilya ay mabilis at buo. “Anak, ang pamilya ay nandito para sa isa’t isa,” sagot ng kanyang ama. Nagkaisa ang kanyang mga magulang at kapatid, isinantabi ang sariling ipon at plano, para lamang suportahan ang pangarap ng mag-asawa.

Ang sumunod na mga buwan ay naging isang mahirap na paglalakbay. Ang buhay nina Rose at Albert ay umikot sa mga gamot, injection, at walang katapusang paghihintay. Sinubukan nila ang lahat, maging ang mga alternatibong herbal treatment at pagbisita sa isang kilalang healer sa probinsya, na nagbigay sa kanila ng mga ritwal at kakaibang kapanatagan.

Sa bawat hakbang, si Albert ang naging sandigan ni Rose. May mga gabi na bumibigay si Rose, umiiyak sa takot na baka lahat ng sakripisyo ay mauuwi sa wala. “Paano kung hindi tayo magkaanak, Albert?” tanong niya.

“Rose, wala kang pagkukulang,” mariing sagot ni Albert, yakap ang asawa. “Pangarap ko ring maging ina ka. Pero kung hindi man, hindi magbabago ang pagmamahal ko sa’yo. Higit pa sa pangarap ng anak ang pagmamahal ko sa’yo.”

Ang kanilang huling pag-asa ay ang IVF. Sa tulong pinansyal ng kanilang pamilya, buong tapang nilang sinuong ang proseso. At isang araw, dumating ang balitang matagal nilang ipinagdasal: “Rose, buntis ka.”

Hindi mapigilan ng mag-asawa ang pagbuhos ng kanilang luha. Pagkatapos ng lahat ng sakit at pagod, sa wakas, isang milagro. Ang kanilang pamilya ay nagsaya, nagpasalamat sa tagumpay na kanilang nakamit.

Ngunit ang kanilang paglalakbay ay hindi pa tapos. Sa ika-apat na buwan ng pagbubuntis, isang gabi ay biglang nakaramdam ng matinding pananakit si Rose. Isinugod sila sa ospital, at doon nalaman ang balita: posible siyang mag-pre-term labor. Ang utos ng doktor: ganap na bed rest.

Ang dating aktibong si Rose ay ngayon ay nakahiga na lamang buong araw. Ang buong pamilya, lalo na si Albert, ang nag-asikaso sa lahat ng kanyang pangangailangan. Sa kabila ng suporta, naramdaman ni Rose ang lungkot at pagkadama ng kawalang-silbi. Upang pagaanin ang kanyang loob, madalas siyang kinukwentuhan ni Albert, inaalala kung paano sila unang nagkita—isang aksidente sa labas ng coffee shop na nauwi sa pag-iibigan. Ang mga alaalang ito ang nagpatatag sa kanilang samahan.

Isang araw, habang sila ay nag-uusap, napansin nilang tila mas malaki kaysa sa inaasahan ang tiyan ni Rose. Sa kanilang pagbabalik sa doktor, isang panibagong balita ang bumungad sa ultrasound. “Rose, mukhang kambal ang pinagbubuntis mo,” nakangiting sabi ng doktor.

Ang takot ay napalitan ng doble-dobleng saya. Kambal! Matapos ang lahat, dalawang biyaya ang kanilang matatanggap. Ngunit ang kasiyahang ito ay panandalian lamang.

Sa mga sumunod na linggo, ang tiyan ni Rose ay lumaki nang hindi na normal. Mas mabilis pa ito kaysa sa inaasahan para sa kambal. Dumating sa punto na halos hindi na siya makabangon sa bigat at sakit. Nag-panic ang kanilang pamilya. “Hindi na ito mukhang normal,” nag-aalalang sabi ng ina ni Rose.

Agad silang bumalik sa ospital. Sa pagkakataong ito, ang kaba ay napalitan ng matinding pag-aalala. Isinailalim si Rose sa masusing pagsusuri. Sa loob ng silid ng ultrasound, ang mga doktor ay natigilan. Makikita sa kanilang mga mukha ang pagkabigla; ang ilan ay napaatras, hindi makapaniwala sa kanilang nakikita.

Nag-alangan ang doktor na lumabas at ibalita ito sa pamilya. Nang sa wakas ay kinausap niya si Albert, nanginginig ang boses nito. “Mr. Alvarez,” sabi ng doktor, “ito ay isang bagay na napakabihira at mahirap ipaliwanag.”

Matapos ang ilang sandali ng nakakabinging katahimikan, bumalik ang doktor, bakas sa mukha ang pagka-apura. “Kailangan nang manganak ni Rose, kahit hindi pa siya umabot sa tamang buwan,” sabi ng doktor. “Mr. Alvarez… labindalawang sanggol ang nasa sinapupunan niya.”

Natulala ang lahat. “Labindalawa?” halos pabulong na ulit ni Albert.

“Oo,” kumpirma ng doktor. “Isang napakabihira at maselang kaso. Hindi na kakayanin ng katawan ni Rose. Kailangan natin siyang operahan sa lalong madaling panahon upang mailigtas siya at ang mga bata.”

Ang ospital ay agad na nag-alerto. Tinawag ang pinakamagagaling na espesyalista. Dalawang operating room ang inihanda—isa para kay Rose, at isa para sa agarang pag-aalaga sa mga sanggol. Labindalawang incubator ang inihanda, bawat isa ay may nakatalagang medical team. Habang nangyayari ito, ang balita ay mabilis na kumalat. Nagsimulang magdatingan ang media sa labas ng ospital, nag-aabang sa pambihirang panganganak na ito.

Sa labas ng operating room, nagtipon ang pamilya, mga kaibigan, at kamag-anak. Hawak-kamay silang nagdasal, humahagulgol sa takot at pag-asa. Si Albert ay nanatili sa labas ng pinto, ang puso ay halos lumabas sa dibdib habang inihahanda ang asawa.

Sa loob, nagsimula ang maselang operasyon. Ang bawat segundo ay mahalaga. Isa-isang inilabas ng mga siruhano ang mga sanggol—bawat isa ay maliit at nangangailangan ng agarang atensyon. Ang bawat paglabas ng isang sanggol ay isang maliit na tagumpay, ngunit ang tensyon ay nanatili. Ang kalagayan ni Rose ay kritikal, at ang panganib ay napakataas.

Matapos ang napakatagal na oras, sa wakas, nailabas ang ikalabindalawang sanggol. Ang buong medical team ay napabuntong-hininga sa pagod at kaluwagan.

Lumabas ang lead surgeon. “Ligtas na po si Rose,” anunsyo niya sa nag-aabang na pamilya. “At nailigtas natin ang lahat ng labindalawang sanggol.”

Ang waiting area ay napuno ng iyak ng pasasalamat. Ang milagrong kanilang ipinagdasal ay naganap.

Ang kwento ni Rose ay kumalat sa buong bansa. Siya ay kinilala bilang ina na may pinakamaraming sabay-sabay na anak na ipinanganak sa kasaysayan ng Pilipinas. Bumuhos ang tulong at donasyon mula sa mga taong naantig sa kanilang kwento.

Habang nagpapahinga sa kanyang silid, tinitigan ni Rose ang kanyang asawa. “Albert, hindi ko magagawa ‘to kung hindi dahil sa’yo,” aniya, puno ng pasasalamat.

Ngumiti si Albert, hinawakan ang kanyang kamay. “Rose, ikaw ang lakas ko. Ngayon, may pamilya na tayo.”

Ang kanilang paglalakbay na nagsimula sa hinagpis ng kawalan ay nagtapos sa isang pambihirang milagro—isang pamilya na hindi nila inakala, ngunit buong puso nilang ipinagpasalamat.