Isang mundo ng yaman at kapangyarihan ang nilikha ni Don Armando Villaverde. Kilala siya bilang isang haligi ng industriya, isang CEO na walang kinatatakutan at hindi marunong sumuko. Sa pinakatuktok ng kanyang imperyo, taglay niya ang lahat ng nais ng karamihan—kayamanan, respeto, at impluwensiya. Ngunit sa ilalim ng kanyang mamahaling suit, may tagong kalaban siyang matagal nang pinipilit itago: isang malalang sakit sa puso na unti-unting humihila sa kanya sa kailaliman.

Sa loob ng kanyang pribadong opisina, ang bawat tibok ng kanyang puso ay tila isang ticking time bomb. Narinig ng kanyang sekretarya ang paghinga niyang mabigat at napansin ang pamumutla niya. Ngunit buong tigas niyang sinabi na walang makapipigil sa kanya. Sa bawat pulong, bawat presentasyon, pinipilit niyang maging matatag, kahit na sa bawat paghigpit ng kanyang dibdib ay nararamdaman niya ang unti-unting paglalaho ng kanyang lakas.

Ang nag-iisang nakakaalam ng kanyang tunay na kalagayan ay ang kanyang anak na si Bianca. Sa mata ni Bianca, hindi lang siya isang makapangyarihang CEO kundi isang ama na unti-unting kinakain ng sakit. Ilang beses niyang pinakiusapan ang ama na magpatingin sa espesyalista, ngunit laging pareho ang sagot: “Hindi ako pwedeng makita ng mga tao na mahina.” Para kay Don Armando, ang pagpapakita ng kahinaan ay parang kamatayan na sa isang tulad niyang matagal nang tinitingala ng marami.

Lumipas ang mga buwan, at lalong lumala ang kalagayan ni Don Armando. Ang bawat business trip ay nagiging paglalakbay sa ospital. Sa huli, isang malungkot na balita ang bumalot sa kanila: “Wala nang lunas ang kanyang kondisyon.” Ang tanging magagawa na lang ay pahabain ang kanyang oras. Ngunit imbes na magluksa, nagpakita si Don Armando ng katapangan. “Hayaan ninyong matapos ko ang mga naiwan kong gawain. Ayokong maalala ako bilang isang taong sumuko.”

Habang nakikipaglaban siya sa sakit, isang mas masakit na katotohanan ang bumungad kay Bianca. Ang kanyang mga kapatid at kamag-anak ay abala sa pag-uusap tungkol sa mana at kung sino ang papalit sa kumpanya. Tila mas mahalaga sa kanila ang pera kaysa sa buhay ng kanyang ama. Sa gitna ng lahat ng ito, nagbigay si Don Armando ng huling bilin kay Bianca: “Anak, huwag mong hayaang makuha ng iba ang lahat ng pinaghirapan ko. Ikaw lang ang nakakaintindi sa tunay kong layunin.”

Sa kabilang dako ng siyudad, sa isang maliit na barong-barong, may isang pamilya na nabubuhay nang simple ngunit masaya. Kilalanin si Mang Elias, isang basurero, at ang kanyang asawa na si Aling Rosa, kasama ang kanilang tatlong anak—si Lito, ang masipag na panganay; si Mario, ang mausisang mahilig mag-aral ng halaman; at si Anna, ang mabait at maawain. Kahit salat sa yaman, sagana sila sa kaalaman na hindi mabibili ng pera. Araw-araw, naghahanap si Mang Elias ng basura, habang ang kanyang mga anak ay nag-aaral ng mga halaman at ang bisa nito.

Tinuruan sila ni Aling Rosa na ang tunay na halaga ng tao ay hindi nakikita sa trabaho kundi sa puso. Kahit na tinutukso at inaapi sila ng kanilang mga kapitbahay, hindi sila sumuko. Dahil alam nila na ang tunay na yaman ay nasa kanilang kaalaman at malasakit. Si Anna ay nagbigay ng lunas sa mga kapitbahay na nagkakasakit gamit ang mga halamang gamot, at unti-unting nagbago ang tingin sa kanila ng kanilang komunidad.

Sa pagitan ng dalawang magkaibang mundo—ang marangyang buhay ng mga Villaverde at ang simpleng pamumuhay ng pamilya ni Elias—may isang pangyayari na magtatagpo sa kanilang landas. Sa isang biglaang atake, bumagsak si Don Armando sa gitna ng isang pulong at isinugod sa ospital. Ang balita ay kumalat na parang apoy sa buong bansa. Samantala, abala pa rin ang mga kamag-anak sa pagpaplano ng mana. Ngunit si Bianca ay hindi umalis sa tabi ng kanyang ama. Gabi-gabi, binabantayan niya ito, umaasa na magkaroon ng himala.

Dumating ang mga doktor at sinabi ang hindi maiiwasang katotohanan: “Wala na pong pag-asa. Ang puso ng inyong ama ay sobrang hina.” Gumuho ang mundo ni Bianca. Sa mga oras na iyon, tila ang lahat ay tumigil. Ngunit sa kabila ng lahat, may isang sinag ng pag-asa ang dumating. Sa isang feeding program na sinusuportahan niya, nakilala ni Bianca ang pamilya ni Mang Elias. Nagulat siya sa kaalaman ng mga bata tungkol sa mga halaman. “Ang dahon po ng malunggay ay nakakapagpalakas ng dugo,” sabi ni Mario. Naisip ni Bianca na baka may alam silang makakatulong sa kanyang ama.

Isang araw, bumalik ang lumbay sa ospital. Sa mga huling oras ng gabi, biglang nag-alarm ang mga makina sa kwarto ni Don Armando. Bumagsak ang kanyang tibok ng puso. Mabilis na nag-resusitate ang mga doktor, ngunit wala nang pag-asa. “Clinically dead,” ang deklarasyon. Sa loob ng kwarto, umiiyak si Bianca. “Hindi, hindi pa tapos. Hindi ito ang huli!” Ang mga kamag-anak naman ay nagsimula na namang mag-usap tungkol sa mana.

Sa gitna ng kaguluhan, dumating ang pamilya ni Mang Elias. Nakita ni Anna si Bianca at marahang nagsalita. “Kaya po namin siyang pagalingin.” Nagulat ang lahat. Nagtawanan ang mga doktor at kamag-anak. “Kalokohan! Ano’ng alam ng mga basurero na ito?” Ngunit nanindigan ang tatlong bata. “Kung wala na pong pag-asa ayon sa inyo, ano pa po ang nawawala kung susubukan namin?”

Tumalikod si Bianca sa mga doktor at tumingin sa pamilya ni Elias. Sa kanyang puso, may halong takot at pag-asa. Nagdesisyon siya. “Hayaan niyong subukan nila. Wala nang mawawala.” Ang lahat ay tumahimik. Ang mga mata ng mga doktor at kamag-anak ay puno ng pagdududa, ngunit si Bianca ay buo ang loob. “Gawin ninyo,” sabi niya. “Kung may pinakamaliit na posibilidad, tatanggapin ko.”

Sa mga oras na iyon, nagsimula ang isang hindi kapani-paniwalang laban. Ang siyensya ay sumuko na, ngunit ang isang pamilya na may kaalaman sa kalikasan ay handang lumaban. Hindi sila mayaman, ngunit mayroon silang malasakit. Sa gitna ng pagdududa at paghuhusga, ang pamilyang basurero ay nagsimulang mag-alay ng lunas.

Hindi nila alam na ang kanilang mga kamay ay hawak ang susi sa isang himala. Sa pagitan ng kamatayan at buhay, ang pag-asa ay ipinanganak sa pinakamababang lugar. Ang kwento ni Don Armando ay hindi nagtapos sa kanyang pagkamatay. Sa halip, nagsimula ito sa isang hindi inaasahang pag-asa, na pinagbuklod ng dalawang magkaibang mundo—ang yaman at ang malasakit—na magpapatunay na ang tunay na halaga ng buhay ay hindi nasusukat sa pera kundi sa puso.