Sa bayan ng San Jose, Nueva Ecija, kilala si Benedict bilang isang masipag na padre de pamilya na handang gawin ang lahat para sa kanyang mag-ina. Mula sa pagiging tricycle driver na bumabyahe sa mapuputik na kalsada, tiniis niya ang init at pagod maibigay lang ang pangangailangan ng kanyang asawang si Lourdes at anak na si Kyle.

Ngunit tila hindi sapat ang kanyang pagsisikap para kay Lourdes, na madalas magreklamo sa kakulangan ng pera at mabagal na pag-asenso. Dahil sa kagustuhang mabigyan ng magandang buhay ang pamilya at matigil na ang sumbat ng asawa, nagdesisyon si Benedict na makipagsapalaran sa ibang bansa bilang isang construction worker sa Riyadh.

Baon ang litrato ng pamilya at pangakong babalik na may dalang tagumpay, tiniis niya ang lungkot at hirap sa disyerto, na halos walang itinitira sa kanyang sahod maipadala lang ang lahat sa Pilipinas.

Ngunit ang pangarap na magandang buhay ay biglang naglaho nang makatanggap si Benedict ng isang tawag na dumurog sa kanyang puso. Ibinalita sa kanya na ang kaisa-isa niyang anak na si Kyle ay pumanaw na dahil sa sakit. Sa labis na pagdadalamhati, agad siyang umuwi ng Pilipinas. Pero ang pagsalubong sa kanya ay hindi damamay kundi isang nakakabinging katahimikan at mga katanungang walang sagot.

Laking gulat niya nang makita ang kanilang bahay—walang ipinagbago, sira-sira pa rin ang kisame at despalyado ang pader, sa kabila ng tatlong taon niyang walang patid na pagpapadala ng pera. Wala ring naipon at ayon kay Lourdes, naubos daw ang lahat sa gastusin, dahilan kung bakit hindi man lang naipagamot ang kanilang anak noong nagkasakit ito.

Habang nagluluksa, unti-unting nakarating kay Benedict ang mga bulong-bulungan ng mga kapitbahay. Napag-alaman niyang habang nagpapakapagod siya sa ibang bansa, si Lourdes ay namumuhay nang marangya—may bagong gadgets, mamahaling gamit, at bumili pa ng motorsiklo. Ang mas masakit, madalas daw itong makitang may angkas na ibang lalaki.

Sa halip na komprontahin agad ang asawa, pinili ni Benedict na magmanman. Sinundan niya ang kilos ni Lourdes at doon niya nakumpirma ang hinala. Nakita niya ang kanyang asawa na masayang nakipagkita sa isang mas batang lalaki, na tila ba walang bahid ng lungkot sa pagkawala ng kanilang anak.

Ang sakit na nararamdaman ni Benedict ay napalitan ng matinding poot nang makita niyang ginagamit pa ng dalawa ang perang pinaghirapan niya para sa kanilang pansariling kaligayahan.

Isang gabi, sa gitna ng malakas na buhos ng ulan, sinundan ni Benedict ang dalawa hanggang sa isang inupahang bahay. Doon, sa likod ng mga nakasarang pinto, natunghayan niya ang katotohanang tuluyang wumasak sa kanyang pagkatao. Naabutan niya ang kanyang asawa at ang lalaki sa isang sitwasyong hindi katanggap-tanggap para sa isang taong may asawa.

Sa tindi ng emosyon at dilim ng paningin dahil sa patung-patong na panloloko at pagpapabaya na naging sanhi ng pagkawala ng kanyang anak, naganap ang isang hindi inaasahang pangyayari sa loob ng silid na iyon na bumago sa buhay nilang lahat habangbuhay.

Kinaumagahan, gumulantang sa buong lugar ang balita tungkol sa sinapit ng magkalaguyo. Kusang loob na sumuko si Benedict sa mga awtoridad at ipinagtapat ang lahat. Sa paglilitis, isinaalang-alang ng korte ang matinding emosyonal na pinagdaanan ni Benedict—ang pagtataksil ng asawa at ang sakit ng pagkawala ng anak.

Sa ilalim ng batas, napatunayang ito ay isang krimen bunsod ng matinding silakbo ng damdamin. Sa huli, sa halip na mahabang pagkakakulong, pinatawan siya ng “destierro” o ang pagbabawal na pumasok sa lugar kung saan nakatira ang pamilya ng kanyang asawa. Ito ay naging daan upang makapagsimula siyang muli.

Matapos ang ilang taon, muling nangibang bansa si Benedict at doon ay natagpuan niya ang tunay na pag-ibig sa katauhan ng isang babaeng tumanggap sa kanyang nakaraan, na nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at pamilyang tunay na nagmamahal sa kanya.