Ang pag-ibig ay madalas inihahambing sa isang kanta, ngunit para kay Elira, ito ay mas katulad ng isang lumang pelikula—nagsimula sa simple at tahimik na probinsya, ngunit nagtapos sa isang brutal at hindi kapani-paniwalang thriller sa himpapawid. Ang kwento ni Elira, isang simpleng guro sa elementarya, at ni Julian Velasco, ang tagapagmana ng isang dambuhalang industrial holdings, ay nagsilbing isang matinding paalala na ang ginto ay hindi laging nagdadala ng kaligayahan, at minsan, ang pinakamalaking pagtataksil ay nagmumula sa taong inaasahan mong magpoprotekta sa iyo.

Hindi madaling unawain kung paano nauwi sa isang near-death experience ang isang pag-ibig na nagsimula sa silong ng isang lumang akasya sa Baryo Iluyong. Si Elira, nababalutan ng talawang palda at may pusod na buhok, ay nabighani sa isang lalaking may “banyaga”ng punto at kumikinang na wristwatch—si Julian. Nagbakasyon lang daw ito, naghahanap ng bagong pananaw para sa negosyo ng pamilya. Hindi nito binanggit ang Velasco Industrial Holdings; sa halip, nagkwento siya tungkol sa simpleng hilig tulad ng photography at pangarap na magpatayo ng maliit na resort. Ipinakita niya ang kanyang sarili bilang isang lalaking madaling mahalin, malayo sa corporate jungle na kanyang kinalakhan.

Ang kwentuhan na umabot hanggang tag-ulan, ang kape sa karinderiya ni Aling Duray, at ang simpleng notebook na may nakasulat na “Para sa mga pangarap mo”—lahat ay tila nagpapahiwatig ng isang tapat at malinis na pag-ibig. Pinili ni Elira na manatili sa probinsya para alagaan ang kanyang ina, ngunit binigyan siya ni Julian ng notebook at sinabing, “Kung ‘di mo ilalagay sa papel, baka lumipad lang ang mga pangarap mo kasama ng alikabok.” Isang taon ng simpleng panliligaw at kwentuhan ang nagpatibay sa damdamin ni Elira, hanggang sa dumating ang kahong kahoy na may brilyante sa loob, at ang tanong: “Payag ka bang makipagsapalaran sa Maynila kasama ko?”

Isang simpleng ‘oo’ ang nagpalusaw sa mga takot ni Elira. Ang kasal ay kasing-payak ng kanilang kakayahan—limang tao lang ang saksi sa munisipyo, walang mala-rosas na arko, at naglakad sila sa kalsadang maputik. Isang payong lang ang tanging proteksyon nila sa ulan, at tawa ng mga bata ang kanilang musika. Parang isang tagpo sa lumang pelikula, hindi nila inakala na ang happy ending ay magiging simula pala ng isang bangungot.

Ang pagdating sa Bonifacio Global City ay isang culture shock para kay Elira. Ang mga gusaling salamin at bakal, ang mga taong nakasuot ng corporate attire, at ang receptionist na bumati kay Julian ng buong pormalidad, “Good afternoon, Mr. Velasco,” ay nagbigay sa kanya ng isang realidad na hindi niya na-review. Sa loob ng mamahaling condo na may tansong chandelier, umamin si Julian: “Ako ang kaisa-isang tagapagmana ng Velasco Industrial Holdings.” Hindi siya nagalit, ngunit nanlumo. Ang pinakamasakit ay ang katotohanang itinago niya ito—hindi dahil sa simpleng pag-ibig, kundi dahil sa takot na baka ang yaman niya ang maging hadlang.

Ang sumunod na mga buwan ay puno ng adjustments. Si Elira, pilit na ngumingiti sa harap ng mga babaeng naka-gown at nag-uusap tungkol sa stocks at wine regions, ay naramdaman na para siyang “nagbibigay ng maling sagot sa recitation.” Pinaramdam sa kanya na hindi siya nabibilang sa mundong iyon. Ngunit ang pagdating ng anak nila ang pinakamalaking pagbabago. Sa gitna ng pagdududa, pagod, at hormonal imbalance, nag-iisa siyang pumila sa health center, habang si Julian ay abala sa “trabaho.”

Unti-unting lumabas ang mga senyales ng pagtataksil: ang pabangong hindi niya kilala sa kuwelyo ng damit, ang ‘Early meeting, ingat ka, Hon’ na text message na palaging sinasagot, at ang malamig na distansya. Ang huli, ang paghuli kay Julian sa isang exclusive club sa Forbes Park, kasama ang isang babaeng naka-backless red dress na nagngangalang Cassandra—ang PR consultant na laging kasama ni Mr. Velasco.

Nang matuklasan niya ang email exchanges, mga flight tickets at hotel booking sa Singapore, at litrato nilang magkayakap sa beach, hindi galit ang naramdaman ni Elira, kundi panlulumo. “Bakit ba ako pinakasalan kung ito ang plano mo?” bulong niya sa sarili. Ngunit hindi siya umalis. Hindi niya ipinakita ang kanyang alam. Sa halip, sinimulan niya ang isang internal investigation, nagtataka kung gaano kalalim ang sugat.

Ang buong katotohanan ay lumabas sa isang lihim na usapan na narinig niya sa telepono ni Julian: “Pag nanganak na ‘yan, tapusin mo na. Huwag mong hintayin makuha pa niya ang mga ari-arian mo.” Hindi lang pagtataksil ang nagaganap; ito ay isang systematic plan na alisin siya sa eksena. Sa likod ng kanyang mga OB checkup, nakikipag-ugnayan na si Elira sa isang abogada, nag-iipon ng mga dokumento—birth certificate, marriage contract, business receipts—lahat ng kailangan para ipaglaban ang kanyang karapatan.

Ang pag-alis ng allowance sa kanyang account, ang pagkawala ng mga dokumento na dapat ay nakapangalan sa kanya—lahat ay nagpapatunay na hindi lang siya tinatanggal sa buhay ni Julian, kundi pati sa kasaysayan ng kompanya. Ang huling breaking point ay nang ibigay niya ang business proposal para sa CSR initiative ng kompanya, at sinalubong siya ni Cassandra na may ngiting mapanlait: “Sayang naman ang effort mo. Mukhang hindi ka updated. Pinagpaliban na ni Julian ang program proposal… Masyado kang busy sa motherhood duties.”

Ang huling alitan nila ay nagtapos sa banta ni Julian: “Kung gusto mong magpahinga sa probinsya, sige, doon ka na lang. Baka doon ka pa maging masaya.” Ang sagot ni Elira: “Alam ko ang sapat para malaman kung hindi na ito pagmamahal, Julian. At hindi ko kailangang hintayin mong itapon mo ako. Hindi ako ganoon kadaling alisin.”

Pagkaraan ng dalawang linggo, may dala nang bulaklak at sobre si Julian. “May surpresa ako. Alis tayo bukas ng umaga. Gusto kong huminga ka ng sariwang hangin.” Alam ni Elira na red flag ang lahat, pero pumayag siya, lihim na nag-text sa abogada: “If I don’t message you after 24 hours, call me.”

Ang surprise trip ay hindi para sa bakasyon. Sa private jet ng Velasco Aviation, kasama niya si Julian at, sa huling sandali, lumabas si Cassandra mula sa utility cabin. Si Julian, na may malamig na mukha, ay inabot sa kanya ang sobre: isang Pre-arranged Financial Agreement, mga pormal na papeles ng paghihiwalay. “Pirmahan mo lang ‘yan. I-transfer namin agad sa’yo ang settlement. Babalik ka sa probinsya, may pera ka. Ligtas ang anak mo.”

Ang sagot ni Julian na, “Si Kas. Siya ang mas aligned sa corporate vision ko. Hindi ko mapapanindigan ‘to kung parehong buhay mo at buhay ko ang nasa alanganin,” ay tila musika sa pandinig ni Cassandra. “Huwag ka nang pa-emos, Julian. Sabihin mo na lang ang totoo. Pagod ka na sa pagiging promdi role play… At kung hindi mo kayang pumirma, Elira, baka… Kailangan naming magbawas ng timbang.”

Sa altitude na 12,000 feet, at ang paghahanda para sa “special exit procedure“—isang kodigo para sa pagtatapon sa kanya—nagising si Elira sa katotohanang hindi lang siya niloko, kundi planado ang kanyang kamatayan. Nang buksan ang side door ng jet, at ang hangin ay humiwalay na parang giant whistle, pilit siyang kumapit. Ngunit marahas na kinalas ni Julian ang kanyang kamay.

Sa isang iglap, bumagsak si Elira sa kalawakan. Ang tanging naririnig niya ay ang kanyang sariling sigaw at ang tibok ng kanyang puso para sa batang kanyang dinadala. Mahigpit siyang kumapit sa life vest ng eroplano, at bago siya lamunin ng alon, nangako sa sarili: “Kahit anong mangyari, mabubuhay kami.”

Sa Berde Passage, isang 62-anyos na mangingisda, si Mang Lando, ang nakahugot sa kanya mula sa dagat. Isang katawan na nakaputi, duguan ang balikat, ngunit ang tiyan ay umbok—isang buntis na babae. Ang kanyang paghila sa buhay ni Elira ay hindi lang pagliligtas, kundi ang pagsisimula ng isang bagong laban. Si Elira, ang guro na naging asawang nilinlang at ina na nagbabantay, ay nakaligtas. Sa mundong puno ng kasinungalingan, handa siyang patunayan na ang katotohanan, tulad ng dagat, ay laging bumabalik. Hindi ito ang katapusan. Ito ay ang pagsisimula ng hustisya.