Isang gabi ng Marso, naging saksi ang emergency room ng isang ospital sa isang tagpo na puno ng tensyon at pangamba. Mabilis na isinugod ang isang babaeng duguan, namumutla, at halos wala nang malay matapos magtamo ng matinding pinsala mula sa isang insidente sa kalsada. Ang mga nurse at staff na naka-duty ng gabing iyon ay natigilan—ang pasyenteng inaasikaso nila ay hindi iba sa kanila. Siya ay si Fredelyn Lopez, 23 anyos, isang aspiring nurse na minsan ding nangarap na magsuot ng puting uniporme upang magsilbi sa mga maysakit. Ngunit sa gabing iyon, siya ang nasa higaan, lumalaban para sa kanyang buhay.

Bago pa man humantong sa madilim na gabing iyon, ang buhay ni Fredelyn ay puno ng pag-asa at pangarap. Dalawampung taong gulang pa lamang siya noon, nasa ikatlong taon sa kursong Nursing sa Quezon City. Ulila sa ina na pumanaw habang ipinapanganak ang kanyang kapatid, lumaki si Fredelyn na may matinding determinasyon na makapagtapos upang makatulong sa iba. Sa kabila ng kakapusan, itinaguyod niya ang sarili. Sa isang coffee shop malapit sa kanyang paaralan niya unang nakilala si Andrew Ibañez. Sa unang tingin, si Andrew ay tila isang perpektong ginoo—matangkad, maayos manamit, at may maamong mukha.

Nagpakilala si Andrew bilang isang 32-anyos na self-employed at binata. Ang kanilang mga simpleng ngitian ay nauwi sa sabay na pananghalian, hanggang sa naging madalas ang kanilang palitan ng mensahe. Mabilis na nahulog ang loob ni Fredelyn dahil sa ipinakitang kabaitan at pag-aalaga ni Andrew. Hindi naging hadlang ang agwat ng kanilang edad para maging ganap na magkasintahan. Subalit, ang akala niyang panghabambuhay na kaligayahan ay panandalian lamang.

Nang ibalita ni Fredelyn na siya ay nagdadalang-tao, nagbago ang lahat. Ang dating mainit na pakikitungo ni Andrew ay napalitan ng lamig. Isang mensahe ang natanggap ni Fredelyn na nagmumungkahi ng isang bagay na labag sa kanyang konsensya—ang huwag ituloy ang pagbubuntis. Matatag na tumanggi si Fredelyn, naniniwalang may karapatang mabuhay ang batang kanyang dinadala. Matapos ang kanyang pagtanggi, tuluyan nang naglaho si Andrew. Walang tawag, walang mensahe, at ni anino nito ay hindi na muling nakita pa. Iniwan siya sa ere, nag-iisa at puno ng takot, ngunit desididong itaguyod ang sanggol sa kanyang sinapupunan.

Itinago ni Fredelyn ang kanyang kalagayan sa pamamagitan ng maluluwag na damit habang pinipilit tapusin ang kanyang pag-aaral. Nanganak siya sa kalagitnaan ng tag-init sa isang batang lalaki na pinangalanan niyang Miguel. Sa kabila ng hirap ng pagiging single mother, nagsumikap siyang makuha ang kanyang diploma, umaasang ito ang magiging susi para sa magandang kinabukasan ng kanyang anak na tinalikuran ng ama.

Isang taon ang lumipas, habang naghahanap ng trabaho, isang pamilyar na mukha ang nakita ni Fredelyn sa staff directory ng isang kilalang ospital sa Quezon City. Sa ilalim ng larawan ay nakasulat: “Dr. Andrew D. Ibañez, Resident Doctor – Emergency Medicine.” Hindi siya self-employed; siya ay isang lisensyadong doktor. Puno ng halo-halong emosyon, pinuntahan niya ito kinabukasan kasama ang anak na si Miguel. Ngunit sa halip na pagtanggap, lamig at pagtatanggi ang isinalubong sa kanya. Itinanggi ni Andrew ang bata at pinalabas na sinungaling si Fredelyn. Doon niya rin nalaman ang mas masakit na katotohanan—may asawa at anak na pala ang doktor.

Sa tindi ng galit at pagnanais na mapanagot ang lalaking nanloko sa kanya, nag-apply si Fredelyn sa mismong ospital kung saan nagtatrabaho si Andrew. Natanggap siya bilang volunteer nurse. Araw-araw niyang tiniis ang malamig na pakikitungo ng doktor, na tila hangin lang ang turing sa kanya. Gayunpaman, damang-dama ni Fredelyn ang tensyon at ang mga matang laging nakamasid sa kanya.

Ang tahimik na tensyon ay nauwi sa karahasan. Napapansin na ni Fredelyn na may isang lalaking laging umaaligid sa kanya sa labas ng ospital. Isang gabi, habang naglalakad siya sa isang madilim na kalsada pauwi, isang motorsiklo ang bumagal sa kanyang likuran. Sa isang iglap, isang malakas na pagsabog ang umalingawngaw at tumilapon siya sa kalsada. Ang akala ng marami ay katapusan na niya, ngunit sa himala ng Diyos at mabilis na tulong ng isang tricycle driver, nakaligtas si Fredelyn kahit nagtamo siya ng malubhang pinsala.

Habang nagpapagaling, nakipagtulungan si Fredelyn sa mga otoridad. Sa tulong ng CCTV footage, natukoy ang lalaking umatake sa kanya. Nang maaresto, inamin nito na siya ay inutusan lamang ng isang lalaking nagngangalang Andrew upang patahimikin ang biktima. Agad na nagsampa ng kaukulang kaso si Fredelyn laban sa doktor, kabilang na ang paglabag sa batas na nangangalaga sa mga kababaihan at bata.

Sa paglilitis, lumabas ang lahat ng baho na pilit itinatago ni Andrew. Humarap si Fredelyn sa korte, bitbit ang katotohanan at ebidensya. Ang resulta ng DNA test ay nagpatunay na si Andrew ang ama ni Miguel. Walang nagawa ang mga pagtanggi ng doktor. Ibinaba ng korte ang hatol na siya ay nagkasala sa seryosong krimen ng pagtatangka sa buhay ni Fredelyn. Siya ay sinentensyahan ng mahabang panahon sa kulungan at inatasang magbayad ng danyos.

Hindi lang kalayaan ang nawala kay Andrew. Tinanggalan din siya ng lisensya ng Professional Regulation Commission (PRC) at permanenteng pinagbawalang magtrabaho sa anumang ospital. Iniwan siya ng kanyang asawa at tuluyang nasira ang kanyang pangalan.

Sa kabilang banda, si Fredelyn ay matagumpay na nakabangon. Ngayon, siya ay isa nang rehistradong nurse na nagtatrabaho sa isang maayos na klinika. Ang hustisyang kanyang nakamit ay ginamit niya upang ayusin ang buhay nila ng kanyang anak. Ang kwento ni Fredelyn at Andrew ay isang paalala na ang tunay na dangal ay wala sa titulo, posisyon, o suot na puting uniporme. Ang respeto at pagiging tao ay nasusukat sa kung paano ka gumawa ng tama at panindigan ang iyong responsibilidad, lalo na sa mga taong dapat mong protektahan.