Sa isang maliit na baryo sa gilid ng maingay na lungsod, sa isang barong-barong na pinagtagpi-tagping yero at kahoy, naninirahan si Althia. Sa edad na beynte-dos, ang kanyang mga balikat ay pasan na ang bigat ng responsibilidad na dapat sana ay hindi pa niya dinadala. Ang kanyang mahabang buhok ay madalas magulo, at ang kanyang mga palad ay magaspang na dahil sa walang tigil na pagkayod.

Nagsimula ang pagsubok nang pumanaw ang kanilang amang si Mang Ernesto, isang tricycle driver, sa isang aksidente. Naiwan si Althia sa kanyang inang si Rosa na may sakit sa puso, at sa bunsong kapatid na si Junjun. Ang pangarap ni Althia na maging guro ay biglang natabunan. Napilitan siyang huminto sa ikalawang taon sa kolehiyo upang maghanap ng anumang mapagkakakitaan—maglaba sa kapitbahay, magwalis ng kalsada, o tumanggap ng kahit anong sideline kapalit ng kaunting gulay o pagkain.

Ang kanilang hapag-kainan ay madalas na may tuyo at kamatis lang, o kung minsan ay lugaw na tinitipid pa ng ilang araw. Sa kabila ng gutom at pagod, sa gabi, binubuklat pa rin ni Althia ang kanyang lumang libro sa ilalim ng liwanag ng lampara. “Hindi habang buhay ganito,” bulong niya sa sarili.

Isang araw, sa gitna ng kanilang kagipitan, narinig ni Althia ang isang bulungan: ang malaking mansyon ng mga de Guzman sa tuktok ng burol ay naghahanap ng janitres. Kahit nag-aalala ang kanyang ina na baka siya ay pagtawanan lamang, nagpasya si Althia na subukan ang kanyang kapalaran.

Bitbit ang isang pirasong papel bilang resume at suot ang kanyang pinakamalinis na lumang bestida, tinungo ni Althia ang mansyon. Ang laki at gara nito ay tila isang palasyo, ngunit ang pagtanggap sa kanya ay malayong maging marangal. Sinalubong siya ng mapanuring tingin ng mga guwardiya at ng mataray na Mayordoma.

Sa waiting area, kasama ang iba pang aplikante na pawang nakapustura, narinig ni Althia ang masasakit na salita. “Tignan mo yung isa, parang hindi man lang nag-effort,” sabi ng isang babae. “Mas bagay siyang maglaba sa ilog kaysa magtrabaho dito,” sagot ng isa pa.

Nang siya na ang humarap sa Mayordoma, ang kanyang resume ay halos hindi tiningnan. “High school natapos mo? Naku, hindi ata kakasya ang ganyang background dito,” wika ng isang tauhan. Pinagtulungan siyang kutyain.

Ngunit ang pinakamasakit ay nang bumalik siya upang alamin ang resulta. Muli siyang hinarap ng Mayordoma, na sinadya pang lakasan ang boses. “Ikaw na naman! Sa palagay mo ba makakapasok ka dito? Tingnan mo ang sarili mo. Hindi ito charity house. Kung ako sa’yo, humanap ka ng trabahong mas babagay sa antas mo. Siguro sa palengke, bagay na bagay ka.”

Ang mga halakhak ay umalingawngaw sa buong silid. Umuwi si Althia na mabigat ang dibdib, pilit na pinipigilan ang luha sa harap ni Junjun. Ang kanyang dignidad ay nayurakan, ngunit ang kanyang determinasyon ay hindi nabasag.

Makalipas ang ilang araw, isang hindi inaasahang pangyayari ang yayanig sa kanyang mundo. Isang kagalang-galang na lalaki, si Attorney Ramirez, ang dumating sa kanilang barong-barong. Dala niya ang isang makapal na sobre. “Ikaw ba si Althia Cruz?” tanong nito.

Nanginig ang mga kamay ni Althia habang binubuksan ang dokumento. Nakasulat doon ang kanyang pangalan sa isang “Transfer of Property Title.” Ipinaliwanag ng abogado na siya ang nag-iisang tagapagmana ng kanyang lolong hindi niya nakilala, si Don Ernesto Cruz. At ang pinakamalaking pag-aari na iniwan sa kanya? Walang iba kundi ang mansyon ng mga de Guzman—ang mismong lugar kung saan siya inalipusta.

Hindi agad matanggap ni Althia ang katotohanan. Ngunit bago niya angkinin ang lahat, isang mapait na plano ang kanyang binuo. Nais niyang makita ang tunay na kulay ng mga taong nanghamak sa kanya. Bumalik siya sa mansyon, nagpanggap pa ring aplikante.

Gaya ng inaasahan, ang pang-aapi ay mas lumala. “Grabe ang kapal din ng mukha. Bumabalik pa kahit wala namang pag-asa,” muling tawa ng mga sosyal na babae. Ang Mayordoma ay mas naging malupit. “Hindi ka pa ba nadadala? Hindi ka bagay dito!”

Ito na ang hudyat. Sa huling pagbabalik ni Althia, dala na niya ang sobreng naglalaman ng katotohanan. Habang muli siyang pinagtatawanan, kalmado niyang inilabas ang mga dokumento.

“Hindi na po ako narito bilang aplikante,” matatag niyang sabi. “Ito po ang titulo ng mansyon na ito. Nasa pangalan ko na. Ako ang itinalagang tagapagmana.”

Ang buong silid ay nabalot ng nakabibinging katahimikan. Ang mga halakhak ay napalitan ng pamumutla. Ang Mayordoma, na kanina’y nakataas ang kilay, ay nanginig at halos mapaupo. “Hindi pwede… baka peke lang ‘yan!”

“Legal at totoo ang dokumentong ito, Ma’am,” sagot ni Althia, ang kanyang boses ay puno ng awtoridad na ngayon lang narinig ng lahat.

Ang mga babaeng tumatawag sa kanyang “basura” ay hindi makatingin. Ang Mayordoma ay lumuhod. “Senorita Althia… patawad! Hindi ko alam!”

“Na yon alam mo na,” malamig na tugon ni Althia. “Sana ito’y maging aral sa lahat. Huwag husgahan ang tao base lamang sa kanyang suot o estado sa buhay.”

Inilipat ni Althia ang kanyang ina at kapatid sa mansyon. Mula sa banig na may tumutulong bubong, sila ngayon ay nasa isang palasyo. Ngunit ang tagumpay ay simula pa lamang ng panibagong laban.

Ang mga sakim na kamag-anak na matagal nang nawala ay biglang lumitaw. Pinangunahan ni Teresa, pinsan ng kanyang ina, sinimulan nilang kwestyunin ang mana. Naglunsad sila ng isang maruming kampanya laban kay Althia, ipinagkakalat sa mga dyaryo na peke ang titulo at siya ay isa lamang anak sa labas na walang karapatan.

Pati ang “alta sociedad” ay mapanghusga. Sa mga pagtitipon, siya ay pinagbubulungan—ang “dating Janitres” na biglang yumaman. Sa gitna ng kaguluhang ito, nakilala niya si Marco, ang arkitektong naatasang ayusin ang mansyon. Si Marco ang tanging nakakita sa kanyang tunay na halaga.

Ngunit maging ang kanilang relasyon ay sinubukang sirain. Si Donya Veronica, isang maimpluwensyang negosyante, ay binalaan si Althia na ginagamit lang siya ni Marco para makabayad ng utang ng pamilya nito. Nagduda si Althia, ngunit pinili niyang subukin ang katapatan ni Marco. Ipinamahala niya rito ang maliit na café na kanyang itinayo. Buong pusong tinanggap ni Marco ang hamon at pinatunayan ang kanyang integridad.

Higit pa rito, upang patunayan sa lahat—at sa kanyang sarili—na siya ay karapat-dapat, nagdesisyon si Althia na bumalik sa pag-aaral. Nag-enroll siya sa kursong Business Administration. Ang kanyang café ay lumago, at siya ay naging inspirasyon sa bayan.

Ang pinakamalaking hamon ay dumating: ang paglilitis sa korte. Hinarap ni Althia ang kanyang mga kamag-anak. Sinabi ni Teresa na si Althia ay anak sa labas at walang karapatan. Ngunit matibay ang ebidensya ni Attorney Ramirez. Iniharap nila ang orihinal na huling habilin at isang testigo, si Mang Ricardo, na personal na nakasaksi sa pagpirma ni Don Ernesto.

Sa kanyang huling salaysay, tumindig si Althia nang may tapang. “Maaaring hindi ako nakapagtapos noon. Maaaring nagsimula ako sa pinakamababang antas. Pero hindi ibig sabihin noon na wala akong halaga. Ang habilin ng aking lolo ay hindi tungkol sa dugo lamang, kundi tungkol sa tiwala.”

Ang desisyon ng korte ay naging pinal: si Althia Cruz ang nag-iisang lehitimong tagapagmana.

Ang tagumpay ay hindi lamang sa korte. Ito ay tagumpay laban sa panghuhusga. Nagtapos si Althia sa kolehiyo, pinalago ang negosyo, at natagpuan ang pag-ibig kay Marco. Pinatawad niya ang mga staff na nagsisi, ngunit nanatili siyang makatarungan.

Mula sa balkonahe ng mansyon, tanaw ni Althia ang buhay na kanyang binuo. Hindi na siya ang babaeng pinagtawanan dahil sa kahirapan. Siya na si Althia, ang babaeng nagpatunay na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa ari-arian, kundi sa tibay ng puso, talino, at dignidad na hindi kayang bilhin ng pera.