Sa mundo ng high school, ang bawat araw ay isang entablado. Para kay Von, isang sikat at talentadong mananayaw, ang entabladong iyon ay ang kanyang mundo. Siya ang tipo ng lalaki na pinapangarap ng karamihan—gwapo, sikat, at may kumpiyansa sa sarili. Ngunit sa likod ng kumpiyansang iyon, may isang buhol na hindi niya makalas: ang kanyang pagtingin para kay Celeste. Si Celeste ang “perfect” girl—Miss HS, matalino, at ubod ng ganda. At sa isang mapagpasyang araw, sa likod ng gym, handa na si Von na ilahad ang kanyang puso.

“Celeste, gusto kita. Matagal na.” Paulit-ulit niya itong sinanay sa salamin, ngunit nang kaharap na niya ang dalaga, ang mga salita ay tila naglaho. Dala ang isang kahon ng tsokolate, nanginginig niyang inamin ang kanyang nararamdaman.

Ang sagot ni Celeste ay isang dagok na hindi niya inaasahan. “Ang sweet mo,” sabi nito, “Pero may boyfriend na kasi ako.” At upang dagdagan pa ang bigat, idinugtong nito ang mga salitang tumatak sa ego ni Von: “And to be honest, hindi ko rin nakikita ang sarili ko sa’yo. Hindi ko kasi type ang mga katulad mo.”

Parang tumigil ang oras. Ang kahihiyan ay bumalot sa kanya. Ngunit ang hindi alam ni Von, ang pinakamasaklap na sandaling iyon ay mayroong isang hindi inaasahang saksi. Mula sa tambakan ng mga karton at bote, isang kaluskos ang narinig niya. At doon, sa gitna ng mga basura, lumabas si Pinky.

Si Pinky ang kabaligtaran ni Celeste. Ang babaeng laging naka-high ponytail, may sabog na buhok, at palaging nasa isang sulok lang ng classroom. Siya ang tipo na hindi mo mapapansin, ang “bruha” sa paningin ni Von. At ang babaeng ito ang nakarinig ng lahat.

Ang insidenteng iyon ang nagsilbing mitsa sa isang kakaibang ugnayan. Sa simula, ang namagitan sa kanila ay ang takot ni Von. Takot na ang kanyang kahihiyan ay kumalat sa buong campus. “Wala kang narinig, okay?” halos pagbabanta niya kay Pinky. Ngunit si Pinky ay hindi natinag. Sa halip na matakot, sinuklian siya nito ng matatalim na sagot. “Malakas ang boses mo,” aniya. “Wala rin akong pakialam sa pinag-usapan ninyo.”

Ang tapang at kawalang-pakialam ni Pinky ay mas lalong nagpainis kay Von. Paanong ang isang tulad niya ay hindi man lang tinatablan ng kanyang kasikatan? Imbis na layuan, ang inis na ito ang nagtulak kay Von na palaging hanapin ng kanyang mga mata si Pinky. Napansin niya ito sa canteen, sa hallway, sa ilalim ng puno habang nagbabasa. Ang dating “bruha” na hindi niya pinapansin ay biglang nagkaroon ng anyo sa kanyang mundo. Ang inis ay unti-unting nagiging isang bagay na hindi niya maipaliwanag—isang kuryusidad na lumalalim.

Ang malaking pagbabago ay nangyari isang hapon. Nakita ni Von si Pinky sa labas ng gate, halos gumagapang sa sahig habang pinupulot ang mga gamit na tumapon mula sa kanyang sira at lumang-lumang bag. Ang eksenang iyon, kahit gaano pa siya kainis, ay pumukaw sa kanyang pagka-gentleman. Tinulungan niya ito, at sa gitna ng kanilang pag-aasar, nagkauntugan sila. Isang saglit na pagtigil ng mundo.

Nagprisinta si Von na ihatid si Pinky pauwi, bitbit ang punit nitong bag. Doon niya natuklasan ang tunay na mundo ng dalaga. Isang makitid na eskinita, isang maliit na bahay na kurtina lang ang nagsisilbing pinto, at isang amang payat, puno ng grasa sa kamay, ngunit may pinakamatamis na ngiti. Ang amang iyon, na buong pagmamalaking nag-alok sa kanya ng kinamatisang manok, ang nagpakita kay Von ng isang buhay na simple ngunit puno ng pagmamahal.

Ang imahe ni Pinky bilang “masungit na bruha” ay gumuho. Sa harap niya ay isang babaeng matatag, palaban, at may malalim na dahilan sa kanyang pagiging tahimik. Ang kuryusidad ni Von ay naging paghanga.

Ngunit ang tadhana ay mapaglaro. Isang araw, nalaman ni Von ang isang malungkot na balita: pumanaw na ang ama ni Pinky. Sa burol, nakita niya ang isang Pinky na basag, umiiyak, at lubos na mahina. Doon, sa gitna ng pagluluksa, sinamahan niya ito. Nakita niya rin ang ina ni Pinky, isang babaeng tila walang pakialam sa trahedya, na nagbigay sa kanya ng masamang pakiramdam. At sa unang pagkakataon, hinawakan ni Von ang kamay ni Pinky, hindi bilang pang-aasar, kundi bilang isang kaibigan.

Pagkatapos ng libing, si Pinky ay hindi na pumasok. Lumipas ang mga araw na walang anino ng dalaga sa paaralan. Ang pag-aalala ni Von ay lumaki hanggang sa hindi na niya matiis. Tinakbo niya ang eskinita patungo sa bahay nito, ngunit ang naabutan niya ay isang bahay na sarado at wala nang tao.

Isang kapitbahay ang nag-abot sa kanya ng isang piraso ng papel. Isang sulat mula kay Pinky.

“Von, pasensya na kung hindi na ako nakapagpaalam… Kinuha ako ng nanay ko.” Sa sulat na iyon, ibinunyag ni Pinky ang lahat. Hindi lang ang kanyang biglaang pag-alis, kundi ang isang sikretong matagal na niyang tinatago: “Gusto kita, Von. Grade 7 pa lang ako. Gustong-gusto na kita… Sorry kung palagi akong nagsusungit. Siguro kasi naiinis lang ako na hindi mo ako pinapansin at si Celeste pa ang gusto mo.”

Ang mga salita ay tumagos sa puso ni Von na parang patalim. Sa sandaling iyon, habang hawak ang papel, doon niya napagtanto ang lahat. Ang inis, ang kuryusidad, ang paghanga—lahat ng iyon ay pag-ibig. Ngunit huli na ang lahat. Umalis si Pinky nang hindi niya nalalaman na ang nararamdaman nila ay pareho.

Lumipas ang mga taon. Tinupad ni Von ang kanyang pangarap. Mula sa pagiging high school dancer, siya ay naging si “Von,” isang sikat na idol, miyembro ng isang tinitingalang performance group. Nasa kanya na ang liwanag ng entablado, ang hiyawan ng mga fans, at ang buhay na marangya. Ngunit sa bawat kanta, sa bawat sayaw, may isang anino sa kanyang puso. Ang anino ni Pinky.

Pinilit niyang hanapin ito. Sa bawat konsyerto, umaasa siyang makikita niya sa karamihan ang pamilyar na mukha. Ngunit nabigo siya. Ang kasikatan ay nagbigay sa kanya ng lahat, maliban sa isang bagay na pinakamahalaga.

Ang tadhana, na siyang naglayo sa kanila, ay siya ring gumawa ng paraan. Isang matinding “stress fracture” sa paa ang pumilit kay Von na tumigil. Pinagpahinga siya ng kanyang management at ipinadala sa isang tahimik na lugar—sa bahay ng kanyang Lola Pilar sa Palawan.

Isang umaga, habang nagpapagaling, narinig ni Von ang kanyang lola na masayang nakikipagkwentuhan. May isang boses na pamilyar, isang boses na nagpatigil sa kanyang paghinga.

“Lola Pilar, inumin niyo muna itong gamot,” sabi ng boses.

Sumilip si Von, at doon, halos mabitiwan niya ang kanyang tungkod. Nakatayo sa harap niya, nakasuot ng puting uniporme ng nurse, ay si Pinky. Ang babaeng hinanap niya ng ilang taon ay ang private nurse pala ng kanyang lola.

Ang muling pagkikita ay puno ng pagkabigla at ng isang hindi maipaliwanag na distansya. Si Pinky ay mas mature na, mas tahimik, at tila may pader na nakaharang sa pagitan nila. Desidido si Von na gibain ang pader na iyon. Sa tulong ng kanyang mapang-asar na lola, unti-unti niyang sinuyo muli ang dalaga.

Ngunit ang pader na iyon ay itinayo mula sa isang madilim at masakit na nakaraan.

Isang gabi, sa wakas ay bumigay si Pinky. Umiiyak, ibinunyag niya ang katotohanan sa kanyang pagkawala. “Von, nung kinuha ako ng nanay ko, akala ko madali ang buhay… pero impyerno pala.” Ikinuwento niya ang mga taon ng pagdurusa, kung paano siya pinabayaan at ginamit ng sarili niyang ina para sa pera. “Pinabayaan niyang gamitin ako ng mga lalaki,” bulong niya habang nanginginig.

“Kaya huwag mo akong tingnan na parang gaya ng dati,” sabi niya, puno ng sakit. “Hindi na ako malinis, Von. Hindi na ako ang babaeng dapat mong mahalin.”

Ang rebelasyon ay isang suntok sa sikmura ni Von. Ngunit ang galit na naramdaman niya para sa ina ni Pinky ay mas pinalitan ng isang mas matinding pagmamahal para sa dalaga. Niyakap niya ito ng mahigpit.

“Wala akong pakialam kung anong nangyari,” mariin niyang sabi. “Hindi mo kasalanan ‘yon. Hindi ako naghintay ng ganito katagal para pakawalan ka lang. Mahal na mahal kita, Pinky. Noon pa man.”

Sinabi ni Von na hindi siya natatakot sa sasabihin ng mundo. Ngunit para protektahan si Pinky sa atensyon ng publiko, pumayag silang ilihim muna ang kanilang relasyon. Mag-iipon siya, tatapusin ang kanyang mga obligasyon bilang idol, at kapag handa na ang lahat, mamumuhay sila ng tahimik.

Ang kwento nina Von at Pinky ay nagsimula sa isang nakakahiyang pag-amin at isang hindi inaasahang saksi. Ngayon, ito ay isang patunay na ang pag-ibig ay hindi tumitingin sa perpektong imahe, kundi sa isang taong kayang tanggapin ang iyong pinakamadilim na sugat. Sa huli, ang “bruhang” minsang kinainisan ni Von ay ang siyang nag-iisang babaeng nagbigay ng tunay na kahulugan sa kanyang buhay—sa likod man o sa harap ng entablado.