Sa ilalim ng Quiapo flyover, kung saan ang ingay ng mga gulong ng jeep ay metronomeng kumakaltak, matatagpuan si Roselle. Sa edad na 22, walong taon na ang inilaan niya sa pagtulog sa lumang karton—isang karton na palaging pinapalitan ng bago tuwing natatalsikan ng ambon o mantika. Ang kanyang mundo ay kasya sa isang maliit na plastic box: tatlong nail file, dalawang tutex, at isang bote ng acetone. Doon nakasalansan ang kanyang pag-asa na makauwi balang araw.

Hindi siya nagnanakaw. Hindi siya namimilit. Isang simpleng dalaga na may maamong ngiti at maitim na buhok na nakapusod, handang magtiyaga. Sa halagang singkwenta pesos lang, sisimulan na niya ang paglinis ng kuko—ang tanging paraan niya upang mabuhay. Sa kanyang puso, mas matimbang pa sa tingkad ng pag-ibig ang dalawang pangalan: Jessa, 15, at Boji, 12—ang kanyang mga kapatid na nasa Mother Ignas Orphanage. Sila ang kanyang bakod, ang kanyang pananagutan—ang dahilan kung bakit hindi siya pwedeng umibig.

Ang kalsada ay hindi lang tahanan ni Roselle, ito rin ang kanyang arena. Dahil sa taglay niyang katatagan sa pagtulong sa mga batang hamog at sa pagtatanggol sa mga nagbebenta ng sampagita laban sa mga mapang-abusong binatilyo, tinawag siyang ‘Ate Sugal’. Hindi dahil sa pagsusugal, kundi dahil sa panganib na palagi niyang tinataya para sa iba. Araw-araw, sinasabi niya sa sarili: “Bukas, Sell, sisikapin mong makapag-ipon kahit 10 pesos.” Ang kanyang pangarap ay hindi marangya, sapat lang para makabili ng pansit o laruang kotse tuwing araw ng dalaw sa mga kapatid. Ang kanyang tanging misyon ay ang muling buuin ang pamilyang minsang gumuho nang bumagsak ang subcontractor ng kanyang yumaong ama, na siyang nagdulot ng pagkabaon nila sa utang at pagkawala ng kanilang tahanan.

Ang Tycoon na Nakulong sa Sariling Kayamanan

Samantala, sa isang floor-to-ceiling window ng Zaragoza Tower sa Bonifacio Global City, si Rafael Zaragoza ay nakatitig sa kanyang sariling malabong repleksyon. Sa edad na 46, siya ang tycoon na may billion-peso empire, ngunit ang puso niya ay may bakanteng silid. Tatlong taon na ang nakalipas mula nang maaksidente sila ng kanyang asawang si Margarita. Siya ang nakaligtas. Siya rin ang nawalan ng asawa at ng unborn child.

Ang sakit ay hindi lang personal. Ito ay corporate. Paulit-ulit siyang binubulabog ng kanyang board tungkol sa succession plan. Si Donya Carmen, ang kanyang tiyahin, at si Direktor Montero, ang CFO, ay nagsisikap na ipilit sa kanya ang arranged marriage o kahit anong solusyon basta’t magkaroon ng clear bloodline. Ang problema: irreversible testicular injury mula sa aksidente. Ang pag-asa na magkaanak sa natural na paraan ay napakababa. Ang tanging solusyon ay teknolohiya, na siyang dahilan kung bakit nag-utos siya sa kanyang security team na maghanap ng surrogate candidate—isang babaeng may kabutihang loob, matatag, at walang materyosong hangarin.

Ang Engkwentro at ang Lihim na Alok

Ang tadhana ay hindi nakita si Roselle sa Quiapo, kundi sa food court ng Zaragoza Mall. Sa isang araw na abala ang lahat, nakita ni Rafael sa CCTV monitor ang isang estrangerang naka-kupot na t-shirt, na inalo ang isang umiiyak na tatlong-taong gulang na nawawala. Pinakain niya ng fishball ang bata, hinarap ang security guard, at nang dumating ang ina, tinalikuran ang inialok na pera bilang bayad. Ang pagiging busilak ni Roselle ang nagpabagal sa oras ni Rafael.

“Hindi ako tumutulong para bayaran,” ang mahina ngunit matapang na sagot ni Roselle. Iyon ang switch na nagbigay liwanag sa madilim na puso ni Rafael.

Kinagabihan, nakipagpulong si Rafael kay Roselle sa Zaragoza Tower. Sa pagitan ng maraming zero ng kanyang account balance at ng lamig ng marbol, inalok niya ang deal: Isang milyong piso, full medical care, at legal na proteksyon para maging surrogate mother ng kanyang anak. Gagamit ng egg donor at sperm ni Rafael. Lahat ay legal, lahat ay may kontrata.

Hindi agad nakapagsalita si Roselle. Ang isang milyon ay higit pa sa kanyang maiipon sa isang dekada. Ito ang kaligtasan nina Jessa at Boji, ang matrikula, ang bagong sapatos, ang pagkakataong hindi na makatulog sa kalsada. Ang kapalit? Walang relasyon, moral clause, at isang buhay na hihilingin niyang bitawan pagkatapos ng panganganak. Matapos ang limang araw ng pag-iisip, dala ang kanyang bayong na may burdang Jessa and Boji, sumagot siya: “Ihanda niyo na po ang papeles. Handa na po ako.”

Panganganak sa Gitna ng Gulo at Sabotage

Ang safe house sa Tagaytay ay paraiso para kay Roselle—malambot na kama, air purifier, at dedicated nurse at dietician. Ngunit ito rin ang kanyang kulungan—walang TV, walang cellphone, at limitado ang koneksyon sa labas. Pero ang kapayapaan ay hindi tumagal. Isang blind item sa gossip blog ang nagbunyag ng sekreto, na nagdulot ng gulo sa Zaragoza Legacy.

Si Claudia Velasquez, ang long-time fiancée ni Rafael, ay sumugod sa safe house. Ang sarcasm at poot niya ay naghatid ng stress na halos ikamatay ni Roselle at ng bata. Ang eksena sa Tagaytay Medical Center ang naging huling verdict ni Rafael. Nang makita niya ang kanyang kamay na kasapo sa kamay ni Roselle, napagtanto niya: “I’m choosing responsibilities I can live with. She is carrying our future.”

Ngunit ang gulo ay lumalim pa. Si Attorney Mila De Vera, ang Iron Lady Council ng Zaragoza Group, na matagal nang naghahanap ng pagkakataong pabalikin si Rafael bilang CEO, ay nagpakana ng corporate sabotage. Pinalitan niya ang prenatal vitamins ni Roselle ng pekeng generic na may layuning pababain ang hemoglobin nito at pilitin siyang bumalik sa Manila para magpagamot. Ngunit naunahan siya ni Nurse Lydia at ni Bell, na siyang nakatuklas sa palitan. Sa loob ng 10 minuto, tinawagan ni Rafael ang head of security at isinampa ang kaso laban kay Atty. De Vera.

Ang Bagyong Maya at ang Bihirang Himala

Ang crisis ay umabot sa boardroom. Dahil sa placenta previa, ang 15% risk ng massive hemorrhage ay nagpilit sa board na mag-isip ng plan B na walang pakialam sa buhay ni Roselle. Iyon ang huling linya para kay Rafael. Hawak ang kamay ni Roselle, hinarap niya ang Board at nagbitiw bilang CEO, “Ang pamilya kong bubuo ay nanganganib kapag hindi ko inuna ang kaligtasan ng anak ko.”

Ang panganganak ay naganap sa gitna ng Bagyong Maya sa Sariaya. Walang ambulansya, walang ospital—isang emergency C-section sa beach house. Narinig ang unang iyak, ngunit agad itong humina. Si Baby Miguel, ang unang anak, ay hindi umabot sa unang paghinga. Napa-luhod si Rafael sa pagdadalamhati, pero sa gitna ng lahat, isang malakas na iyak ang sumunod. “May isa pa! Babae! Buhay!” Sigaw ni Bell. Twins. Late Implantation. Isang bihirang kaso ang nagbigay ng ikalawang pag-asa.

Pinangalanan ni Roselle ang sanggol na Maya, dahil sa gitna ng bagyo ito dumating. Sa huling sandali, ang sanggol na lalaki na hindi tumagal ang nagturo kay Rafael kung paano umibig at ang sanggol na babae ang nagbigay sa kanila ng ikalawang buhay.

Pagtatapos ng Kontrata, Pagsisimula ng Pamilya

Matapos ang DNA test na nagkumpirmang 99.9% match, kinilala ni Rafael si Maya. Ngunit higit pa sa legal recognition, pinirmahan niya ang petition for annulment laban kay Claudia at itinatag ang Miguel Foundation para sa alala ni Baby Miguel.

Ngayon, si Roselle S. Ortega ay isang lisensyadong nurse at Executive Director ng Miguel Foundation, na nagbibigay ng prenatal care sa mga komunidad. Si Rafael? Semi-retired na chairman na nagtuturo sa unibersidad at chef-in-training na nagluluto ng arrozcaldo para kay Roselle. Si Jessa at Boji ay nag-aaral sa full scholarship ng Foundation. Ang kanilang tahanan ay pinangalanang Maya’s Nest.

Hindi sila nagpakasal, ngunit sila ay pamilya. Araw-araw silang magkasama, natututo sa isa’t isa, at nagmamahal. Ang legacy ni Rafael ay hindi na ang Zaragoza Tower, kundi ang mga pusong kanyang pinoprotektahan. Sa memory wall ng neonatal wing na pinondohan nila, nakaukit ang pangalan ni Baby Miguel: “Sa maikling sandali, binuhay mo kami ng walang hanggan.” Ang pagtaya ni Roselle sa sarili niyang buhay ang nagbigay-daan sa isang pag-ibig na hindi kayang isulat ng kontrata, at sa isang pamilya na muling nabuo sa puso at pagtitiwala.