Sa loob ng isang maliit na bahay na amoy ginisang bawang, nagsimula ang isang gutom na huhubog sa buong buhay ni Pearl. Sa edad na walong taong gulang, natutunan niya ang isang masakit na katotohanan: sa hapag-kainan ng kanilang pamilya, hindi lahat ay pantay-pantay. Habang siya at ang kanyang mga kapatid na sina Lara at June ay abala sa pag-aayos ng mga plato para sa kanilang simpleng tanghalian—kanin at pritong itlog—ang amoy ng adobong manok mula sa kawali ay tila isang paalala ng bagay na hindi para sa kanila.

“Ma, kanino po yung adobo?” tanong ni Pearl, umaasa sa kahit isang kurot lang.

Ang sagot ng kanyang inang si Lydia ay tumatak sa kanyang isip: “Para sa amin lang ng papa mo yan. Sa amin lang kasya yan. Itlog lang muna kayo.”

Ito ang naging paulit-ulit na eksena sa kanilang buhay. Ang masasarap na pagkain, ang karne, ang adobo, ang longganisa, pati ang malamig na Coke, ay eksklusibo para sa kanilang mga magulang na sina Lydia at Tomas, isang barbero. Ang dahilan? “Ang papa mo pagod yan… Kailangan niya ‘yan. Kayo mga bata pa, madali kayong mabusog.” Para sa mga bata, ang natitira ay itlog, pansit kanton, o isang pirasong tuyo.

Ang gutom ni Pearl ay hindi lamang sa tiyan. Ito ay gutom sa pag-unawa, sa katarungan, at sa pakiramdam na siya ay mahalaga. Mas tumindi pa ito isang gabi nang masilip niya ang kanyang mga magulang na tahimik na kumakain ng natirang adobo at longganisa. Narinig niya ang kanilang usapan. Nagrereklamo ang kanyang ama sa gastos, ngunit iginiit ng kanyang ina na kailangan nilang kumain ng maayos dahil kung puro itlog at tuyo, sila ay magkakasakit. “Yang mga bata okay lang kahit simple ang ulam,” sabi pa ni Lydia.

Doon, sa likod ng maliit na butas sa pinto, naintindihan ng batang si Pearl ang lahat. Okay lang na sila ang magkasakit, basta ang mga magulang nila ay hindi. Sa mga sandaling iyon, ipinangako niya sa sarili: “Balang araw, kakain ako ng kahit anong gusto ko. Hindi na ako manghihingi.”

Ang pagmamahal na hindi niya nakuha sa loob ng bahay ay natagpuan niya sa labas. Minsan, sa kapitbahay na si Aling Minda na nag-abot ng isang platong tinola. Minsan, sa kaibigan niyang si Jana na ibinahagi ang kanyang baon na hotdog, naawa sa manipis na meatloaf ni Pearl. Ang pinakamasayang araw niya ay ang mga feeding program sa eskwela, kung saan ang isang mangkok ng mainit na nilagang baka ay nagpaiyak sa kanya sa sarap. Ngunit habang siya ay lumalaki, ang feeding program na iyon ay naging simbolo ng kahihiyan—isang patunay na siya ay kabilang sa mga “malnourished.”

Pagkatapos ng high school, tila nawasak na ang kanilang pamilya. Ang mga kapatid niya ay may sarili nang buhay. Nagpasya si Pearl na makipagsapalaran sa Maynila, dala lamang ang pangarap na mabusog ang sarili. Natanggap siya bilang trainee sa isang marangyang hotel at restaurant, ang Laryna.

Ang mundo sa loob ng Laryna ay kabaligtaran ng kanyang pinanggalingan. Mga kumikinang na chandelier, mamahaling pabango, at mga pagkaing sa panaginip lang niya natitikman. Ngunit sa gitna ng karangyaan, ang gutom ay muli niyang naging kasama. Upang makatipid sa sahod na hindi pa dumarating, ang baon niya araw-araw ay tinapay at tubig. Ang kanyang supervisor, si Miss Karina, at ang senior waitress na si Ate Remy, ay naging mabait sa kanya. Isang gabi, inabutan siya ni Miss Karina ng tirang buttered shrimp. Sa unang kagat, muling napaiyak si Pearl. Ito ang lasa ng pagkaing ipinagkakait sa kanya, na ngayon ay ibinibigay ng isang estranghero.

Nang matanggap niya ang kanyang unang sahod, ang una niyang ginawa ay bumili ng steak at lutuin ito para sa sarili. Sa pangalawang sahod, bumili siya ng cheeseburger, umupo sa parke, at umiyak habang kumakain. Ang bawat kagat ay isang tagumpay laban sa batang Pearl na laging natatakam.

Habang nagsisimula siyang buuin ang sarili, isang balita ang yumanig sa kanya. Tumawag ang kanyang ate: ang kanilang ama, si Tomas, ay naaresto dahil sa kasong droga at nasangkot sa isang malubhang gulo. Ang kanyang ina naman, si Lydia, ay sumama na sa ibang lalaki. Opisyal na siyang nag-iisa.

Sa gitna ng kalungkutan, dumating si Kyle, isang delivery rider na nagbigay sa kanya ng atensyon na hindi niya naramdaman noon. Naging sila. Sa unang tatlong buwan, masaya si Pearl. Ngunit hindi nagtagal, ang lason ng kanyang nakaraan ay muling lumitaw. Nagsimulang kontrolin ni Kyle ang kanyang pagkain. “Huwag kang masyadong kumain ah. Lalaki ang tiyan mo. Ayoko pa naman ng mataba.”

Ang bangungot ay nagkaroon ng katuparan sa kanilang ika-limang buwan. Nagkita sila sa McDonald’s. Gutom na gutom si Pearl. Ngunit nang dumating si Kyle dala ang tray, gumuho ang mundo niya. Para kay Kyle: dalawang pirasong manok, spaghetti, McFloat, at ice cream. Para kay Pearl: isang maliit na chicken filet at regular Coke.

“Ikaw naman mahina kang kumain ‘ba? Okay na yan,” sabi ni Kyle. “Sayang lang kung marami kang o-orderin… Alam mo namang ayoko sa babaeng matakaw.”

Sa mga salitang iyon, nakita ni Pearl ang mukha ng kanyang ina, narinig ang boses nito na nagsasabing “itlog lang” ang para sa kanya. Tumayo si Pearl. Naglakad siya papunta sa counter at umorder ng sarili niyang two-piece chicken meal at isang sundae. Pagbalik niya sa mesa, sinabi niya ang mga salitang magpapalaya sa kanya: “Break na tayo.”

Umuwi siyang mag-isa sa jeep, umiiyak habang dahan-dahang kinakain ang ice cream. Ito ay pait at tamis—ang pait ng pagtataksil, at ang tamis ng kalayaan. Pinili niyang muling magutom kaysa makasama ang isang taong tinitipid siya sa pagkain at pagmamahal.

Nag-focus si Pearl sa kanyang trabaho. Isang gabi, sa gitna ng abalang dinner service, isang pangyayari ang nagpabago sa kanyang tadhana. Isang customer na lalaki ang biglang nabulunan at hindi makahinga. Mabilis na kumilos si Pearl, ginawa ang Heimlich maneuver, at nailigtas ang buhay nito. Kinabukasan, nalaman niya na ang lalaking iyon ay si Chef Anton Ramos, isa sa mga may-ari at bagong executive chef ng Laryna.

Bilang pasasalamat, ipinadala ni Chef Anton kay Pearl ang pinakamahal na steak mula sa kanilang menu. Hindi ito natapos doon. Naging palagay ang loob nila sa isa’t isa. Isang gabi, nakita ni Anton na tinapay na naman ang kinakain ni Pearl. Umalis ito at bumalik na may dalang carbonara at cheesecake. “Food is meant to be shared,” sabi ni Anton.

Ang mga salitang iyon ang kabaligtaran ng lahat ng kanyang narinig buong buhay. Nalaman ni Anton ang pangarap ni Pearl na mag-aral ng culinary. Agad siyang nag-alok ng scholarship, habang pinapanatili si Pearl bilang part-timer sa hotel.

Ang kanilang samahan ay naging pag-ibig. Isang gabi, habang pinapatikim ni Anton si Pearl ng niluto niyang steak, umamin ito. “Gusto kita Pearl. Hindi dahil niligtas mo ako. Gusto kita kasi ikaw yung pinakatotoong taong nakilala ko.”

Sa takot, itinanong ni Pearl ang tanong na sumira sa huli niyang relasyon: “Paano po kung tumaba ako?”

Ang sagot ni Anton ang naghilom sa pinakamalalim niyang sugat. “So what? Aasahan ko na ‘yon. Mahilig kumain ang future wife ko. Pleasure sa akin na masarapan siya lagi sa luto ko.”

Natagpuan ni Pearl ang pag-ibig na hindi nagbibilang, hindi nanunukat, at hindi nagpapagutom. Sila ay ikinasal, at si Pearl ay naging isang ganap na chef.

Sa wakas, handa na siyang harapin ang kanyang nakaraan. Binisita niya ang kanyang amang si Tomas sa kulungan. Dala niya ang paborito nitong adobo. Sa harap ng isang payat at nagsisising ama, natagpuan ni Pearl ang pagpapatawad.

Hindi nagtagal, ang kanyang inang si Lydia ay bumalik—gusot, pagod, at iniwan ng kanyang kinakasama. Humihingi ito ng tulong. Sa opisina ni Pearl, hinarap niya ang ina. Muli niyang sinariwa ang sakit ng nakaraan, ang pagdadamot sa kanila sa pagkain. Umiiyak na humingi ng tawad si Lydia. Ginawa ni Pearl ang isang bagay na hindi ginawa ng ina para sa kanya: naghain siya ng masarap na pagkain. “Pinatawad ko na kayo,” sabi ni Pearl. “Kasi kung hindi ko kayo mapapatawad, parang dinadala ko pa rin yung gutom na yun sa sarili ko. At pagod na akong magutom.”

Makalipas ang ilang panahon, habang nagluluto sa kitchen, biglang naduwal si Pearl. Kumpirmado: siya ay buntis. Sa piling ni Anton, ang buhay ni Pearl ay puno na.

Ang kwento ni Pearl ay isang paalala na ang gutom ay may iba’t ibang anyo. Minsan ito ay nasa tiyan, ngunit mas madalas, ito ay nasa puso. Ito ay paalala na matuto tayong umupo sa hapag kung saan tayo ay pinahahalagahan, at huwag mag-atubiling tumayo at umalis kapag ang inihahain na lang sa atin ay tira-tira.