Sa tuktok ng isang makintab na gusali sa gitna ng siyudad, sa loob ng isang opisina na mas maluwag kaysa sa bahay na kanyang kinalakihan, madalas na natitigilan si Daniel Alcantara.

Hawak ang isang kupas na larawan ng kanyang ina, na nakangiti sa harap ng kanilang maliit na dampa sa Quezon, bumabalik ang lahat. Ang amoy ng bukid, ang kagat ng gutom, at ang mga pangaral na humubog sa kanya.

“Anak, hindi kayamanan ang magdadala sa’yo sa taas. Ang sipag, tiwala sa Diyos at pagmamahal sa tao. Iyan ang susi.”

Ang mga salitang iyon ang naging gasolina ni Daniel. Mula sa pagiging anak ng magsasaka at mananahi, sa pagiging call center agent at online seller, naitaguyod niya ang kanyang pangarap: isang kumpanya ng software solutions at gadgets na ngayon ay isa na sa mga pinakamalaking pangalan sa industriya.

Kilala si Daniel hindi lang bilang isang matagumpay na CEO, kundi bilang isang lider na may puso. Nagtayo siya ng scholarship program at sinigurong ang bawat empleyado, mula sa pinakamataas hanggang sa pinakamababa, ay nararamdamang sila ay “pantay-pantay.” Sa kanyang pananaw, ang kumpanya ay isang pamilya.

Ngunit sa bawat tagumpay, may mga aninong nagmamasid. Ang kanyang mabilis na pag-angat ay naging tinik sa lalamunan ng mga karibal na matagal nang namamayagpag sa industriya. “Ang batang iyan,” wika ng isa sa isang pulong ng mga karibal na CEO, “Kailangang may gawin tayo.”

Habang ang mga aninong ito ay nagbabalak, sa ibabang palapag ng parehong gusali, may isang babaeng tahimik na nagtutulak ng kanyang mop at timba.

Ang pangalan niya ay Lara. Sa paningin ng lahat, isa lamang siyang hamak na janitres. Payat, laging nakayuko, at bihirang magsalita. Ngunit sa likod ng unipormeng iyon ay nagtatago ang isang talinong hindi nila sukat akalain.

Si Lara ay nagtapos ng Computer Science, Cum Laude, sa isang pampublikong unibersidad. Puno siya ng pangarap—gumawa ng software na magpapabago ng buhay, maiahon ang pamilya sa hirap.

Subalit ang realidad ng buhay ay mapait. Sa bawat interview na kanyang pinuntahan, iisa ang tanong: “May kakilala ka ba rito? Sino nag-refer sa’yo?” Ang kanyang mga medalya at matataas na grado ay walang halaga laban sa kapangyarihan ng “koneksyon.”

Upang suportahan ang pag-aaral ng nakababatang kapatid na si Mia, tinanggap niya ang trabahong janitres. “Hindi ito ang pangarap ko,” bulong niya sa salamin gabi-gabi. “Pero kailangan kong kumita.”

Ang opisina ni Daniel ang naging mundo niya. Nasanay siyang marinig ang mga bulungan. “Uy, baka madumihan ang damit ko.” “Janitres lang naman ‘yan.” Hinayaan niya ang lahat, piniling manahimik.

Ngunit ang kanyang mga mata ay hindi bulag. Bilang isang computer scientist, hindi niya maiwasang mapansin ang mga bagay na hindi nakikita ng iba.

Mga computer na laging naka-on kahit wala nang empleyado. Mga kakaibang code na tumatakbo sa mga monitor. Mga spam emails na tila mas sopistikado kaysa karaniwan.

Minsan, habang naglilinis sa server room, napatitig siya sa isang monitor. “Parang may kakaiba,” bulong niya.

“Hoy Janitres! Huwag mong gagalawin ‘yan!” sigaw ng isang IT staff. “Hindi mo naiintindihan ‘yan!”

Yumuko si Lara at umalis, ngunit sa loob niya, may isang alarmang nagsimulang tumunog.

Ang unang senyales ay isang simpleng email na dumating sa IT department, na mabilis na ipinarating sa IT Head na si Ramon. “We are watching you,” nakasulat sa pulang letra. “Pay or we will destroy your empire.”

“Posibleng phishing lang, Sir,” kalmadong sagot ni Ramon kay Daniel. Si Ramon ay matagal nang pinagkakatiwalaan ni Daniel, ang kanang kamay niya sa teknolohiya. “Mas sophisticated lang ang pagkakasulat.”

Hindi mapalagay si Daniel. Kasabay nito, ang kanyang mga karibal na CEO ay nagdidiwang. Ang kanilang plano ay nagsisimula nang gumana.

Narinig ni Lara ang bulungan ng mga IT staff tungkol sa email. Ang kanyang kutob ay lalong lumakas. Ito ay may pirma. Isang pirma na pamilyar sa kanya. Noong kolehiyo, tumulong siyang sagipin ang database ng isang Barangay Cooperative Bank na na-hack.

Ang parehong bangko kung saan naubos ang ipon ng kanyang mga magulang, isang trahedya na nagbaon sa kanila sa utang at naging dahilan ng pagkamatay ng kanyang ina.

Hindi niya malilimutan ang pattern na iyon.

Kinagabihan, habang nagsasara ang opisina, dumaan siya sa isang computer na naiwang naka-log-in. Nakita niya ang mga unknown IP addresses sa logs. Napalunok siya. May nagmamasid sa loob ng kanilang kumpanya.

Ilang araw ang lumipas, ang banta ay naging isang bangungot.

Isang Lunes ng umaga, nagsimulang mag-ingay ang mga telepono. “Sir, hindi kami makapasok sa website!” sigaw ng sales team. “Sir, lahat ng files sa share drive nawawala!” sigaw ng accounting.

Tumakbo si Ramon sa server room, ngunit huli na. “File not found.” Ang website nila—ang puso ng kanilang operasyon—ay bumagsak.

Nakita ni Daniel ang kaguluhan. “Ramon, anong nangyayari?”

“Sir, bumagsak ang website… at mukhang may nawalang mahalagang files,” sagot ni Ramon, pawis na pawis.

Si Lara, na tahimik na naglilinis sa gilid, ay napakapit sa mop. “System failure.” Alam niya ang ibig sabihin nito. Sa kanyang lumang laptop sa pantry, mabilis niyang tiningnan ang diagnostic. “Masyadong malinis,” bulong niya. “Parang may nagtatanggal ng datos ng sadya.”

Nagpatawag ng emergency meeting si Daniel. “Ramon, kaya ba ng team mo ito?”

“Sir, ginagawa namin ang lahat… pero hindi ko matiyak kung gaano kalalim ang pinsala.”

“Pati yung backup natin, corrupted na rin!” sigaw ng isang IT staff.

Nanlumo si Daniel. Napahawak siya sa kanyang sentido. Ang lahat ng kanyang pinaghirapan ay unti-unting nawawasak.

Ngunit iyon ay simula pa lamang.

Makalipas ang ilang araw, dumating ang balita mula sa bangko. “Sir, higit isang bilyong piso po ang na-withdraw ng hindi awtorisadong account!” halos pasigaw na balita ni Ramon. “Ginamit nila ang mismong access codes natin!”

Gumuho ang mundo ni Daniel.

Kumalat ang balita sa media. “Higanteng Kumpanya, Ninakawan ng Bilyon-Bilyon ng mga Hacker.” Bumagsak ang kanilang stock price. Ang mga board members ay nagwala.

“Daniel, paano mo ipapaliwanag ito?” malamig na wika ng isa. “Kung hindi mo kayang protektahan ang kumpanya, baka mas mabuting bumaba ka na lang!”

Sa loob ng opisina, ang dating sigla ay napalitan ng takot. Ang mga empleyado ay nagsimulang mag-impake. Ang kumpanya ay mamamatay na.

Si Daniel ay nagkulong sa opisina, hawak ang larawan ng ina. “Ma, tulungan mo ako.”

Sa gitna ng kaguluhan, si Lara ay nagpatuloy sa pagmamasid. Habang naglilinis sa hallway, pinagmasdan niya ang bawat kilos ng mga empleyado. Ang kanyang atensyon ay napunta kay G. Alvaro, isang staff mula sa finance, na laging nag-o-overtime at palaging may dalang external hard drive.

Isang gabi, sinadya niyang magpaiwan. Nagtago siya at pinanood si Alvaro. Nakita niyang may mga kakaibang code itong tina-type. Nang makakuha ng tiyempo, mabilis siyang lumapit sa isang terminal at isinaksak ang kanyang USB na may script na ginawa niya—isang simpleng monitoring tool.

Kinabukasan, habang nagpupulong muli ang board at halos isuko na ni Daniel ang lahat, hindi na nakatiis si Lara.

“Pasensya na po,” aniya, lumalapit sa mesa.

Lahat ay napatingin. Ang Janitres.

“Alam kong hindi ako dapat magsalita… pero may nakita po akong mahalaga.”

Inabot niya ang USB kay Ramon. “Ito po ang logs na nakuha ko. May paulit-ulit na aktibidad mula sa IP address ng hacker. At bawat oras ng pag-atake, eksaktong nasa loob ng kumpanya si Sir Alvaro.”

“Anong kalokohan ‘to!” sigaw ni Alvaro. “Janitres lang siya!”

Ngunit nang ikinabit ni Ramon ang USB sa projector, lumabas ang katotohanan. Ang mga oras ay tugma. Si Alvaro, na pinangakuan ng malaking pera, ang nagbukas ng pinto para sa mga hacker.

Agad na dumating ang mga pulis at inaresto si Alvaro.

Nakahinga ng maluwag ang lahat. Ngunit si Daniel ay lumapit kay Lara. “Paano mo…?”

“May kaalaman po ako sa computer science, Sir. Hindi ko na po matiis ang pananahimik.”

Ngumiti si Daniel. “Salamat, Lara. Mula ngayon, hindi ka na basta janitres dito.”

Ngunit habang nagkakagulo, isang bagong email ang pumasok sa system ni Lara.

“You may have found your traitor, but the real war has just begun.”

Hindi pa tapos ang laban.

Ang kapayapaan ay hindi nagtagal. Isang linggo pa lang ang lumilipas, tumama ang pinakamalupit na dagok.

Pagdating ng mga empleyado, lahat ng server monitors ay itim. Isang pulang mensahe ang nakasulat: “Everything is gone.”

“Sir, lahat ng files, lahat ng backup… wala na. Winasak ng hacker. Hindi na natin maibabalik,” nanginginig na sabi ni Ramon.

Tuluyang nanlumo si Daniel. Napaupo siya. Ito na ang katapusan. Ang mga kliyente ay nagsisigaw sa telepono. Ang mga empleyado ay nag-iyakan at nag-alisan. Ang kumpanya ay patay na.

Pumasok si Daniel sa kanyang opisina, isinara ang pinto, at humagulgol. “Ma, lahat ng pinaghirapan ko, wala na.”

Kinagabihan, habang nag-iisa si Daniel sa dilim, pumasok si Lara.

“Sir,” maingat niyang sabi. “Huwag po kayong susuko. Hindi pa po tapos ang laban.”

Napalingon si Daniel, ang mga mata ay puno ng pagkatalo. “Lara, hindi mo alam ang bigat nito. Nawalan ako ng lahat. Pera, tiwala, reputasyon.”

“Sir, alam ko po ang pakiramdam ng mawalan ng lahat,” sagot ni Lara, ang boses ay matatag. “Noon, na-hack din ang account ng pamilya ko at nawala ang ipon namin. Pero natutunan kong kahit anong mawala, kung may natitira pang lakas, may paraan para bumangon.”

Natahimik si Daniel.

“Nagtapos po ako ng computer science, Sir. Matagal ko nang pinagmamasdan ang sistema. May ginawa po akong patch kagabi. Gamit ang luma kong laptop. Hindi nito maibabalik ang files, pero mapipigilan nito ang muling pagpasok ng hacker. Kung papayag kayo, Sir. Hayaan ninyo akong lumaban.”

Sa puntong iyon, wala nang mawawala kay Daniel. Tumango siya. “Gawin mo.”

Dinala ni Lara ang kanyang lumang laptop sa server room. Sa harap nina Daniel at ng natitirang IT staff (kasama si Ramon), ikinabit niya ito. Ipinaliwanag niya ang kanyang plano—isang emergency patch na gagamit sa mismong kahinaan ng code ng hacker laban dito.

“Paano mo nalaman ‘yan?” tanong ni Ramon, naguguluhan.

“Dahil matagal ko nang pinag-aaralan ang script na ‘to. Ito ang sumira sa pamilya ko,” sagot ni Lara.

Ilang minuto lang, ang mga pulang screen ay naging berde. “Patch Applied.”

Halos hindi makapaniwala ang lahat. Ang tahimik na janitres ang nagbigay sa kanila ng sandata. Ngunit kasabay nito, isang bagong mensahe ang pumasok: “So you think you can fight us? This is just the beginning.”

Nagsimula ang tunay na digmaan.

Sa sumunod na tatlong araw, ang server room ang naging kanilang battleground. Si Lara, na halos hindi na natutulog, ang naging kumander. Si Ramon at ang IT team ay sumusunod sa kanyang mga utos. Si Daniel ay nanatili sa tabi nila, naghahanap ng mga lumang offline backup.

Ang mga hacker ay walang tigil. “May suspicious activity ulit!” sigaw ni Lara. “Galing sa tatlong bansa, sabay-sabay! Organisado sila!”

Nagpalitan ng mga command. Code laban sa code. Bilis ng kamay at utak. Sa bawat pagtatangka ng hacker, nakahanap si Lara ng paraan para kontrahin ito.

“Nakuha ko na ang IP trace!” sigaw niya. “Mula sa Eastern Europe. Pero may relay server dito mismo sa bansa!”

“Ibig sabihin, may kasabwat pa rin dito sa loob,” mariing sabi ni Daniel.

Sa wakas, matapos ang halos 72 oras na walang tulog, nagawa ni Lara na masarhan ang huling butas ng system. Ang mga mensahe ng hacker ay natigil. Bumalik sa normal ang lahat.

Ang opisina ay napuno ng sigawan at palakpakan. Ngunit sa gitna ng kasiyahan, si Lara ay halos mawalan ng malay sa pagod. Sinalo siya ni Daniel. “Lara, magpahinga ka na. Ginawa mo ang imposible.”

Ang balita ay kumalat. “Janitres Hero, Iniligtas ang Kumpanyang Nilumpo ng Hacker.”

Sa isang press conference, ipinakilala ni Daniel si Lara sa buong mundo. “Ang tunay na yaman ng kumpanya ay hindi makikita sa titulo, kundi sa pusong handang mag-alay ng lahat.”

Ang kumpanya ay muling nabuhay. Ang mga empleyado ay bumalik. Ang mga investor ay muling nagtiwala.

Pinatawag ni Daniel si Lara. “Lara, gusto kitang ia-appoint bilang head ng ating bagong Cyber Security Division.”

Tumanggi si Lara noong una. “Sir, ang pangarap ko lang ay suportahan si Mia sa pag-aaral.”

“Lalo mong dapat tanggapin ito,” sagot ni Daniel. “Dahil dito, mas marami kang magagawa.”

Tinanggap ni Lara ang posisyon. Mula sa paghawak ng mop, ngayon ay isang buong team na ang kanyang pinamumunuan. Ang kultura ng kumpanya ay nagbago. Ang bawat empleyado, kahit anong posisyon, ay binigyan ng halaga.

Ngunit ang tagumpay ay may kasamang bagong hamon. Ang kumpanya ay lumago at nakakuha ng mga bagong international investors. At kasabay nito, bumalik ang mga anino.

“Sir Daniel,” seryosong sabi ni Lara isang hapon. “Bumabalik ang grupo. Hindi pa sila tapos.”

Nagsimula muli ang takot. Ngunit sa pagkakataong ito, may mga empleyadong nagduda. “Bakit ba isang Janitres na naging IT head ang nagdidikta? Baka masyado tayong umaasa sa kanya.”

Ramdam ni Lara ang bigat ng mga mata.

Isang gabi, nakatanggap siya ng email mula sa isang internal account. “Alam ko kung sino ang susunod. Magpunta ka mag-isa sa basement server room.”

Isang patibong. Ngunit kailangan niyang malaman ang totoo.

Pagdating niya sa basement, isang babae mula sa HR ang lumabas. Si Clara. “Alam kong may taong mas mataas pa kay Alvaro,” aniya, inaabot ang isang flash drive. “Nasa loob niyan ang ebidensya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan ko. Kung ako ang maglalantad, baka ako ang pagbintangan.”

Bago pa makasagot si Lara, bumukas ang pinto. Pumasok si Ramon, kasama ang dalawang gwardya.

“Anong ginagawa ninyo rito?” malamig ang boses ni Ramon. “Lara, alam kong may hinala ka. At tama ka. Pero huli ka na.”

Nanlamig ang buong katawan ni Lara. Ang IT Head. Ang taong kasama nila sa pakikipaglaban. Siya pala ang tunay na traydor.

“Bakit, Ramon?”

“Dahil wala akong nakukuhang halaga sa pagiging tapat! Ilang taon akong nagpakahirap, pero ni isang pagkilala, wala! Ngayon, may mas malaking gantimpala.”

Sinensyasan niya ang mga gwardya. Ngunit mabilis na tumakbo si Lara, hawak ang flash drive. Naganap ang habulan sa madilim na basement. Nakahanap siya ng daan palabas at tumakbo, takot ngunit determinado.

Kinaumagahan, dumiretso siya kay Daniel. “Sir, si Ramon ang tunay na traydor.”

Ikinabit nila ang flash drive. Lumabas ang lahat—mga email, mga bank transfer. Ang katibayan ng pagtataksil ni Ramon.

Bago pa sila makakilos, pumasok si Ramon. “Daniel, Lara. Ibigay niyo na sa akin ang flash drive.”

“Tapos ka na, Ramon,” sabi ni Daniel, pinoprotektahan si Lara.

“Hindi niyo alam ang pinapasok ninyo!” sigaw ni Ramon. “Hindi ako nag-iisa! Kapag inilabas niyo ‘yan, pati buhay niyo, mawawasak!”

“Kung inaakala mong matatakot ako,” humakbang si Lara. “Nagkakamali ka. Hindi na ako papayag na may mawalan pa dahil lang sa kasakiman mo.”

Sa utos ni Daniel, pumasok ang cyber crime unit na kanina pa pala naghihintay. Inaresto si Ramon. “Hindi pa tapos ‘to!” sigaw niya. “Hindi niyo alam kung sino ang totoong kalaban!”

Naiwan sina Daniel at Lara, hingal ngunit ligtas.

“Salamat, Lara,” sabi ni Daniel. “Iniligtas mo ang kumpanya. Iniligtas mo ako.”

Mula sa araw na iyon, ang kumpanya ay hindi na lamang isang gusali ng mga empleyado. Ito ay naging simbolo ng pag-asa. Si Lara, ang dating janitres na walang nakapansin, ay naging haligi ng katatagan.

At bagamat alam niyang marami pang unos ang maaaring dumating, hindi na siya natatakot. Dahil napatunayan niyang kahit gaano kalakas ang kalaban, laging mananaig ang katotohanan.