Sa bawat sulok ng Tondo, kung saan ang ingay ng tren ay tila kakambal na ng paghinga ng mga residente, isang kwento ng pag-asa ang umusbong mula sa pinaka-hindi inaasahang lugar—ang maputik at masikip na palengke. Ito ang kwento ni Rowena Ilustre, isang ina na ang tanging sandata sa buhay ay ang kaniyang walang kapagurang pagsasakripisyo, at ni Jareth Alonso, ang lalaking nagturo sa kaniya na ang tunay na pag-ibig ay handang hamunin kahit ang pinakamataas na pader ng lipunan.

Si Rowena ay ang mukha ng katatagan. Sa madaling araw, bago pa man tumilaok ang manok, gising na siya upang maghanda ng ititindang kakanin. Ang amoy ng mantika at usok ng tren ang kaniyang pabango. Sa gabi naman, siya ay “Johnny Tres”—isang janitress na naglilinis ng mga pasilyo ng opisina habang iniinda ang sakit ng likod. Lahat ng ito ay para sa kaniyang anak na si Miko, ang batang naging mundo niya mula nang iwan siya ng ama nito. Sa kabilang banda, nariyan si Jareth, ang tahimik na tindero ng mansanas sa palengke. Simple, laging nakangiti, at tila walang ibang hangad kundi ang makabenta. Sa mata ng marami, isa lamang siyang ordinaryong lalaki na nakikipagsiksikan sa hirap ng buhay. Ngunit sa likod ng mga kahon ng prutas ay may nakatagong lihim na magpapabago sa buhay nilang lahat.

Ang tadhana ay sadyang mapaglaro. Sa araw-araw na pagtatagpo nila sa palengke, nabuo ang isang pagkakaibigan na nauwi sa pag-iibigan. Si Jareth ang naging sandalan ni Rowena noong mga panahong tila pinapasan niya ang daigdig. Ngunit ang tunay na pagsubok ay dumating nang biglang magkasakit nang malubha si Miko. Sa isang iglap, ang matatag na ina ay halos gumuho. Wala siyang sapat na pera para sa ospital. Sa desperasyon, handa na siyang lumuhod at magmakaawa. Dito na naganap ang hindi inaasahang rebelasyon. Ang “simpleng” tindero ng mansanas ay dumating bitbit ang tulong na higit pa sa inaakala ng lahat. Hindi lamang sapat na pera, kundi isang lakas na nagmumula sa isang taong may kakayahang pagalawin ang mundo.

Nang gumaling si Miko at lalo pang lumalim ang kanilang pagtitinginan, dinala ni Jareth si Rowena sa kaniyang tunay na mundo. Isang malaking gulat ang sumalubong kay Rowena nang huminto ang sasakyan sa harap ng isang mansyon. Si Jareth, ang lalaking nagbubuhat ng kahon sa palengke, ay siya palang nag-iisang tagapagmana ng Alonso Group, isa sa pinakamayamang pamilya sa bansa. Ang rebelasyong ito ay hindi naging madali. Sa pagpasok ni Rowena sa mansyon, hindi mainit na yakap ang sumalubong sa kaniya kundi ang malamig at mapanghusgang tingin ng ina ni Jareth na si Donya Estrella. Para sa donya, ang isang babaeng galing sa “looban” ay walang lugar sa kanilang hapag-kainan.

Ngunit hindi sa yaman nasusukat ang halaga ng tao. Habang pilit na ipinapamukha ng lipunan kay Rowena na hindi siya karapat-dapat, isang anino ng nakaraan ang nagbalik para lalo siyang subukin. Si Carlo, ang ama ni Miko na nang-iwan sa kanila, ay biglang lumitaw. Hindi dahil sa pagmamahal, kundi dahil sa amoy ng pera. Dala ang kaniyang abogado at kapal ng mukha, tinangka nitong guluhin ang tahimik na buhay ng mag-ina at agawin ang kustodiya ng bata para perahan ang mga Alonso. Dito ipinakita ni Rowena ang bangis ng isang ina. Sa korte, sa harap ng hukom, at sa harap ng buong mundo, ipinaglaban niya ang kaniyang karapatan. Kasama si Jareth na hindi bumitiw sa kaniya, pinatunayan nila na ang pagiging ama ay wala sa dugo, kundi nasa pagkalinga.

Ang tagumpay sa korte ay sinundan ng isa pang tagumpay sa loob ng tahanan. Nang atakihin sa puso si Donya Estrella, ang inakala niyang kaaway na si Rowena ang siyang unang nag-aruga sa kaniya. Walang sumbat, walang paghihiganti—tanging wagas na pag-aalaga lamang. Ito ang nagpalambot sa puso ng matanda at nagbukas ng pinto para sa tunay na pagtanggap.

Sa huli, ang kwento ni Rowena at Jareth ay hindi nagtapos sa kanilang marangyang kasal o sa pagtira sa mansyon. Ginamit nila ang kanilang yaman at impluwensya upang itatag ang “Hope Center,” isang organisasyon na tumutulong sa mga single mothers at maliliit na tindero. Bumalik sila sa palengke, hindi para magtinda, kundi para magbigay ng puhunan at edukasyon. Ang dating Janitress na si Rowena, ngayon ay nakatayo na sa harap ng maraming tao, hindi bilang biktima ng kahirapan, kundi bilang simbolo ng pag-asa.

Ang kanilang kwento ay patunay na ang tunay na pag-ibig ay hindi tumitingin sa estado ng buhay. Ito ay nakikita sa kung paano ka ipaglalaban ng taong mahal mo sa oras na tinalikuran ka na ng mundo. Mula sa maputik na daan ng riles hanggang sa makintab na sahig ng mansyon, bitbit ni Rowena ang aral na walang imposible sa taong marunong lumaban, magmahal, at manatiling nakatapak sa lupa.