Sa marangyang mansyon ng mga Vergara, ang katahimikan ay kasing bigat ng ginto. Tanging ang tiktak ng malaking orasan ang maririnig, isang paalala ng bawat segundong lumilipas na walang pagbabago. Sa gitna ng lahat, nakaupo ang sampung taong gulang na si Nathan sa kanyang wheelchair, nakatanaw sa mga bituin, tila naghihintay ng isang milagrong matagal nang ipinagkait sa kanya. Siya ang nag-iisang anak ng bilyonaryong si Don Emilio Vergara at ng dating modelo na si Beatrice. Isinilang si Nathan na may malubhang kondisyon sa spinal cord—isang sentensyang habambuhay na pagkakaupo, ayon sa pinakamagagaling na doktor sa mundo.

Ang karangyaan ng kanilang tahanan ay isang malaking kontradiksyon sa kalungkutang bumabalot dito. Si Beatrice ay madalas na lang yakap ang mga lumang larawan, mga alaala ng panahong puno pa ng tawa ang kanilang pamilya. Si Don Emilio naman, isang taong sanay na lahat ng gusto ay nakukuha, ay walang magawa kundi harapin ang isang problemang hindi kayang solusyunan ng kanyang kayamanan. Ang kanilang pera ay nakapagpatayo ng mga gusali, ngunit hindi nito kayang patayuin ang kanilang anak. Sa sobrang paghahanap ng lunas, unti-unti nang nasisira ang kanilang pamilya. Ang bawat pag-uusap ay nauuwi sa sisihan at sakit.

“Hindi pera ang lunas sa lungkot, Emilio,” ang mga salitang binitiwan ni Beatrice na tumusok sa puso ng asawa. Para kay Emilio, ang pagtatrabaho at paghahanap ng pinakamahusay na therapy ay ang tanging paraan para maipakita ang kanyang pagmamahal. Ngunit para kay Nathan, ang kailangan niya ay hindi bagong robot o tablet, kundi isang ama. “Daddy, anong pakiramdam ng makatayo?” tanong ng bata isang araw, isang simpleng tanong na hindi masagot ng makapangyarihang Don.

Sa gitna ng papalubog nilang pag-asa, isang desisyon ang magpapabago sa takbo ng kanilang buhay: ang pagkuha ng bagong katulong. At dito papasok si Rosa de la Peña, isang simpleng babae mula sa Quezon, na may dala-dalang lumang bag, maruming tsinelas, at isang pananampalatayang hindi matitinag. Sa kanyang pagdating, ang malamig na mansyon ay tila nakaramdam ng kakaibang init.

Hindi tulad ng iba, si Rosa ay hindi maingay. Ang kanyang paraan ng pag-aalaga kay Nathan ay simple ngunit puno ng pagmamahal. Sa halip na mga laruan, inaalayan niya ang bata ng mga lumang kundiman, mga kuwento, at higit sa lahat, mga dasal. “Sabi ng nanay ko, nakakagaan daw ng pakiramdam kapag kinakanta habang nag-aalaga ng may sakit,” paliwanag niya. At sa unang pagkakataon sa loob ng mahabang panahon, muling narinig sa mansyon ang tawa ni Nathan.

Isang gabi, nasaksihan ni Beatrice ang isang eksenang hindi niya malilimutan. Nakita niya si Rosa na nakaupo sa tabi ni Nathan, nakapikit, habang ang mga kamay nito ay nakapatong sa mga binti ng bata. Marahan siyang nagdarasal. Bagama’t may pagdududa, hinayaan niya ito. Kinabukasan, isang himala ang gumising sa kanila.

“Mommy, parang may naramdaman ako sa paa ko,” sabi ni Nathan. “Parang may kumikirot pero hindi masakit.”

Ang balitang iyon ay mabilis na kumalat. Agad na dumating ang kanilang family doctor na si Dr. Ramos, na pagkatapos suriin ang bata ay hindi makapaniwala. “This shouldn’t be possible,” bulong niya. “There’s no medical explanation. The nerves were declared inactive for years.” Ngunit sa harap nila, si Nathan ay tumatawa, paulit-ulit na sinasabing nakakaramdam na siya. Sa gitna ng kasiyahan, lahat ng mata ay napunta kay Rosa, ang babaeng tahimik na nakatayo sa gilid, marahang nag-aantanda ng krus.

Ngunit hindi lahat ay masaya. Ang ibang kasambahay, tulad ni Lorna, ay nagsimulang maghasik ng pagdududa. “Baka may orasyon ‘yan o sumpa,” bulong niya. Ang mga panalangin ni Rosa sa ilalim ng puno ng mangga tuwing gabi ay naging sentro ng usapan. Ngunit para kay Beatrice, ang mga dasal na iyon ay musika sa kanyang pandinig, lalo na’t kasabay nito ang unti-unting pagbuti ng kanyang anak.

Subalit ang pananampalataya ay laging may pagsubok. Isang gabi, biglang sinumpong ng matinding sakit si Nathan. Ang kanyang mga paa ay nag-iinit at siya’y sumisigaw sa sakit na hindi maipaliwanag ng doktor. Sa gitna ng takot at pagkalito, ang sisi ay napunta kay Rosa. “Baka ikaw ang dahilan kung bakit nangyayari ‘to!” sigaw ni Don Emilio, na binalot ng takot para sa anak. Sa isang iglap, ang babaeng nagdala ng pag-asa ay pinalayas mula sa kanilang tahanan.

Ang pag-alis ni Rosa ay simula ng muling pagdilim ng kanilang mundo. Lalong lumala ang kalagayan ni Nathan. Doon napagtanto ni Beatrice ang kanilang malaking pagkakamali. Hinanap niya si Rosa, ngunit para itong bulang naglaho. Ang tanging naiwan ay ang alaala ng kanyang mga dasal at ang rosaryong nakasabit sa kuwarto ni Nathan. Sa kanilang pinakamatinding paghihirap, isang pangarap ang nagbigay muli ng liwanag. “Mommy, pumunta siya sa panaginip ko,” sabi ni Nathan. “Sabi ni Ate Rosa, huwag daw po kayong matakot. Gagaling daw po ako.”

At tulad ng isang pangako, unti-unting bumuti ang kalagayan ng bata. Kahit wala na si Rosa, ang kanyang presensya ay nanatili sa kanilang tahanan—sa mga bulaklak ng sampagita na bigla na lang sumusulpot, sa mga panaginip ni Nathan, at sa pananampalatayang muling nabuhay sa puso nina Beatrice at Don Emilio. Sa kauna-unahang pagkakataon, lumuhod si Don Emilio hindi para humingi ng tulong sa negosyo, kundi para magpasalamat at humingi ng tawad.

Ang himala ay nagpatuloy hanggang sa isang araw, matapos ang sampung taon, tuluyan nang nakatayo at nakalakad si Nathan sa sarili niyang mga paa. Ang balita ay kumalat sa buong bansa, at ang pamilya Vergara ay naging simbolo ng pag-asa. Ngunit para sa kanila, ang tunay na himala ay hindi lang ang paglakad ni Nathan, kundi ang pagbabago sa kanilang mga puso.

Dahil sa matinding pasasalamat, ipinagbago ni Don Emilio ang direksyon ng kanyang kumpanya. Mula sa pagpapatayo ng mga gusali, itinuon niya ang kanyang yaman sa pagtulong sa kapwa. Itinatag niya ang “Rosa Foundation for Hope,” isang organisasyon para sa mga batang may kapansanan. Si Rosa, na kalauna’y kanilang natagpuan at muling nakasama, ay nanatiling mapagkumbaba sa kabila ng lahat. Para sa kanya, siya ay instrumento lamang.

Lumipas ang mga taon, at si Nathan ay lumaki bilang isang doktor, inilaan ang kanyang buhay sa pagpapatuloy ng nasimulan ni Rosa. Ang batang minsa’y nawalan ng pag-asa ay siya nang nagbibigay ng pag-asa sa iba. Ang kuwento ni Rosa at ng pamilya Vergara ay naging isang alamat—isang paalala na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa pera, kundi sa pananampalatayang kayang magpagalaw ng langit at sa pusong marunong magmahal at magbigay nang walang hinihintay na kapalit. Ang milagro sa kanilang buhay ay hindi nagtapos sa paggaling ni Nathan; ito ay nagpapatuloy sa bawat batang muling natututong lumakad, huminga, at maniwala.