Ang sementeryo ay madalas na lugar ng kalungkutan, ngunit para kay Jennifer Flores, ito ay isang battlefield. Isang lugar kung saan ang kanyang kapangyarihan bilang isang iginagalang na business tycoon at may-ari ng Flores at Associates ay biglang naglaho. Dito, sa harap ng puntod ng kaisa-isang anak na si Mario, matutuklasan niya ang isang lihim na magpapabago sa lahat ng kanyang paniniwala tungkol sa kontrol, pagmamahal, at kung ano talaga ang ibig sabihin ng pamilya.

Ang umagang iyon ay nagsimula sa isang matalim na tanong: “Sino ka at anong ginagawa mo sa puntod ng anak ko?” Ang tinig ni Jennifer ay matigas, puno ng pag-aari at pagdududa, nang makita niya si Angelina Santos, isang simpleng dalaga na may kargang batang babae, na nakaluhod sa libingan ni Mario. Ang mga simpleng daisy ni Angelina ay isang malaking kaibahan sa mamahaling rosas ni Jennifer, isang simbolismo ng kanilang magkaibang mundo. Ngunit ang sagot ni Angelina ay hindi tungkol sa bulaklak kundi tungkol sa isang pag-ibig na tahimik na namukadkad at pilit na pinigil.

“Malaki ang naging bahagi ni Mario sa buhay ko,” ang mahinang sagot ni Angelina, na hindi nagtatago ng kanyang luha. Dito nagsimula ang pag-unravel ng katotohanan. Si Mario, na madalas binabalewala ni Jennifer dahil sa kanyang community work, ay natagpuan ang tunay na pag-ibig sa isang dalaga na nagtatrabaho sa labahan at nag-aaral sa gabi. Ito ang babaeng mahal niya, hindi dahil sa pangalan o yaman, kundi dahil sa kung sino siya.

Ngunit ang pag-ibig na iyon ay hindi natanggap ni Jennifer. Isiniwalat ni Angelina ang malagim na katotohanan: Binalaan ni Jennifer ang kanyang mga guwardiya na pigilan siya. Labimpitong beses siyang sinubukang dalhin ni Mario sa kanilang bahay. Labimpitong beses siyang hinarang at pinabalik dahil wala ang kanyang pangalan sa listahan ng bisita. Ito ang bunga ng paghatol ni Jennifer—ang pagpili ng legacy kaysa sa kaligayahan ng anak. Ang mga katagang iyon ay parang sampal na nagpaguho sa matigas na persona ni Jennifer.

Ang huling saksak sa puso ay dumating nang makita niya si Carmen. Ang malambot na blondeng buhok, ang pagkiling ng ulo kapag curious, ang ningning sa mga mata—isang salamin ng kanyang yumaong anak. Isang dalawang taong gulang na apo, na sa loob ng dalawang taon ay lumaki nang hindi niya nalalaman, sa gitna ng kahirapan at pagsisikap. Si Jennifer, na nag-akalang pinoprotektahan ang kanyang pamilya, ay sa katunayan, inagaw ang tanging importanteng bagay kay Mario—ang karapatang maging isang ama.

Ang pagkakatuklas na ito ay nagtulak kay Jennifer sa isang krisis. Nang malaman ng kanyang mga kamag-anak, lalo na ang mga shareholder na sina Juanita at Pablo, kasama ang legal counsel na si Dr. Eduardo Gonzalez, ang tungkol kay Carmen, isang matinding labanan ang nag-umpisa. Ang isyu ay hindi na tungkol sa emosyon, kundi sa legal na karapatan sa mana ni Mario. Agad nilang inihanda ang mga dokumento para sa isang DNA test, at sa pinakamasaklap, ang paghukay sa labi ni Mario.

“Gusto niyong hukayin ang anak ko?” ang tanong ni Jennifer, na puno ng galit at gulat. Sa sandaling iyon, ang dating kontrolado at disiplinadong negosyante ay naging isang inang handang ipaglaban ang pamilya. Pero ang kanyang pamilya ay hindi nagpatinag. Ipinilit nila na kailangan ng ebidensya, hindi damdamin, upang protektahan ang pangalan ng Flores.

Ang labanan ay lalong tumindi nang magkaroon ng emergency si Carmen. Isang tawag mula sa daycare—mataas na lagnat, dinala sa Municipal Hospital. Hindi sumasagot si Angelina dahil nag-do-double shift siya sa labahan. Si Jennifer, bilang emergency contact, ay tumungo agad sa ospital. Sa gitna ng gulo at takot, tinanggap niya ang responsibilidad ng isang lola, inuuna ang kaligtasan ni Carmen kaysa sa anumang legal na babala. Sa puntong iyon, alam na niya: anuman ang sabihin ng DNA, si Carmen ay ang kanyang pamilya.

Ngunit ang tuluyang pagbabago ay dumating nang matagpuan ni Teresa, ang kanilang matagal nang kasambahay, ang mga selyadong liham ni Mario. Ang liham na para kay Jennifer ay nagsiwalat ng katotohanan—hindi siya sumuko. Si Mario ay nakikipag-ugnayan sa isang private investigator upang hanapin si Angelina at ang kanyang anak (na hindi niya alam noong isinulat niya ang liham na buntis si Angelina). Galing siya sa isang pulong kasama ang imbestigador noong gabing iyon, handa na siyang lumaban.

“Alagaan mo sila. Mahalin mo sila. Tunay na mahalin. Walang hinihinging kapalit. Walang kondisyon. Basta mahalin mo lang sila,” ang huling habilin ni Mario. Ang mga salitang iyon ay mas makapangyarihan pa kaysa sa anumang legal na dokumento.

Agad na kinansela ni Jennifer ang DNA test. Sa isang dramatikong paghaharap sa kanyang opisina, ipinahayag niya ang kanyang desisyon sa kanyang pamilya at abogado. Nang pumasok si Carmen, inosente at puno ng pag-ibig, at sinabing, “Hindi mo kailangang malungkot, Grandma. Kasi si daddy ay nakamasid,” ang huling pader ay gumuho. Ang mga mata ni Carmen, ang ngiti ni Mario, ay nagpaalala sa lahat na ang pamilya ay hindi negosyo o mana.

Hinarap ni Jennifer ang kanyang pamilya: “Kung gusto niyong manatili sa buhay ko, kailangan niyong tanggapin sina Angelina at Carmen. Walang kondisyon, walang pagsusuri, walang paghusga, pagmamahal lang.” Ang kanyang paninindigan ay hindi lang tungkol sa pagmamahal kundi sa kalayaan—ang kalayaan na ipinagkait niya kay Mario at ang kalayaan na ngayon ay iginigiit niya para kay Carmen. Sa wakas, tumugon si Juanita sa kanyang inosenteng apo, at ang pamilya ay nagkaisa.

Ang huling tagpuan ay sa sementeryo, kasama sina Jennifer, Angelina, at Carmen. Walang bigat, walang galit, tanging kapayapaan at pag-asa. Si Jennifer, ang babaeng minsan ay namuhay sa control at pride, ay natuto sa wakas kung paano magmahal nang walang kondisyon. Ito ang kanyang pangalawang pagkakataon, na binigay sa kanya ng isang inang nagpakita ng tunay na dignidad at isang apo na nagdala ng pagpapagaling. Ang pamilya ay muling binuo, hindi sa pagitan ng mayaman at may yaman, kundi sa pagitan ng mga pusong handang magpatawad at magmahal.