Sa isang marangyang silid-paanakan sa New York, kung saan ang pag-agos ng buhay ay dapat sana’y sinalubong ng hiyaw ng kagalakan, isang pamilya ang nagpasiya na ang dugo ay mas manipis kaysa reputasyon. Si Elena, ang babaeng may mataas na katayuan sa lipunan, at si Pablo Sanchez, ang tagapagmana ng isang dinastiya, ay naghihintay ng isang tagapagmana—ngunit hindi ng isang kahihiyan.

Nang ilapit ng nars ang kanilang bagong silang na anak, ang inaasahang sigla ni Elena ay agad na napalitan ng matinding pagkabigla. Isang malaking, madilim na pulang birthmark ang bumalot sa isang bahagi ng mukha ng sanggol—mula sa noo pababa sa pisngi. Para kina Elena at Pablo, ito ay hindi isang marka ng kapanganakan; ito ay isang “mantsa ng malas,” isang hindi katanggap-tanggap na kapintasan na sisira sa pangalan ng pamilyang Sanchez.

“Oh Diyos ko!” hiyaw ni Elena, itinanggi ang anak na para bang isa itong halimaw. “Sisirain ng batang ito ang ating reputasyon!” Malamig at walang emosyon si Pablo. Para sa kanila, ang sanggol ay hindi isang anak, kundi isang obligasyong nabigo. Sa isang iglap ng kalupitan na tanging ang pinaka-walang-puso ang kayang gawin, tinawag ni Pablo ang isang pinagkakatiwalaang tauhan at nag-utos: “Alisin mo siya. Siguraduhin mong hindi na siya babalik.”

Ang bagong silang, halos nakabalot lamang sa isang manipis na kumot, ay tahimik na inalis sa marangyang ospital at dinala sa malamig na gabi. Ang nag-iisang saksi sa kalupitang ito, ang batang nars na si Marina, ay nanatiling tahimik, ang puso ay nanginginig sa takot at kawalang-magawa.

Ang Liwanag sa Kadiliman: Si Marisol at ang Bagong Pangalan
Ang utos ay malinaw: itago, kalimutan. Ang tauhan, si Danilo, ay hindi naglakas-loob na magtanong o sumalungat. Dinala niya ang bata sa gilid ng lungsod, sa tapat ng makapal na kagubatan. Doon, sa isang patag na bato, iniwan niya ang sanggol. “Patawarin mo ako,” mahina niyang bulong, at tumalikod, iniwan ang musmos sa tiyak na kamatayan.

Ngunit may ibang plano ang kapalaran.

Hindi kalayuan, isang matandang babae, si Marisol, na nagtitinda ng gulay at namumuhay nang simple sa isang maliit na kubo, ay nakarinig ng mahihinang iyak. “Diyos ko, sanggol ba iyon?” Ang kanyang puso, na puno ng awa at pag-ibig, ay agad na nagmadali patungo sa pinanggagalingan ng tunog. Nang makita niya ang sanggol, ang kanyang mga mata ay napuno ng lungkot. “Sino ang may kakayahang gumawa ng ganitong kalupitan?”

Maingat niyang binuhat ang bata. Naramdaman ng sanggol ang init ng kanyang yakap, at unti-unting humina ang iyak. “Kawawa ka naman,” bulong ni Marisol, “Kung walang ibang magmamahal sa iyo, ako ang mag-aalaga sa iyo.” Dinala niya ang bata sa kanyang kubo, nagpasikat ng apoy, at binigyan ng pangalan: Romina, na ang ibig sabihin ay “liwanag,” isang pangako na laging may pag-asa at ningning, gaano man kadilim ang nakaraan.

Ang Pagtanggi ng Nayon at ang Panunuya ni Roberto
Hindi nagtagal, kumalat ang balita sa bayan. Si Marisol at ang batang may marka sa mukha ay naging tampulan ng tsismis at panghuhusga. “Baka may sumpa siya,” bulong ng mga tao. Naging tapat si Marisol sa kanyang pag-aaruga, ngunit sa tuwing lalabas sila, ang hangin ay napupuno ng mapanuring tingin at pabulong na panunukso. “Ayan na ang batang may marka sa mukha. Para siyang isinumpa.”

Lumaki si Romina na may isang tanong na gumagambala sa kanyang puso: “Bakit nila ako kinamumuhian? Ano ang nagawa kong mali?”

Ang buhay niya ay isang walang katapusang pagtanggi. Nang sumapit siya sa edad na walong taong gulang, ninais niyang pumasok sa paaralan. Ngunit ang mga magulang, sa pangunguna ni Ginang Angelina, ay hinarang sila. “Hindi namin papayagang makapasok ang isinumpang batang ‘yan sa aming paaralan! Magdadala siya ng kamalasan!” Dahil sa takot, walang nagawa ang punong-guro kundi paalisin sila. Sa kabila ng lahat, sinikap ni Marisol na turuan si Romina. “Ang kaalaman ay nagbibigay sa iyo ng kapangyarihan—ang kapangyarihang baguhin ang iyong kapalaran,” ang kanyang palaging payo.

Samantala, sa kabila ng nayon, mayroong isang bata na may lahat ng bagay na ipinagkait kay Romina. Si Roberto Sanchez, ang “perpektong” anak ng pamilyang Sanchez. Mayaman, hinahangaan, at itinuturing na magdadala ng karangalan sa nayon.

Isang araw, nagtagpo ang kanilang landas sa palengke. Nakita ni Roberto ang inosenteng tingin ni Romina, at ang kanyang tugon ay walang awa. “Sino ka?” “Ako si Romina.” Tumawa si Roberto, kasabay ang kanyang mga kaibigan. “Ah, ikaw pala ‘yung Halimaw na pinag-uusapan ng lahat, ‘di ba? Ang malas ng buong nayon!” Ang panunuya ni Roberto ay parang lason na kumalat sa buong nayon, nagpapatibay sa paniniwala ng mga tao na dapat siyang iwasan at pagtawanan.

Ang Walang-Awa na Taglamig at ang Huling Yugto ng Pagtanggi
Ang taglamig ay dumating nang may tindi. Si Marisol ay lalong nanghina, ang kanyang ubo ay lumalala, at ang liwanag sa kanyang mga mata ay unti-unting naglalaho. Alam ni Romina na kailangan niya ng gamot. Sa kanyang murang edad, nagpasiya siyang maghanap ng trabaho. Nagpunta siya sa bawat pintuan, nagmamakaawa: “Ma’am, Sir, maglilinis po ako, mag-iigib ng tubig, kahit ano po!”

Ngunit ang tanging natanggap niya ay malamig na tingin at panunukso. “Ikaw? Magtrabaho sa bahay ko? Hindi kailanman! Hindi ko papasukin ang malas sa tahanan ko!” Ang bawat pintuan ay isinara sa kanyang mukha. Nang mangyari ito, naging malinaw na ang kasawian ni Romina ay hindi lamang nagmula sa birthmark; ito ay nag-ugat sa kalupitan at pamahiin ng mga tao.

Sa huli, ang trahedya ay naganap. Isang gabi, habang umaalulong ang hangin, mahigpit na niyakap ni Romina ang naghihingalong si Marisol. “Lola, huwag kang matutulog! Manatili ka sa akin, pakiusap!” Ngunit ang matanda, na inalisan ng pagkakataong mabuhay, ay ngumiti ng isang mapayapang ngiti. “Romina, ikaw ang pinakamaliwanag na ilaw sa buhay ko.” At pagkatapos, tuluyan nang pumikit ang kanyang mga mata.

Namatay si Marisol, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pagtanggi at kawalang-awa ng nayon.

Ang Pangako: “Hindi Ko Kailangan ng Tulong Ninyo”
Kinabukasan, ang balita ng pagkamatay ni Marisol ay sinalubong ng panlilibak. “Dapat noon pa niya iniwan ang batang iyon! Ang pag-aalaga sa kanya ang nagdala ng kamalasan!” Ang kawalan ng respeto ay nagpatindi sa pighati ni Romina.

At muling dumating si Roberto.

Nakaupo si Romina sa tabi ng malamig na bangkay ni Marisol nang lumapit si Roberto na may mayabang na ngiti. “Kaya pala, patay na rin ang matandang bruha, ano?” Ang kanyang panunuya ay ang huling patak sa baso ng kalungkutan ni Romina. Tumayo siya, at sa unang pagkakataon, ang kanyang pighati ay napalitan ng apoy ng galit.

“Huwag mong pagsalitaan ng ganyan si Lola!” matigas niyang tugon. Tumawa si Roberto, “Wala ka. Isa kang wala!”

Sa mga sumunod na araw, si Romina ay naging multo. Gutom, ginaw, at tuluyan nang inabandona. Hindi na sapat ang iwasan siya; ginawa ni Roberto at ng kanyang mga kaibigan ang pagpapahirap kay Romina na parang isang laro. Binato siya, tinukso, at sinulatan ng galit na mensahe ang mga dingding ng palengke. “Lumayas ka sa aming nayon!”

Nang masaktan at batuhin siya ng ladrilyo, ang sakit ay hindi na pisikal, kundi isang sugat sa kaluluwa. Tumingala siya, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa poot. “Bakit niyo ako kinamumuhian ng ganito? Hindi ako gumawa ng kahit anong masama, pero tinatrato niyo ako na parang isang halimaw!”

Hinarap niya si Roberto. “Balang araw, aalis ako sa lugar na ito, at magiging isang taong hindi niyo kailanman kayang maliitin muli!”

Ito na ang kanyang panata. Sa ilalim ng takip ng dilim, tinipon ni Romina ang kanyang nag-iisang pag-aari: isang lumang scarf, isang panis na tinapay, at ang maliit na kutsilyo ni Marisol. Ang lahat ng ito ay wala; ngunit ang dala niya ay mas mahalaga: ang kanyang kagustuhang mabuhay at ang pangako ng isang dakilang pagbabalik.

Habang lumalayo siya sa nayon, ang kanyang katawan ay nanginginig sa ginaw, ngunit ang kanyang puso ay nag-aapoy. Walang salita, walang luha, tanging ang tahimik na galit ang nagtulak sa kanya. Hindi siya susuko. Balang araw, mapapatunayan niyang mali silang lahat. Ang batang ipinanganak na isinumpa, ang Romina na may marka, ay aalis at magtatagumpay.

Ang mga Sanchez ay patuloy na naghahanap ng “karapat-dapat na tagapagmana,” at ang nayon ay nagpatuloy sa kanilang mapaniwalain at walang-awang buhay. Ngunit hindi nila alam na ang kanilang kalupitan ay nagbunga ng isang bagay na mas malaki kaysa sa kanilang inaasahan: isang mandirigma na nagtatago ng isang pangakong babalik, at magbabayad sila.