Ang Pader ng Kayamanan at ang Pait ng Pagkawala
Si Alejandro Ramirez, isang pangalang may bigat sa mundo ng negosyo. Sa gulang na 35, siya na ang nagmamay-ari ng isa sa mga higanteng kumpanya ng konstruksyon sa Pilipinas, at bawat sulok ng lungsod ay tila may tatak ng kanyang tagumpay. Nababalot siya ng yaman, luho, at isang marangyang pamumuhay na pinapangarap ng marami. Ngunit sa likod ng lahat ng glamour at pagsamba na nakukuha niya, may malaking puwang sa kanyang buhay—ang oras para sa kanyang pamilya.

Araw-araw, nagsisimula ang buhay ni Alejandro bago pa sumikat ang araw. Ang kanyang asawang si Claris ay madalas magising na wala na siya sa tabi, at ang kanilang pitong taong gulang na anak, si Lia, ay lumalaking hindi madalas nakikita ang kanyang ama. “Daddy, hindi ka na naman ba makakasama sa breakfast?” ang malungkot na tanong ni Lia, habang nakakapit sa kanyang paboritong stuffed toy. “Sorry anak, may early meeting lang si daddy. Babawi ako sa weekend, promise,” ang lagi niyang sagot, kasabay ng mabilis na halik sa noo bago maglaho.

Ngunit ang mga pangakong “babawi ako” ay bihirang matupad. Palaging may mas mahalaga: investor meetings, kontratang kailangang pirmahan, o bagong proyekto. Para kay Alejandro, ang bawat minuto ay may katumbas na milyon, at ang kanyang mindset ay laging: trabaho muna, pamilya mamaya. Dahil dito, unti-unting lumayo ang loob ni Lia, natutong tanggapin na mas madalas makikita ang kanyang ama sa mga gusaling tinatayo nito kaysa sa kanilang tahanan.

Ang Drawing na Nagpabagsak sa Kanyang Mundo
Ang nakasanayang cycle ng trabaho at pagpapabaya ay nagbigay ng matinding sampal ng katotohanan kay Alejandro. Isang hapon, maaga siyang nakauwi at nadatnan si Lia na natutulog, hawak ang isang drawing. Pagbuklat niya rito, gumuho ang kanyang puso. Nakaguhit doon ang isang masayang pamilya—isang bata, nanay, at tatay. Ngunit ang tatay ay may hawak na cellphone at nakaalis ang mukha.

“Ganito nga ba ang tingin niya sa akin? Laging wala,” bulong niya sa sarili, habang pinipigilan ang luhang pumatak. Kahit gaano kalaki ang kanyang kumpanya, ramdam niya ang lungkot na dulot ng pagkakalayo sa anak. Ngunit ang routine ay mahirap baguhin. Kahit ang mga family dinner tuwing Linggo ng gabi ay madalas maudlot dahil sa mga biglaang tawag mula sa opisina, na lalong nagpatigas sa puso ng bata.

“Anak, importante ito. Promise, bukas kakain tayo ng ice cream,” ang huli niyang pangako bago umalis para sa isang foreign investor. Subalit, hindi rin ito natuloy. Ang kanyang mundo ay umiikot sa negosyo, at ang pamilya ay nasa gilid lang ng kanyang radar, hanggang sa dumating ang isang araw na nagpabago sa lahat.

Ang Trahedya na Hindi Kayang Bilhin ng Pera
Habang abala si Alejandro sa kanyang imperyo, hindi niya napansin ang unti-unting pagbabago sa kalusugan ni Lia. Mabilis mapagod, madalas inuubo, at may mga pasa sa braso at binti. Pinayuhan ni Claris na dalhin sa doktor, ngunit binalewala ito ni Alejandro, iniisip na “kulang lang sa vitamins” ang anak. Ngunit nang dalhin nila si Lia sa ospital at lumabas ang resulta ng blood test, ang mundo ng pamilya Ramirez ay gumuho: Acute Lymphoblastic Leukemia—cancer.

“Ang anak ninyo ay may acute lymphoblastic leukemia,” ang seryosong pahayag ng doktor. Agad na bumagsak ang luha ni Claris. Tahimik si Alejandro, nakatingin lang sa resulta, paulit-ulit itong binabasa na parang ayaw tanggapin. “Paano nangyari ito? Bata pa siya,” ang tanging nasabi niya, habang magkayakap silang napahagulgol.

Ang balitang iyon ay isang malaking sampal kay Alejandro. Sa unang chemotherapy session ni Lia, nakita niya kung gaano kahirap para sa isang bata ang dumaan sa proseso. Ang kanyang anak na nakakunot ang noo, nanginginig sa bawat tusok ng karayom, ay nagpaalala sa kanya ng mga panahong inuna niya ang trabaho.

“Gagawin ko ang lahat, Claris. Kahit gastusin ko lahat ng pera ko, kahit lahat ng oras ko ibibigay ko, basta mailigtas ko ang anak natin,” ang sabi ni Alejandro, nang matanto niya na walang mas mahalaga pa kaysa sa pamilya. Lahat ng negosyo, lahat ng yaman—hindi kayang tumbasan ang buhay ng kanyang anak.

Sa unang pagkakataon, nagdesisyon siya: limitado muna ang meeting, uunahin ang pamilya. Marami ang nagulat at kumontra, ngunit matatag siyang sumagot: “Kung mawawala sa akin ang anak ko dahil hindi ko siya nabigyan ng oras, wala ng saysay ang lahat ng yaman at gusaling itatayo ko.” Unti-unti, nagsimula siyang umuwi ng maaga, at ramdam ni Lia ang pagbabago. “Daddy, tingnan mo. Ito tayo, daddy para lagi tayong magkasama,” ang sabi ng bata, habang pinapakita ang drawing na tatlong tao, hawak-kamay.

Ang Liwanag na Nagmula sa Probinysa
Dahil sa hirap ng pag-aalaga kay Lia at sa bigat ng sitwasyon, naghanap si Claris ng karagdagang katulong. Dumating si Marites, isang payat, kayumanggi, at mahiyain na babae mula sa probinsya. Sa unang tingin, hindi siya kombinsido kay Alejandro, ngunit nagpumilit si Claris: “Alejandro, minsan nasa puso ang tunay na malasakit. Hindi sa itsura o karanasan.”

Sa unang linggo, walang tiwala sa kanya ang ibang kasambahay, ngunit tahimik siyang gumagawa—naglilinis ng kwarto, naghahanda ng pagkain, at laging nakabantay kay Lia. Isang gabi, nadatnan ni Lia si Marites na maingat na pinupunasan ang kanyang noo. “Ate, ikaw ba ang bagong yaya ko?” tanong ng bata. “Oo, pero huwag mo akong tawaging yaya. Pwede mo akong ituring na ate o kaibigan,” ang maamong tugon ni Marites.

Doon nagsimula ang malalim na ugnayan. Sa tuwing wala ang kanyang mga magulang, si Marites ang nagkukuwento kay Lia tungkol sa simpleng buhay sa probinsya—ang pagtatanim ng palay, ang paglalaro sa bukid, at ang pagmamahalan ng magkakapatid. “Hindi hadlang ang hirap basta may pagmamahalan,” ang sabi ni Marites. Dahil dito, unti-unting naging masigla si Lia.

Napansin ni Alejandro na mas masaya si Lia kapag kasama si Marites kaysa sa kanya. May halong selos at pangamba ang naramdaman niya, lalo nang marinig niya ang anak na nagsabing, “Ate Marites, ikaw ang best friend ko.” Minsan pa nga, kinausap niya si Marites, nagbabala: “Hindi ko sinasabing masama pero gusto kong siguraduhin na hindi ka lalampas sa trabaho mo. Nandito ka para tumulong. Hindi para palitan ako bilang magulang.”

Ngunit hindi niya maitatanggi na ang simpleng katulong na ito ang gumagawa ng bagay na hindi niya kayang gawin—ang pasayahin si Lia.

Ang Sakripisyo na Walang Kapalit
Dumating ang ika-siyam na kaarawan ni Lia. Simpleng salo-salo lamang ang naganap sa loob ng mansyon. Sa unang pagkakataon, iniwan ni Alejandro ang trabaho nang maaga, tinanggihan ang tatlong meeting, at ipinagpaliban ang isang kontrata, nagpahayag: “Walang mas mahalaga ngayon kundi ang anak ko.”

Ngunit sa gitna ng selebrasyon, naganap ang isang eksena na nagpatahimik sa lahat. Nang oras na para hipan ni Lia ang kandila, biglang tumayo si Marites, humawak sa gunting, at ginupit ang kanyang sariling buhok hanggang sa tuluyang nagpakalbo.

“Marites, anong ginagawa mo?” ang gulat na tanong ni Claris.

“Ma’am, sir, ayokong maramdaman ni Lia na siya lang ang naiiba. Kung mawawala ang buhok niya dahil sa kimo, mawawala rin ang sa akin para maramdaman niyang hindi siya nag-iisa,” ang sagot ni Marites, kahit nangingilid ang luha.

Napatitig si Alejandro. Ang isang taong sanay sa mga taong gumagawa ng mabuti dahil may kapalit ay naparamdam ng matinding hiya at paghanga sa harap ng sakripisyo ng katulong. “Ate, totoo ba magiging kalbo ka rin gaya ko?” ang tanong ni Lia, habang halos maluha. “Oo, Lia. Para kapag tumingin ka sa salamin, makita mo na hindi ka nag-iisa. Magkasama tayo.”

Niyakap ni Lia si Marites ng mahigpit. “Salamat ate. Hindi na ako natatakot.”

Sa gabing iyon, tinawag ni Alejandro si Marites sa opisina at tinanong: “Bakit mo ginawa yun? Hindi mo naman obligasyon ang anak ko.”

Ang sagot ni Marites ang tuluyang nagpabago sa pananaw ng milyonaryo: “Naranasan ko pong makita silang malungkot, mahina at nawawalan ng pag-asa. Natutunan ko na minsan kahit maliit na bagay basta galing sa puso kaya nitong magbigay ng lakas. Kung si Lia po ang nawala ng tiwala sa sarili dahil sa sakit, gusto ko pong ako ang maging sandalan niya.”

Kinabukasan, si Lia ay tila ibang bata. Tumingin siya sa salamin at tumawa: “Ate, hindi na ako nahihiya kasi pareho na tayo.”

Sa huli, napagtanto ni Alejandro Ramirez na ang tunay na yaman ay hindi matatagpuan sa bilyones ng kanyang kumpanya, kundi sa simpleng sakripisyo, malasakit, at presensya na ibinigay ng isang simpleng katulong—isang sakripisyo na nagpabago sa kanyang buhay at nagturo sa kanya kung ano ang tunay na halaga ng pagiging isang ama.