Sa bawat pagdating ng balikbayan box, tila nagiging piyesta ang simpleng bahay nina Cevy. Ang amoy ng imported na sabon at kape ay hudyat ng tagumpay ng kanyang kuya, si Gardo, isang seaman na tinitingala ng buong kapitbahayan. Para sa kanilang ina na si Aling Nena, si Gardo ay isang bayani, isang anghel na nag-aangat sa kanila mula sa hirap. Subalit para kay Cevy, ang bawat kahon ay may kasamang bigat—isang paalala ng kanyang obligasyon, ng utang na loob, at ng isang madilim na sikretong siya lamang ang nakakaalam.

Ang buhay ni Cevy ay umiikot sa anino ng kanyang kuya. “Ang swerte mo anak,” laging sabi ni Aling Nena. “Kung hindi dahil sa kuya mo, baka hanggang high school ka lang.” Bawat papuri kay Gardo ay tila isang pako sa dibdib ni Cevy, na pilit tinatago ang katotohanang mas kilala niya ang mga demonyo ng kapatid kaysa sa mga anghel na nakikita ng lahat.

Ang ilusyon ng perpektong pamilya ay unang nabasag isang madaling araw. Isang tawag mula sa hindi rehistradong numero ang gumising kay Cevy. Sa kabilang linya, isang babaeng humahagulgol—si Lisa, mula sa Pangasinan. “Pakisabi naman po sa kanya ‘yung anak niya nilalagnat na. Tatlong araw na. Wala pa rin siyang padala.”

Doon nagsimula ang tunay na kwento. Si Cevy, ang estudyanteng pinag-aaral ng kapatid, ay siya palang “middleman.” Siya ang tagapagtakip, ang tiga-ayos ng gulo, ang tagasalo ng mga responsibilidad na tinatakbuhan ni Gardo. Ang allowance na dapat sana ay para sa kanyang pamasahe, pagkain, at mga proyekto sa eskwela ay napupunta sa mga babae ng kanyang kuya. Hindi lang si Lisa. Nariyan din si Anna, at ang pinakamatapang sa lahat, si Mary Gold ng Tarlac. Tatlong babae, tatlong anak, iisang ama—si Gardo.

Ang bigat ng mga lihim na ito ay unti-unting dumurog kay Cevy. Ang perang 5,000 na padala ni Gardo ay kailangan niyang paghati-hatiin sa sarili niyang pangangailangan at sa mga pamilyang umaasa. Ang stress ay umabot hanggang sa kanyang pag-aaral. Isang araw, sa kalagitnaan ng paghahanda para sa isang major presentation, tumawag si Mary Gold, galit na galit dahil birthday ng anak nila at walang paramdam si Gardo. Sa pagmamadali ni Cevy na magpadala ng pera para sa handa, naiwan niya ang kanyang flash drive. Ang resulta: zero sa presentasyon at isang matinding kahihiyan sa harap ng propesor at mga kaklase.

Lalong naging kumplikado ang lahat nang makilala niya si Mira, isang kaklaseng tahimik ngunit may matatalinong mata. Sa gitna ng isang hapon ng pag-ulan, habang kumakain ng fishball, nagkwento si Mira. Galit siya sa mga lalaking manloloko. Ang kanyang ama ay may ibang babae, iniwan ang kanyang ina hanggang sa ito ay nabaliw. “Ayoko talaga ng mga lalaking nanloloko,” sabi ni Mira. “At pati yung mga tumutulong sa panloloko, kasalanan pa rin yon. Kasi kung talagang mabuting tao ka, hindi ka dapat sumusuporta sa mali kahit kapamilya mo pa.”

Ang bawat salita ni Mira ay tila isang sampal sa mukha ni Cevy. Mahal niya ang kanyang kuya, pero kinasusuklaman niya ang mga ginagawa nito. At sa pagtulong niya, alam niyang nagiging kasabwat siya sa panlolokong sumisira sa buhay ng maraming tao, kabilang na ang mga inosenteng bata.

Ang sitwasyon ay sumabog nang umuwi si Gardo, hindi nag-iisa. Kasama niya si Rina, isang magandang babae na may mahinhing ngiti. “Ma, si Rina, girlfriend ko,” pagpapakilala ni Gardo. Ito ang unang pagkakataon na nag-uwi si Gardo ng babae, at para kay Aling Nena, ito na ang katuparan ng kanyang mga pangarap. Ngunit para kay Cevy, isa itong karima-rimarim na palabas. Habang ang buong bahay ay nagdiriwang, si Cevy ay nalulunod sa pagkadiri.

Ang pinakamasaklap na balita ay dumating sa hapag-kainan. “Ma, magiging lola ka na ulit,” mayabang na anunsyo ni Gardo. Buntis si Rina. Ang ika-apat na anak. Hindi na napigilan ni Cevy ang sarili. Sumabog siya.

“Tatlo na nga kuya,” mariin niyang sabi. “Apat pa ngayon. Hindi ka ba naawa sa mga niloloko mo?”

Dito na lumabas ang tunay na kulay ng kanilang pamilya. Narinig ni Aling Nena ang pagtatalo. At nang humingi ng tulong si Cevy sa ina na pagsabihan ang kapatid, isang malamig na katotohanan ang sumalubong sa kanya. “Anak, hindi mo naiintindihan,” sagot ng ina. “Si Gardo, siya ang bumubuhay sa atin. Kung wala siya, paano na tayo?”

Iyon ang sandaling gumuho ang mundo ni Cevy. Ang ina na inaasahan niyang kakampi sa tama ay mas pinili ang pera. Ang utang na loob ay mas matimbang kaysa sa moralidad.

Ngunit ang tadhana ay may sariling paraan ng paglantad ng katotohanan. Isang araw, isang anonymous account ang nagpadala kay Rina ng lahat ng ebidensya—mga screenshot ng usapan, mga resibo ng padala na may pangalan ni Cevy, mga litrato ni Gardo kasama ang tatlong bata. Nagwala si Rina.

Ang pinakamasakit? Sa halip na akuin ang kasalanan, si Gardo ay mabilis na nagturo. “Sevy. Baka ikaw ‘to,” malamig na sabi ni Gardo. “Ikaw lang naman ang may access number nila… Alam kong nagseselos ka sa akin.”

Doon na napuno si Cevy. “Ako nga ong ilang taon ang nagtatakip ng kalokohan mo! Ngayong nabuking ka na, sa akin mo ibubunton ang lahat?” sigaw niya. Iniwan ni Rina si Gardo, wasak ang puso.

Nang gabing iyon, lasing na umuwi si Gardo at muling sinisi si Cevy. Ngunit tapos na ang panahon ng pananahimik. “Ako palagi ang humaharap sa mga babae mo!” sigaw ni Cevy, habang bumabagsak ang mga luha. “Ginagawa mo akong middle man! Pagod na akong maging tahimik, kuya. Pagod na akong pagtakpan ka. Lahat ng tao iniidolo ka, pero ako ‘yung nakakakita ng dumi mo!”

Kinabukasan, gumawa ng desisyon si Cevy. Nag-empake siya. Sinabi niya sa kanyang ina na aalis siya, lilipat sa boarding house, at siya na ang magpapaaral sa sarili. “Ayokong tulungan niya ako, ma,” sabi niya, tinutukoy si Gardo. “Hindi dahil sa galit, kundi dahil gusto kong makita kung hanggang saan ko kayang mabuhay nang hindi nakatali sa mga kasalanan niya.”

Nagtrabaho si Cevy bilang part-timer sa isang cafe. Mahirap, nakakapagod, at madalas ay tinapay at tubig lang ang laman ng tiyan. Ngunit sa bawat gabing pagod, mayroong kapayapaan. Walang tumatawag na babaeng umiiyak. Walang lihim na kailangang itago. Sa unang pagkakataon, ang buhay niya ay naging sa kanya.

Lumipas ang mga taon. Si Cevy, sa sariling sikap at pagtitiis, ay nakatayo sa araw ng kanyang pagtatapos, suot ang itim na toga. Kasama niya ang kanyang ina at si Mira, na ngayon ay nobya na niya. Si Gardo ay wala. Sabi ni Aling Nena, may inaasikaso. Sa kabila ng lahat, kinuha ni Cevy ang cellphone at nag-text sa kapatid. “Kuya, graduate na ako. Salamat pa rin sa lahat ng tulong mo non.” Ang reply: “Seen.”

Ang pagtatapos ni Cevy ay hindi lang pagtatapos ng kolehiyo; ito ay pagtatapos ng isang kabanata ng pagiging anino.

Nang bumisita siya sa kanilang bahay pagkatapos, isang di-inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanya. Naroon si Gardo, at kasama nito ang apat niyang anak mula sa iba’t ibang ina. Magkakasama silang naglalaro. Sa isang pag-uusap sa labas, habang nag-iinuman, doon inamin ni Gardo ang lahat.

Ang nagpadala pala ng ebidensya kay Rina ay ang matalik niyang kaibigan sa barko, si Jonas, na may gusto pala kay Rina. Sila na ngayon. “Siguro ito na yung karma ko,” mahinang sabi ni Gardo. “Yung mga kasinungalingan ko non, bumalik sa akin ngayon.” Inamin niya ang kanyang mga pagkakamali at humingi ng tawad kay Cevy sa pagbibintang.

“Hindi ko na sila tinatago,” sabi ni Gardo, may bagong kapanatagan sa boses. “Nakakagaan pala sa dibdib.”

Napangiti si Cevy. Ang kuya niyang dating tinitingala, pagkatapos ay kinasuklaman, ay nasa harap niya na ngayon—isang taong nagkamali, nasaktan, at natuto. Hindi sila perpekto, pero sa wakas, sila ay totoo. Ang kapatid na dati niyang tagapagtakip ay ngayon, sa wakas, ay naging tunay niyang kapatid. Ang kwento ni Cevy ay isang paalala na ang tunay na kalayaan ay hindi nakukuha sa pagtakas sa problema, kundi sa pagharap dito nang may dangal at paninindigan.